Gutako gehienok eskola etxetik gertu dugu, ia bertatik bertara. Baina ez da gauza berdin gertatzen munduko toki guztietan.
Jackson Kenian bizi da. Bere arreba Salomerekin, bide arriskutsua egin behar du eskolara egunero, erdi oinez, erdi antxintxika. 15 kilometro egiten dituzte, 2 ordutan.
Zahira Marokon bizi da, Atlas mendikateko herrixka baten. Zineb eta Norarekin batera mendiz joaten da eskolara, barnetegira, astean behin eta aste osorako. 22 kilometro egin behar ditu 4 orduz oinez. Batzuetan zorte ona izaten dute eta errepidera iristean kamioi batek eramaten ditu.
Carlitos eta Micaela Argentinako Pampan bizi dira. Euren baserritik eskolara 18 kilometroko bidea dago, eta ordu eta erdi behar dituzte hara egunero zaldiz iristeko.
Samuel Indian bizi da, Bengala golkoan. Gaixorik dago eta amak masaiak ematen dizkio. Gabriel eta Emmanuel anaiek eramaten dute gurpildun aulkian eskolara egunero, ordubetean lau kilometro eginez.
Gaztetxo hauentzat eskolara iristea zaila da, bide gogorra dute aurretik; baina ospakizun ederra da gelakideekin eskolan biltzea eta gogor saiatzen dira ikasten, euren aukerak ondo baliatzen. Eta amets handiak dituzte …
Zer pentsatu duzu dokumentala ikustean? Zein da zure hausnarketa? Zer da filme dokumental honetan gehien gustatu zaizuna? Kontatu ezazu asko gustatu zaizu pasadizo edo gertaera bat.
Dokumentua oso interesgarria egin zait, asko gustatu zait jendeak zenbat egon behar duen ikastolara joateko eta zenbat sufritzen duen. Jakitea guk 10 minutu tardatzen ditugula ikastolara joateko eta beraiek 4 hordu tardatzen dituzte.Nik pena sentitzen du beraiek gogo handiz joaten dira ikastolara, jakinda bide luze eta saila izengo zelakoan baina beraiek egiten dute etorkizun hona nahi dutelako beraien familiak alimentatu horregatik joaten dira gu daukagun sortearekin joan ete hitz eginten pasaitzen dugu ia klase osoa bereiek lana egitera igual zaie zer jantzi ez dira kejatzen. Beti familiarekin egoten dirala ez dute gurasoei kontra egiten beti kaso egiten diete.
Nik pentsatu dut, dokumentala tristea eta alaia izan dela. Ikusi dut, sufritu egin zutela bide arriskutzuengatik. Bide oso luzeak egin behar dute eskolara joateko eta guretzako oso gertu dugu eskola. Batzuk 4 ordutakoak oinez. Guk gaur egun, ez dugu bizitza hori. Guk ura dugu eta oso erraza da gure herrian iturriak edukitzea ura edateko. Baina, beste ume batzuetako ezta hain erraza ura edukitzea. Beste leku batera joan egin behar dute ura hartzera eta batzuetan oso zikina egoten da. Jackson Kenian bizitzen den mutil bat, ura bilatzeko beste leku batera joan behar da eta hondarren artean zulo handi eta sakona egin behar du ura ertetzeko. Zulo hortatik ura oso zikina egoten da. Dokumentaleko umeak, oso eskertutak egonten dira eskolara joaten direlako eta guk batzuetan ez dugu gogorik joateko. Beraiek ez dute jostailurik jolasteko baina, etxerako lanak egiten, anai-arrebakin egoten oso ondo pasatzen dute. Samuel gaixorik dago eta amak masaiak ematen dizkio eta berak sufritu egiten du minez. Muskuluak oso ahula ditu. Egunero, eskolara joaten da gurpil-aulkian eta bere aniak Emmanuel eta Gabriel bultzatu egiten dute gurpil-aulkia eta asko laguntzen dute. Niri gehiena gustatu zaidana da, anai-arreban arteko laguntza eta elkarreko maitasuna. Samuel eskolara heltzen denean lagun guztiak lagundu egiten dute. Zahira Morokon bizi den neska bat, 4 ordu egon behar da mendi eta arroken artean zehar. Nora eta Zinebnekin joaten da eskolara eta batzuetan zortea edukitzen badute kamioi batek eramaten dute.
Jacksonen ametsa da, pilotoa izatea eta hegazti baten egotea da.
Carlitosen ametsa da, albantaria izatea nahi du bere herrian. (Argentinan).
Micaela, Carlitosen arreba, irakaslea izan nahi du umeei guztiei erakusteko.
Samuel, medikua izan nahi du umeei ibiltzen laguntzeko.
Zahira, medikua ere nahi du izan pertsonei laguntzeko eta zaintzeko.
Dokumentala ikustean, ikusi dut, ume batzuek egin behar dituzten bideak eskolara joateko. Beraikek eskolara joateko oso poz handia dute eta guk berriz ez dugu hain beste estimatzen. Eta oso sorte handia dugu eskolara joan gaitezkeelako. Dokumentala oso ona iruditu zait eskolara joaten direnak eta estimatzen ez dutenak kontzientziatzeko. Gehien gustatu zaidana Jackson eta Salomeren eskolarako bidea izanda, zaia egiten da pentsatzea badagoela jendea 15km egin behar dituela eskolara joateko eta ala ere ikaragarrizko gogoa izaten duela. Gainera, Salome eta Jackson Kenian bizi dira eta eskolara bidean elefanteak pasatu behar dituzte. Hori da gehien gustatu zaidana. Carlitos eta Micaelaren bidaia ere asko gustatzen zait gainera; Argentinan bizi dira eta zaldiz joaten dira. Carlitosek asko laguntzen dio bere ahizpari eta zaldia manejatzen usten dio. Zahira, Zineb eta Noraren bidaia ere oso interesantea da ze, momentu batean Norak hankan mina hartzen du eta beste biak laguntzen geratzen dira. Eta guztietan onena Samuel, Gabriel eta Emmanuelen bidaia. Zoriontsua da ikustea nola bi anaiak laguntzen dieten Samueli eskolara joaten eta batzuetan zorte txarra izaten duten arren aurre egiten diote.
Nik animatzen zaituztet pelikula hau ikusten ze oso interesgarria eta polita iruditu zait eta kontzientziatzen laguntze du.
Guk sortea daukagula eskolara denok joan dezakegula eta beraiek kilometroak egin behar dituzte eskolara iristeko sailtasunekin. Ez dugu apreziatzen daukaguna eta beraiek eskolara joatea bakarrik apreziatu egiten dute eta ahal duten guztia ikasten dute. Gehien gustatu zaidana beraien jarrera da, daukaten gutxi hori asko apreziatzen dutelako eta alkarri lagunduz . Adibidez, Samuel gaixo dago eta bere anaiak ez bazioten lagundu, ezin izango zuen eskolara joan, hala ere sailtasunak izaten dituztelako bi pertsonen artean lagunduta eramaten. Norak mina hartzen duen momentuan bere lagunak ez baziren egon ezingo zuen eskolara iritsi eta bidea jarraitu baina lagunen laguntzaren et motubazioaren esker eskolara heltzen da. Micaela zaldian bakarrik joan bazen ez zen hain ondo moldatuko pasadizo zailetan baia Carlitosekin joanda seguruagoa da. Jackson eta Salome biak batera joaten dira, bakarrik joan izan baziren beldur gehiago izango zuten elefenteengan.
Pertsona guztiak ez dugula berdin sufritzen, pertsona batzuk kilometro gehiegi egin behar dutela beraien eskolara joateko eta pertsona batzuk kexatzen dira beraiek egin behar duten bideengatik ez dakibelako beste pertsonek zenbat sufritzen duten beraien bidea egiteko.
Ume txikiak edo ez hain txikiak asko sufritzen dutela eta guk oso zoriontsu garela bizitza hau edukitzeagatik, nik uste dut ez garela hainbezte kexatu behar bizitza oso ona daukagulako eta beraiek ez hain ona. Dokumentaleko neska batek eskolarako bidean txorkatila okertu egin zuen eta beraren lagunak lagundu egin diotenean, eta azkenean eskolara iritsi direnean, eta beste dokumentaleko mutilari, Samuel, ezin zuen ibili eta beraren anaiak lagundu egin diote askolara iristeko.
Denek ez dutela gu bezalako zortea eskolara joaterakoan guk oso gertu dugula eskola eta haiek kilometro asko egin behar dituzte eskolara joateko eta gainera oinez. Ez dela normala guk hain gertu izatea eskola eta hain hurrun. Gainera mendi handiak igo behar dituzte eskolara joateko. Asko gustatu zait ume hauek egiten duten esfortzua beraien buruak aurrera ateratzeko eta familiari laguntzeko. Nola nesketako batek oilo bat poltsan ematen duen gero azokan truke bat egiteko janaria lortzeko, beraiek ez dutelako gu bezala dendara joan eta janaria erosten. Nire iritziz dokumental hau oso polita da beraien bizitza zer nolako gogorra den eta jendeari dokumentala ikusteko esango nioke. Gainera gure bizitza ze erraz den haien bizitzarekin konparatuta eta ze ondo bizi garen jaiotako herrian eta haiek eskolara joatearekin bakarrik pozik daudela.
Dokumentala ikustean benetan gogorra dela gazte horien egunerokotasuna pentsatu dut. Egunero, orduak eta kilometroak egin behar dituztelako eskolara iristeko. Hala ere, oso gustora agertzen dira, ikasteko aukera dutelako. Gainera, ikasteko baliabide horiek oso ondo aprobetxatzen dituzte, beraien egoeran dauden edonork ez dituelako aukera horiek. Filme dokumental honetan gehien gustatu zaidana beraien arteko laguntasuna eta eskolarako bidean elkarrekin topatzen zirenean, zeinen pozik agertzen ziren izan da. Asko gustatu zait, Samuel, Emmanuel eta Gabriel, hiru anaien pasadizoa. Eskolara iristeko bide luzea egin behar zuten eta Samuelek arazoak zituen oinez ibiltzeko. Beraz, gurpildun aulkian ibiltzen zen eta eskolaraino bere bi anaiek gurpildun aulkian garraiatzen zuten. Samuel oinez ibiltzen ikasten ari zen, bere bi anaiek eta amak lagunduta. Dokumentala asko gustatu zait.
Oso ona da. Neretzat oso tristea zeba samuel 4km egin behar du beti, Zahira 22km egin behar du egunero eta hori asko da, Jackson 1,5 km egin behar du eskolara iritsi egunero eta azkenin Carlitos 18 km egin behardu baina beak bere zaldunekin joaten da eta bere arrebakin baina oso bide peligrosoa da. Azkenengo patie mutil danak zer nahi zuten gero handiak zeudenean. Zahira bere laguna mina zeukanean oinan eta lagundu zion, eta gero herri bati iritsi zuten eta bi auto pasatu zuten eta lehena ez zion kasurik egin eta beste auto ezan zion nahi duzue eramatea eta beak ezan zuten bai eta gero eskolara ondo iritsi zuten eskolara eta besteak ere bai.
Gu errezegi joaten garale eskolara eta beraiek ordu askotako bidea egin behar dutela. Guk ez dugula oso ondo aprobetxatzen eskola orduak eta beraiek edozer egiten dute eskolara orduan iristeko eta oso ondo aprobetxatzen dute. Gainera beraiek lan asko egiten dute nota onak ateratzeko etorkizunean dirua izateko eta beraien familiak ondo bizitzeko eta lana lortzeko eta guk batzuetan ez dugu ikasten eta notak exkasak ateratzen ditugu eta igual zaigu eta ez dugu etorkizunarekin pentsatzen eta berdin zaigu gure familiei zer gertatuko zaien eta guk lagundu behar diegu. Zorte ona izan dugula non gauden eta nola bizi garen baita eskolako gauzekin; erraz irizten gara eta beraiek 2-3 hordutan iristen direla, hango eskoletako mantenimendua eta hemengo mantenimenduagatik. Gehiena gustatu zaidana Samuelena gustatu zait gurpildun aulkian ibili harren eskolara joaten da bere bi anaiekin (Gabriel eta Emmanuel) eta anaiek ematen dute oso egoera txarretan eta Samuelek esaten du jendea gurpildun aulkietan ibiltzen diren jendea ez dela joaten eskolara egoerengatik eta berak zortea duela tokatu zaion familiarekin egotearekin eta berak esforzuea egiten duela bere familiak ez sufritzeko berarengatik eta bere bi anaiengatik joaten dela eskolara bestela ez zela joango eta bere eskolako lagunek ere asko laguntzen diotela ezin duelako berak bakarrik ibili.
Dokumentala oso ona da. Umeak eskolara joateko gogo asko dute eta gainera eskolara iristean pozik daude eta gu berriz zertarako joaten gara galdetzen dugu, orain gogo gehiagokin etorriko naiz beraiengandik. Samuel gaxorik dago eta eskolara bere bi anaiekin joaterakoan kamioa zegoen aurrean eta ezin zuten pasatu orduan kamioan zeudenak lana utzi eta lagundu egin zion aulkia igotzen eskolara garaiz iristeko. Denak denai laguntzen zieten eta bi adibede onak ditut. Zahira, Zineb eta Norarekin batera mendiaren bueltan zeuden eta zahirak mina hartu zuen eta berandu iritsi ziren herri batera auto batek eramateko eta beste kamioi baterekin joan ziren eta bestea Jacson Salomonerekin eskola joateko mendi buelta egin behar dute eta elefanteak ez ikusstea intentatu. Ikusi egin zituen eta korrika hasi ziren elefanteak ez harrapatzeko. Jackson bere anaiari lagundu zion bidea esaten eta korrika hasi ziren eta elefanteak zaiestu zituen. Ikusi dudan dokumental onenetakoa da balore ta gauz garrantzitsu asko gertatu eta esaten direlako.
La película es muy bonita por que nos deja ver la vida que tienen las demás personas y todo lo que tienen que hacer para poder ir a su centro de educacion.
todo el recorrido que tienen que realizar para que en un futuro puedan cumplir sus sueños tener un trabajo y al tener un trabajo tener una mejor vida.
poder viajar como les gustaria viajar a america viajar a mas lugares de africa y tener mejores condiciones de vida
Oso tristea da. Jackson Kenian bizi da bere familiarekin. Egunero bere arreba Salomerekin eskolara joan behar du, oinez, korrika. 15 kilometro egiten dituzte eta 2 ordutan iristen dira eskolara. Oso bide arriskutsua da. Animali basati asko daude bidean zehar eta kontuz ibili behar dute.
Zahira Marokon bizi da, Atlas mendikateko herrixka baten. Zineb eta Norarekin joaten da eskolara mendiz, oinez. 22 kilometro egin behar dituzte eta 4 ordutan iristen dira eskolara. Batzuetan errepidera irteten direnean kamioen batek eramaten ditu eskola aldera.
Carmelitos eta Micaela Argentinako Pampan bizi dira. Euren baserritik 18 kilometro daude eskolara eta ordu eta erdi behar da zaldiz iristeko.
Samuel Indian bizi da, Bengala golkoan. Gabriel eta Emmanuel anaiek eramaten dute gurpildun aulkian eskolara. Amak masaiak ematen dizkio. Eskolara iristeko 4 kilometro egin behar dituzte.
Nik uste dut beraien etxeetatik gertu eskola txiki batzuk egin behar direla. Gehiena gustatu zaidana pelikula honetan Carlitosen eta Micaelaren baserrian nola laguntzen dioten aitari eta amari animaliekin.
Dokumental hau ikustean pentsatu dut zorte handia dugula. Gutako gehienok 400-500 metro bakarrik egin behar ditugu eskolara iristeko eta urruti bizi ezkero autoa daukagu. Bideoko umeek zailtasun asko dituzte eskolara iristeko. Adibidez, Jacksonek eta bere arreba Salomek 15 kilometro dituzte beraien etxetik eskolara. Gainera, bidea oso arriskutsua da animali basati asko daudelako. Hau gure bizitzan ezinezkoa iruditzen zaigu. Beste desberdintasun bat, bideoko haurrek duten ikasteko gogoa da. Adibidez, Zahirak esaten du nahiz eta ikastea oso gogorra den beharrezkoa dela etorkizun bat edukitzeko. Denek gainera, beren familiei lagundu nahi die. Gehien gustatu zaidana da gure bizitzarekin batere antzik ez daukan bizitza bat erakusten duela bideoak. Nahiz eta gure adinekoak izan gu baino askoz esfortzu handiagoak egin behar dituzte. Horrek erakusten du nolako zortea daukagun. Niri gehien gustatu zaidan pasadizoa Jackson eta Salomerena da. Jacksonek bere arrebarik instrukzioak ematen dizkio bidean arriskurik ez izateko. Momentu batean elefante batek atakatzen die eta Jacksonek egiten duen lehen gauza Salome babestea da. Beste istorio polita Samuelena da. Nahiz eta gaixotasun bat izan eta berorren kabuz ezin oinez ibili bere anaiek eskolaraino laguntzen diote egunero.
Asko gustatu zait dokumentala, gainera lehen ez nekien eskolara hain bidai luzeak eta gogorrak egin behar zituztenik eta beste gauza bat ikasi dut. Naiz eta nik eskolara joateko gogorik ez izan aspertu egiten naizelako, baina ikusi dut eskolara joateko baliabiderik ez duzunean eta joan ezin baduzu gogo gehiago edukitzen dela; ume ohien kasuan behintzat.
Dokumental oni buruz gehiena gustatu zaidana, Carlitos eta Micaelaren zatia izan da. Carlitos eta Micaela Argentinako Pampan bizi dira. Beraien baserritik eskolara 18 kilometroko bidea egin behar dute eta ordu eta erdi egin behar dituzte eskolara joateko; kontutan harturik zaldiz joaten direla eta ez oinez bestela askoz ere gehiago tardatuko lukete etxetik eskolara eta eskolatik etxera. Nahiz eta gehiena Carlitos eta Micaelaren istorioa gustatu Jackson eta Salomeren istorioa asko gustatu zait gainera elefanteak saihesteko saiakera ori oso gogorra iruditu zait, ez dakit nik momentu orretan nola erreakzionatuko nuen.
Pixka bat aspergarria dela baina ondo egon da.
Km asko egiten ditustela eskolara joateko eta gainera samuel eta bere anaiek esfortzu asko egiten dutela.
umeek kantatzen duten kantua eta denak samuel eskolara joan denean ume danak lagundu egin diete.
denak eskolan bandera bat jarri dutela.
la pelicula de los ninos que son muy pobres se trata de que tienen que ir ala escuela y sus padres no tienen coches para llevar a sus hijos los ninos de Africa son muy pobres no tienen limpia que tomar beben agua de un agujero tienen una casa de arboles con hojas de arboles cocinan con agua muy sucia de barro sus padre se dedican a casar animales y sus hijos cuando se dirijian ala escuela les aparece animales por ejemplo elefantes y leones
las ninas de marruecos son pobres y caminan muchos kilometros son tres ninas que son amigas y caminan siempre juntas y una de esas ninas se cansa y ya no puede caminar se sienta en una roca y esperan aun coche para que les lleve pero los choferes de dos coches no les llevaba y hasta que un coche les lleva
Sorte on daukagula eskola gertu edukitzeaz eta gu ez dugula baloratzen eskola jutea baino baloratu beharko genula. Ez dizela renditzen iguel diola zer komplikazio dauden beaxek eskola joan behar dira eta ez dira berandu allatu nahi orduan prisa askokin joaten direla. Nola Samuel eskola heltzerakoan bearen lagun pilla bat laguntzen dioten eta beari itxoiten nola egoteizen, eta bidean seukaten komplikazioak nola laguntzeixoben adibidez: kamioi horren jabiek eta tallerreko gizona. Nola Zahira eta bearen lagunak jasotzen duen gizona oso pertsona ona dan eta han pobre izetearren pertsona asko oso pertsona onak dira Afrikan eta emen asko edukita ere pertsona txar edo ez duten laguntzen pertsona asko dauden. Eta nola Jackson asko madrugatzen duen egunero eskola joatera eta gutxi janda ere energia asko gastatzen duela eskola juteko.
1. Gu ez garela konturatzen zer ondo bizi garen eta zer errez joaten garen eskolara guk ikusi arte. Oso bide saila eta arriskutsua egiten dute eta denbora gehiegi behar dute eskolara joateko. 2. Denbora gutxiago beharko zuten eskolara joateko, noiz baitean zerbait gertatuko zaie eta gertatzekotan zerbait larria izango zen. Hobeto bizi beharko zuten, i9njustua da batzuk ondo bizitzea eta beste batzuk gaizki bizitzea. 3.Azkenean eskolara ailegatu egiten direla eta lagunak topatzen dituztela. 4. Gehien gustatu zaidana da denak denen artean laguntzen direla eta ez direla errenditzen, beren bidaiari haurre egiten diote nahiz eta zerbait gertatu.
Gure adineko pertsonak oso baldintza txarretan bizi direla. Guk gauza asko dauzkagula eta askoz gehiago baloratu behar ditugula. Eskola serioago hartu beharko genuke. Samuel, indiako
Ume batzuk sortie dute eskolara juteko baino ez da hain erresa eskolara jutea ume batzuentat orduk iraun behar dute eskolara jutea, beste batzuk (ni bezalakoak) erras dute eskolara jutea eta minutu batzuk iraun egiten deu. Eskolak gertuo izan beharko lukete ume batzuk denbora asko ez irauteko eskolara juatea, bestela problemak eukiko dute gelan lan egiteko. Carlitos eta micaelen pasadisoa nire gustokoena da, Carlitos zaldi bat du eta bere arreba txiena saindu bidean sehar eta bere lagunekin topo egiten du eta eskolara juten dute lau batera. Eskolan bandera igo egiten du Carlitos eta txakur bat dute eskolan.
Dokumentala ikustean suerte handia daukagula konturatu naiz. Guk ez dugu eskolara joateko km asko egin behar eta 10 minutura dugu eskola gutxi gora behera. Niri gehien gustatu zaidan pasadizoa Jacksonena izan da. Eskolara joateko bidean bizia galdu dezakelako eta gainera eskolatik bueltan anai zaharrena denez etxean gehien lagundu behar duena da. Beste pasadizoak ere gustatu zaizkit. Gustatu zaidan beste pasadizo bat Sammuelena izan da. Bere anaiak lagundu egiten diote beti. Bide osoan laguntzen diote kexatu gabe. Ezagutzen ez duten pertsona batzuk lagundu egiten diote. Eskolara iristen direnean bere lagun guztiek lagundu egiten diote bere sai egon ondoren. Laguntasun handia dutela antzematen da.
Dokumental hau ikustean ikusi dut munduko lekuetan ez dagoela batere berdintasunik, batzuk oso bide gogorrak egin behar dituzte eskolara joateko. Nere haurnasketa da benetan ondo bizi den jendea kexatu egiten dela eskolagatik, baina beste lekuko jendea aukera bat bezala hartzen dute. Gehien gustatu zaidana izan da gogorra izanda ere oso pozik joaten direla. Carlitos eta Micaela zaldiz joaten dira, eta, besteak oinez. Asko gustatu zait Samuel eskolara joatean gelakide denak lagundu diotela eta denok esfortzatu egiten direla.
Zorte handia daukagula bizi garen tokian bizitzeaz eta dirua edukitzeaz. Guk, ume horiek ez bezala, ez dugu ezfortzu handirik egin behar eskola iristeko. Gehienez hogei minutunan eskolan gaude.
Baita dokumentalean agertzen diren eskolak eta gure eskola oso ezberdinak dira; gureak eraikin on batean daude eta beraienak ez, gure eskolan askoz ere gauza aurreratuak ikasten ditugu eta beraienean irakurtzen eta eragiketa simpleak ikasten dituzte (guk gauza horiek oso txikitatik ikasten ditugu).
Dokumental honetan gehien gustatu zaidana beste toki batzuetan nolako esfortzua egin behar duten eskolara iristeko ikustea gustatu zait.
Jackson eta Salome Keniakoak dira eta hamabost kilometro bi hordutan egiten dituzte egunero-egunetro eta toki arriskutsuetatik joan behar dute, elefanteak, jirafak eta animalia ezberdinak ebitatuz.
Zahira, Zineb eta Nora Marokokoak dira eta Atlas mendietan zehar hogeitabi kilometro egiten dituzte lau hordutan astean behin. Toki nahiko arriskutsutik joaten dira eta zati batean batenbati eskatu behar diote autoz emateko ezin baidute oinez joan hortik, eta berandu iristen badira agian ezingo dute autorik aurkitu.
Carlitos eta Micaela Argentinako Pampanekoak dira eta 18 kilometro zaldiz egiten dituzte eskolara iristeko. Nik uste dut hauek bestean baino pixka bat hobeto bizi direla.
Samuel, Gabriel eta Emmanuel Indiako Bengala golkokoak dira eta lau kilometro egiten dituzte ordubetez egunero eta Gabriel eta Emmanuelek beren anaia Samuel gurpildun aulkian eramaten dute. Samuel gaixorik baitago eta bere amak maisailak ematen dizkio baina ez da sendatzen.
NIre pasadizo gustukoena Samuel, Gabriel eta Emmanuelena da. Harrigarria iruditzen zait nola Gabrielek eta Emmanuelek ez duten etsitzen beren anaia eskolara ematean. Beren anaia asko maite dutela ikusten da eta beraiek ere sakrifikatu egiten dira beren anaia eskolara iristeko. Jende askok ez zuen hori egingo.
Gehienok eskola gustuta zait da.Jackson Kenian bizi da. Bere arreba Salomerekin, bide arriskutsua egin behar du eskolara egunero, erdi oinez, erdi antxintxika. 15 kilometro egiten dituzte, 2 ordutan.Zahira Marokon bizi da, Atlas mendikateko herrixka baten. Zineb eta Norarekin batera mendiz joaten da eskolara, barnetegira, astean behin eta aste osorako.22 kilometro egin behar ditu 4 orduz oinez. Batzuetan zorte ona izaten dute eta errepidera iristean kamioi batek eramaten ditu.Carlitos eta Micaela Argentinako Pampan bizi dira. Euren baserritik eskolara 18 kilometroko bidea dago, eta ordu eta erdi behar dituzte hara egunero zaldiz iristeko.Samuel Indian bizi da,Bengala golkoan.Gaixoak dago eta amak masaiak ematen dizkio.Gabriel eta Emmanuel anaiek eramaten dute gurpildun aulkian eskolara egunero, ordubetean lau kilometro eginez.
Ikusi dugun pelikula, asko gustatu zait mezu ona adierazten duelako. Batzuk oso sorte ona dugu eta beste batzuk ez hain ona. Baina ahal dutena egiten dute eta horrela bizi dira, pozik.
Beraiek eskolako bidean obstakulu asko dituzte, denbora asko irauten duen bidea da, bide haietan arrisku handiak daude baina ahal dutena egiten dute.
Adibidez: Samuel, Emmanuel eta Gabrielen kasuan, Samuel gaixotasun bat du eta bere amak masaiak eman behar dizkio. Samuelen anaiek asko laguntzen diote. Eskolara joaterakoan bi anaiek Samuel ematen dute erroberadun ahulki batean, bidea ez da oso lagungarria, harri asko daude erdian… eta askoz gauz gehiago. Ordubete egiten dute egunero eskolara joateko, hau da, lau kilometro. Eskolara iritsitakoan, Samuelen lagunak ere laguntzen diete. Eta berarengana joaten dira denak.
Asko gustatu zait pelikula!
Pelikula hau ikustean, pentsatu nuen oso gogorra dela beraien bizimodua, eskolara joateko bakoitzean horrenbeste kilometro egitea ez baita erreza. Aldi berean guk, bertatik bertara dugu eskola.
Nire hausnarketa da, lehen esandako moduan oso oso gogorra dela beraien bizimodua eta batez ere Samuel eta bere anaiena, Samuel gaixorik dagoelako eta bere anaiek aulkiari bultzaka eraman behar dutelako eskolaraino. Besteek ere, ez daukate bide erraza baina anai horiena ikaragarria iruditzen zait.
Dokumental honetan gehien gustatu zaidana, guztiek eskolara bidean izan dituzten abenturak dira. Aldi berean oso momentu zailak dira beraientzat baina gehien gustatu zaidana, Samuelen silaren gurpila puskatu eta gizon baten lagundu zien momentua izan zen. Nora, Zahira eta Zineb kamioian joan ziren momentua ere gustatu zitzaidan.
Pasadizo bat kontatzearren, Jackson eta Salomeren bideko abenturak kontatuko nituzke, hau da, elefanteekin ihesik ibili ziren momentuak… Baina, batez ere momenturik pozgarriena, guztiak ondo iristen direnean eskolara da.
Asko gustatu zait pelikula, beraiek nola bizi diren eta gu nola bizi garen jakiteko, konparazioa handia baita.
Asko gustatu zait pelikula. Bertan ikusi dut jendeak ikasketak egiteko nolako bidea egin behar duen,eta bidaia guzti hori dena egin harren nolako gogoekin egoten ziren eskolarako, eta guk berriz oso oso gutxi tardatzen dugu, baina gogorik gabe joaten gara.
Guk gehiago baloratuko behar genukeela, eta zer pasatzen zaien eta nolako bidaia egin behar duten eskolara joateko eta gogotsuago lan egin.
Gehien gustatu zaidan partea Jackson eta bere arreba Salomeren bidaia da, 15km egiten dituzte 2 ordutan. Bidaian bi botila urarekin beteta, eta nola bidaian eleganteak topatzen zituzten eta oso kontuz ibili ber ziren eleganteak ez ikusteko. Baita ere asko gustatu zitzaidan nola Emmanuel eta Gabrielek bere anaia gaxoari (Samuel) laguntzen zioten eskolaraino eta han Samuelen lagunek zai egoten ziren han eskolaren barruan.
Oso kuriosoa iruditu zitzaidan nola denek eskolara iritsieta beren lurraldeko banderak igo eta kantatzen asten ziren.
Oso polita da baita ere nola bukaeran bakoitzak esaten zuen handitan izan nahi zutena,adibidez Jacksonek pilotoa izan nahi zuen, eta Sammuelek medikoa izan nahi zuen…
Oso ona iruditu zait eta umeak oso ondo egin dute jakinda aurrean kamara bat dutela. Ez dugula apreziatzen daukaguna, guk eskola 10tara dugu eta ume hauek mendi eta ibaiak zeharkatu behar dituzte eskolara heltzeko segurunez komunik eta ur potable gabekoa. Gehien gustatu zaidan pertsonaia Jackson da. Nola borrokatzen duen egunero eskolara garaiz heltzeko eta bere arreba nola zaintzen duen. Beste pertsonai asko gustatu zaidana Carlitos da. Bere arreba zaindu egiten du eta zaldia gidatzen oso ona da, ikaskideen arteko adiskidetasuna ere oso ona da zaldiarekin topo egiten dutenean eta nola joaten dira batera eskolara. Ez zaidana asko gustatu Zahiraren bidea da 4h-koa danak oso bidai luzeak eta oso gogorrak baino “auto stop” egin beharra oso gogorra iruditzen zait
eta gizon batek ez zituen neskak jaso eta bigarrenak ia ez zituen jaso baina azkenean heldu ziren eskolara. Beste gauza bat da pelikulan joaneko bidea azaltzen zela baina gero bueltatu egin behar dira.
Dokumentala oso interesgarria izan da.
Gazte horiek beraiek bakarrik egiten zituzten bide luzeak abentura eta arrisku ugari ditu baina beraiek eskolara joateko egiten zuten ezfortzua ikaragarria da.
Gehien gustatu zaidana izan da Carlitosek bere eskolarako bidean zaldiz igaro dituen parajeak izan dira, oso mendi eta erreka politak eta miresgarriak agertzen ziren.
Horrez gain, umeek zituzten ametsei buruz hitz egiten zutenean adierazten zuten ilusioa hunkigarria zen. Adibidez, Jacksonek pilotua izan nahi zuen, Kenya eta elefanteak goitik ikusi eta beste zenbait herrialde exploratzeko sekulako gogoa zuen.
Guk eskola bertatik- bertara izan ohi dugu baina gazte horiek horrenbeste ibili beharra ikaragarria iruditzen zait, Jacksonek Kenyako gazteak elefanteak sahiestu behar ditu, Samuelek ezin du ibili eta bere bi anaia gazteagoek ematen dute, Carlitosek zaldi gainean ibili behar izaten du eta Zahirak Atlasaren zati handi bat igaro behar du eskolara iristeko, zorionez dokumentalean ez da ezer txarrik gertatzen
Nire uztez ez gara ohartzen gure bizitzan duguna adibidez eskola. Jackson eta Salome Kenian bizi dira eta egunero 15 kilometro egiten dituzte 2 ordutan eskolaraino iristeko.Guk eskola gorroto dugu baino beraiek guztoko dute eskolara joatea ikastera.Zahira Marokon bizi da eta eskolara joateko bide oso txarra du eta bere lagunekin joaten da eskolara, eskolara joateko 22 kilometro egiten dituzte 4 ordutan, batzuetan suerte ona badute bide erdian kamioi, kotxe edo edozein ibilgailu tokatzen zaie eta bertara igo eta eskolaraino joaten dira, ori bai txoferrak baimena eman eta gero. Carlitos eta Mikaela anai arrebak dira eta Argentinan bizi dira Pampan, beraien baserritik eskolara joateko 18 kilometro dituzte eta ordu eta erdian egiten dute ori bai zaldian joaten dira. Samuel Indian bisi da bere anaiekin eta Samuel gaixorik dago eta bere amak ondartzan masajeak ematen dizkio egunero, bere anaiekin egunero eskolara joaten dira eta Samuel zila batean egoten da eta bere anaiek eramaten dute bultzaka.
Eskolara bidean pelikula/dokumentala asko gustatu zait. Pertsona batzuk eskolara joateko dituzten zailtasunak oso ongi agertzen dira eta baita ikasteko dituzten gogoak ere.
Jacksonek adibidez nahiz eta 15km egin egunero bere arrebarekin gogo handiz ikasten du egunen batean pilotua izatera heltzeko.
Zahirak berriz 22 kilometro egin behar ditu astean behin eskolara joan eta astea bertan pasatzeko eta asko ikasi nahi du egunen batean andereño izatea lortzeko.
Ondoren Carlitos dago 18km egin behar dituela egunero zaldiz eta honek bere familiari diru kontuetan laguntzeko ikasi nahi du.
Eta azkenik Samuel gaixorik dagoela eta beraz ezin dituela hankak mugitu nahiz eta pixkanaka-pixkanaka hanketako mugimendua hobetzen joan bere bi anaiak laguntzen die eskolara 4km eginez eta honek medikua izan eta bera bezalako umeei lagundu ahal izateko.
Gehien gustatu zaidana umeen ikasteko ilusioa izan da.
Nik pentsatu dudana da munduko ume batzuk bide luzeegia egiten dutela eskola joateko.
Adibidez, Zahira Marokon bizi da, Atlas mendikateko herrixka baten. Zineb eta Norarekin batera mendiz joaten da eskolara, barnetegira, astean behin eta aste osorako 22 kilometroko bidea egin behar dute oinez lau ordu tardatzen dute guztira. Batzuetan zorte onarekin errepidetik kamioi edo kotxe batek hartzen ditu.
Gehien gustatu zidana nola samuelen anaiak bere gaixotasuna ondo ematen jakiten zutela zeba horrelako situaziotan ez da erraza ahurrera jarraitzea 4 kilometroko bidea eginez eskolara joateko.
Baita ere Carlitosek bere arreba Mikaelarekin zituen harreman onak adibidez denbora pizkatean utzi zionean zaldia gidatzen
Dokumentala ikustean, oso eskertuta sentitu naiz. Horrelako dokumental bat ikustean ohartzen zara zer suerte daukagun, osasuna eta egoera ezin hobeaz bizitzeaz; gure bizitzako edozein momentutan ez ditugulako eskertzen.
Dokumentaleko umeek, hainbat ordu egin behar izaten dituzte oinez edo zaldiz eskolara iristeko, baina garrantzitsuena ume horien eskolara joateko gogoa da. Guk aldiz, eskola ia etxe ondoan daukagu, eta gehienetan ez dugu eskola joateko batere gogorik izaten. Oso interesgarria iruditu zait dokumentala, hainbat umeen egoera diferenteak aipatzen dituelako. Adibidez, Argentinan bizi den Carlitos izeneko mutil gazte baten eta bere arreba gaztearen eskolarako bidea azaltzen da. Haiek hainbat ordu igaro behar dituzte zaldiz eskolara iristeko. Eta aldiz, Kenian bizi den Jackson mutil gaztearen egoera ere azaltzen da. Horrek 15 kilometro egin behar izaten ditu oinez eskolara iristeko egunero. Dokumentalean, gehien gustatu zaidana beraien arteko adiskidetasuna eta laguntasuna da. Batek mina eduki edo gaixorik egonda, nola ematen dizkioten animoak aurrera jarraitzeko eta ez errenditzeko.
Niri asko gustatu zait nahiz eta gogorra izan. Asko gustatu zait jakitea munduko herrialde desberdinetan zer sakrifizio egin behar duten umeek eskolara joateko eta hezkuntza bat jasotzeko.
Askotan gauza txikiengatik kexatzen gara eta ez dugu pentsatzen beste herrialde askotan gu baino askoz okerrago bizi direla. Baita, askotan kexatzen gara eskolara ez dugulako nahi joan baina beste herrialde askotan edozer emango luketen eskolara joateko eta hezkuntza bat jasotzeko, eta dokumental honek hori erakusten du.
Kenian Jacksonek eta Salomek 15 kilometro egin behar dituzte eskolara iristeko, eta bide hori 2 ordutan egin behar dute. Eskolara bidean elefante eta jirafen artetik pasa behar dute eta hori oso arriskutsua da, gainera beraiek eman behar dute ura eskolara. Beste neska bat Zahira da eta Marokon bizi da, berak 22 kilometro egin behar ditu eta 4 ordu tardatzen ditu. Bidean bere lagun Zineb eta Norarekin aurkitzen da eta hirurak batera joaten dira eskolara.
Dokumental honetan gehien gustatu zaidana da ume horiek handitan zer izan nahi zuten esan zutenean. Adibidez Samuelek medikua izan nahi du, Micaelak andereñoa…
Kexatu baino lehenago, besteekin pentsatzen hasi behar dugu.
Batzuetan edozein gauz txikirengatik kexatu egiten gara baina benetan ez dakigu beste batzuk nola bizi behar izaten duten, zer egin behar izaten duten eta gainera, gauzak kexatu gabe egiten dituzte. Gu eskolara joateko kexan ibiltzen gara eta beste hainbat tokitan berriz, eskolara joateko gogoz ibiltzen dira. Beste herrialde batzuetako umeentzat eskola edukitzea ze garrantsitzua den ikustean ohartzen gara benetan zer egoeratan bizi diren. Dokumentala interesgarria iruditu zait, beste hainbat herrialdetan umeek egin behar duten bidea ikusi eta gurearekin konparatu ahal izateko. Nik uste dut pertsona askori begiak irekitzeko balio ahal izango duela eta ikusteko batzuetan gure kexak zentzu gabeak direla.
Asko gustatu zitzaidan Samuelen anaiek nola laguntzen zieten eta ze esfortzu egiten zuten beraien anaiak eskolara joan ahal izateko. Baita ere, gurpila hondatu zitzaienean nola jarraitu zuten beren bidearekin.
Film hau interesgarria iruditu zait, eta asko gustatu zait, munduan gertatzen den arazo bati buruz hitz egiten duelako.
Mundua oso bidegabea da, dirua dutenek erraztasun gehiago izaten dituzte, baina diru gutxi dutenek askoz lan gehiago egin behar dute helburu berbera lortzeko.
Film honetan 8-13 urteko ume batzuk azaltzen dira 4-18 km-ko bideak egin behar dituztenak eskolara joateko; Adibidez, Jackson, 15 km-ko bidea egin behar duela eskolara joateko; edo Samuel, Gabriel eta Emmanuel 4 km-ko bidea eginez, hauek Jackson baino 11 km gutxiago egin behar dituzte, baino baldintza txarragotan, Gabriel eta Emmanuelek bere anaia Samuel eraman behar dute erroberadun aulki batean, bere anaiaren pisua 2 orduz eraman behar dute. Eta beste bi ume gehiago ere azaltzen dira, baina guztiak herrialde desberdinetakoak
Filma ikusterakoan konturatu naiz gure bizia oso ona dela beste askoranarekin alderatuta. Guk bost edo hamar minutura daukagu eskola eta munduko beste toki askotan km mordoa egin behar dituzte eskolara iristeko.
Nik uste dut eran batera hau guztia aldatzea badagoela guk badugu diru nahikoa han bideak berritzeko, eskola gehiago eta hobeagoak egiteko, gaxotasunak sendatzeko…
Pelikulan azaltzen da nola Jacksonek egunero 15 km egin behar dituen 2 ordutan eskolara iristeko. Bide horretan elefanteek ez ikusteko kontu handiarekin ibili behar du beste eskolara doan bitartean hiltzako arriskua du.
Carlitos eta Micaela berriz Argentinako Panpan bizi dira beraiek egunero 18 km ordu eta erdi egin behar dituzte zaldiz.
Zahira Marokokoa da, berak berriz 22 km egin behar ditu 4 ordutan oinez. Bera beste bi lagunekin joaten da astelenero eskolara Nora eta Zibed.
Egoera hauek oso gogorrak dira eta aldatzeko zerbait egin beharko genuke.
Asko gustatu zait dokumentala. Nik pentsatu nuen ume horiek beldur handia pasatuko zutela eskolara bidean guztiak jaikitzen ziren oso goizo eskolara garaiz iristeko eta gainera izugarrizko bidea eta gauza asko zeharkatu behar dituzte adibidez Jaksonen eta bere arrebaren bidea oso luzea zen eta gainera elefanteak saiestu behar zituzten. Gainera pentsatzen jarrita guk izugarrizko zortea dugu eskolara joateagatik etxe onak edukitzeagatik… Beraiek, ez zuten etxe bizitza oso ona baina denak elkar babesten ziren eta beraiek egiten zituzten beharra zutenean, adibidez Jakson uraren bila joaten zen berarentzako eta bere familiarentzako.
Gainera umeek egunak ematen zituzten eskoletan eta gu egunero etxera joaten gara eta gure familia egunero ikusten dugu baina beraiek ez.
Gehien gustatu zaidana da bata besteak elkar laguntzen zirela eskolarako bidean eta inor ez zutela atzean usten. Eta eskolara iritsitakoan guztiek beraien herrialdeko banderak jasotzen zituztela eta batzuek kantatu egiten zutela denak batera.
Pasadizoa: Asko gustatu zait Samuelek bere anaiekin duen elkartasuna oso zoriontsuak ziren. Eta zerbait behar bazuten bata besteari laguntzen zieten. Gurpila irten zenean tailer batera joan eta konpondu egin zuten bere anaia eskolara irizteko. Ez zitzaien inporta beraiek berandu iristea.
Según lo que he visto en la película me parece muy buena para mi gusto transimite lo que ocurre en diferentes países.
Hay partes interesantes como por ejemplo en Kenia les avisaban de tener cuidado con los elefantes cosa que en nuestro día a día no escuchamos basicamente estan arriesgando su vida a cada hora que gastan solo para ir a estudiar .
También en Marruecos Atlas el camino por el que van es peligroso y por el día que sea es tu suerte encontrar un medio de transporte aunque no hay que fiarse de cualquiera que pase .
En Argentina les enseñan desde pequeños a montar en caballo para poder llegar a la escuela.
En conclusión que hay que valorar lo que tenemos y estudiar porque ya que nosotros lo tenemos fácil hay que aprovecharlo y cumplir nuestros sueños para poder llegar a algo en la vida.
Ba guk sortea daukagula eskola etxetik gertu edukitzeaz, gu 5-10 min behar ditugu eskolara iristeko egunero eta beraiek 3h baina gehiago behar dituzte eskolara iristi ko egunero. Batzuetan gehienak berandu iristen dira dira elefanteen kulpaz, beste batzuetan zorionekoak izaten dira eta eskolara garaiz iristen di ra bidean kamioi bat aurkitzen dutelako. Batzuk mendiz mendi joaten dira egunero eskolara 4h-buelta egiten. Beste batzuk lautada batean joaten dira eskolara oso ibilbide arriskutsua eginez, noizean behin elefanteak aurkitzen dituzte bidean eta oso arriskutsua izan daiteke. Carlos izeneko Argentinar bat zorionekoa da zaldia duelako baina berdin dio egunero 18km egiten dituzte 1.30min-etan zaldiz. Samuel gaixorik dago gurpildun aurkian egunero eskolara joateko sekulako ibilbide luzea egin behar du bere anai Gabriel eta Emmanuelekin.
Gaztetxo hauentzat ez da erraza eskolara joatea.
Oso interesgarria iruditu zait filma.
Filma ikustean, ikusi dut suertetsuak garela eskola bertan edukitzeagatik. Iruditu zait ez dugula pentsatzen besteak zer egin behar duten egunero eskolara joateko eta guk egiten dugunagatik kexatzen garela 10 minutura edukita eskola.
Gehien gustatu zaidana da umeek entusiasmo handia daukatela hain beste ibili arren, eta ez direla kexatzen nekatuta edo daudelako, eta baita ere, bidean elkarri animoak ematen egon direla eskolara ailegatzeko. Bakoitzak bere hitzekin azaltzen zutenean zer nahi zuten izan handitan, hunkigarria egin zitzaidan.
Asko hunkitu didan gauza bat izanda ikustean batek zailtasun fisikoak zituela bere anaiek eskolara ematen zutela gogo guztiekin, hor ikusten da nola anaiak elkarren artean zenbat maite diren.
Ume horiek txaloak merezi dituzte egiten dutenagatik hain gazteak izanda!
Dokumental hau ikustean, pentsatzen ari nintzen, guztiek ez dutela gu bezala eskola hain urbil eta ezin dute hain azkar eskolara iritsi.
Dokumental horretan agertzen diren umeek bezala beste askok dituzte arazoak eskolara joateko.
Adibidez, Kenian bizi diren bi ikasleek eskola oso urruti dute eta ordu bat baino gehiago ematen dute eskolara iristeko, eta gainera, bidean arrisku asko dituzte.
Horietako beste bat Zineb da. Marokon bizi dena. Bera bere laguneekin joaten da eskolara. 22 kilometro egiten dituzte oinez eta lau ordu ematen dituzte eskolara iristeko.
Bestea, Carlitos da. Bere ahizparekin eskolara joaten da. Argentinan bizi da. Hauek ordea, zaldiz joaten dira 18 kilometroko bidea eginez.
Eta azkenik, Samuel da. Indian bizi dena. Bere anaiekin joaten da eskolara gurpildun ahulkian. Gaixorik dagoelako.
Gehien gustatu zaidana da, guztiek eskolara iristerakoan beraien herrialdeko banderak igotzen dituztela makil luze batean.
Nik uste dut guk zortea dugula eskola etxetik gertu edukitzean. Dokumentalean agertzen diren umeek berriz, oduak oinez eman behar dituzte ez oso kalitate oneko ikasketak edukitzeko.
Nire ustez gobernuek diru gehiago erabili beharko zuten ume eta gazte guztiek kalitateko hezkuntza edukitzeko eta ez arma berriak egiteko, jendeari mina egitea dutela helburu.
Jende dirudunak ere zerbait egin ahal izango lukeen janari bilketetan lagunduz edo misiolari bezala joanez, baina jendea oso berekoia da eta bereak ez diren gauzek ez diote axola.
Harritu nauen gauzetako bat da, ume horiek zenbateko gogoa duten eskolara joateko ikusita nolako zailtasunak dituzten edozeinek etzi egingo lukeen.
Samuelen kasua da hunkigarriena bere anaiek laguntzen diote eta ikaragarrizko esfortzua egiten dute bere anaia zaharragoa eskolara joan dadin
Gutako gehienek eskola bertan dugu baina munduko jende askok oso urruti dute. Adibidez Jacksonek eta bere arreba Salomek. Hauek Kenian bizi dira eta egunero 15 kilometro egiten dituzte 2 ordutan ikastera joateko eta bakoitzaren ametsa betetzeko. Beste adibide bat Zahirarena da. Atlas mendikateko herrixka batean bizi da eta astean behin, Nora eta Zinebekin geratzen da batera joateko. Eskolara joateko, 22kilometro egiten dituzte 4 ordutan baina auto batek eramaten dituzte oso nekatuta daudenean. Carlitos eta bere arreba Micaela, Argentinan bizi dira eta 18 kilometro egiten dituzte eskolara zaldiz joanda. Samuel indian bizi da eta gaixorik dago bere amak masaiak ematen dizkio eta gurpildun aulkian ibiltzen da eta eskolara joateko bere bi anaiek eramaten dute, Emmanuel eta Gabrielek, bultza eginda, 4 kilometro eginez ordubetean.
Nire ustez oso pelikula ona da eta ikusten da ume asko gogor saiatzen direla ikastera joateko etorkizun ona izateko. Niri gehiena gustatu zaidana da umeek dituzten ametsak eta nola saiatzen diren ori lortzeko.
Jackson Kenian bizi da bere arrebarekin. Bide arriskutsua egin behar dute eskolara joateko eta bostetan esnatzen dira, 15 kilometro egiten dituzte, 2 ordutan.
Zahira Marokon bizi da, 22 kilometro egin behar ditu (4 orduz oinez.) Astean behin joaten da eskolara, Batzuetan zorte ona izaten du eta errepidera iristean kamioi batek eramaten ditu.
Carlitos eta Micaela Argentinan bizi dira, beraien baserritik eskolara 18 kilometroko bidea dago, eta ordu eta erdi behar dituzte hara egunero zaldiz iristeko.
Samuel indian bizi da, gaixotasun bat du eta Gabrielek eta Emmanuelek eramaten dute gurpildun aulkian eskolara egunero lau kilometro eginez.
Oso pelikula entretenigarria da nahiz eta pelikulan zehar hitz gutxi egon oso ondo adierazten du ume askoren egoera.
J’ai vue dans le films les enfants qui ont etais partie a l ecole pour aprendre ils sont tres louins de votre ecole tous pour aprendre a 22 kilometre de courire et les fille qui sont tres louins tous les ans dans le film ils sont fatiquer pour aler a l ecole seulement pour soulever le drapeau et aprende et telment emportent pour mois
Dokumentala ikusi eta gero ohartu naiz suerte handia dugula, gure adineko pertsonak oso baldintza txarretan bizi direla. Baita ere, kexatzen gara eskolara joan behar dugula eta beraiek 3 ordu inguru behar dituztela eskolara joateko eta goizo ailegatzen zirenean pozez zoratuta egoten zirela .
Guk gauza asko dauzkagula eta askoz gehiago baloratu behar ditugula, eskola serioago hartu beharko genukeela eta beraietaz askoz ere gehiago akordatu beharko genukeela.
Samuel eta bere anaiak, indiako mutikoak, bidean zihoazenean eta kamioi bat errepidean aberiatuta zegoenean mutil batzuk lagundu zienean. Baita ere ukitu zidan momentua izan zen Samuelen anaiak eta lagunak samueli nola laguntzen zioten. Guk hori egiten ere ikasi beharko genuke. Horrez gain, Keniako eta Argentinako paisaiak asko gustatu zaizkit. Beste gauza bat ere gustatu zait, Carlitosek eta bere arrebak otoitz egin zutenean bidaian ezer gertatu izan ez zedin.
Dokumental hau ikustean pentsatu dut eskolara etortzeagatik sekulako suertea dugula eta ez hori bakarrik guk kotxean etorri behar dugula eta ala eta guztiz ere kejatu egiten garela eta dokumentalekoak sekulako kilometro pilla egin behar dituzte egunero ikasteko joateko eta beraiek gustura joaten direla eta nahi dutela ikasi.
Dokumentala ikustean gogoratu zaidan gauza izan da guk sekulako suertea dugula eta ala eta guztiz ere kejatu egiten garela eta haiek sekulako kilometro pilla egin behar dituztela egunero ikastera joateko eta ez direla batere kexatzen. Denak ikasteko sekulako gogoa dutela eta elkarri mordoa laguntzen dietela eta alkarren artean asko maitatzen direla. Samuel ikastetxera heldutakoan bere kabuz ezin du ibili eta denak etorri direla berari laguntzea eta denen artean bultzatu diete iksatetxeraino eta ondoren denen artean altxatu dute eta klasera sartu dute.
Dokumentu hau ikustean batzuk ez dutela guk daukagun sortea pentsatu dut egunero ordubete baina gehiago pasatzen dute eskolara joaten eta gu gehienetan ez gara gustora joaten eskolara. Nire hausnarketa gutxiago kejatzea da eskolara ez nahi dudalako joan eta sorte handia daukadala. Gehien gustatu zaidan gauza dokumental ontatik guztiak elkarren artean lagundu egiten dutela da eta guztiak batera ibiltzen direla inor bakarrik laga gabe.Gehinea gsutatu zaidana ibili ezin duen umea eskolara iristean jende asko zegoela beraren zai eta berari laguntzeko prest.
Nik bukaera bakarrik ikusi dut baina ziur nago pelikula zoragarria dela. Asko gustatu zait, ikusi dudan zati hori, nire interesa piztu duelako. Nire ustez oso polita eta ona izan da.
Uste dut hemen bizi garenak zorte handia dugula. Eskola bertatik berta edukitzea zoragarria da, beste herri batzuek ez dute zorte hau eta pena handia ematen dit. Baina asko gustatu zait bakoitzak garbi daukala zer izan nahi duen handitan eta hori lortzeko gogor borrokatzen ari direla. Hausnarketa egin ondoren pentsatu dut pertsona guztiok dugula horretarako eskubidea eta hauek ere eskola gertu edukitzeko eskubidea ere eduki beharko zutela.
Dokumental hau ikustean pentsatu dudan gauza da gu eskolara etortzen garean kejatu egiten garela eta oso gertu dugula eskola eta gero beste batzuk oso urruti dutela eskola eta pozik joaten direla. Gehiena gustatu zaidana da Samuel eskolara aileratzekoan denak berarengana joaten diren mometu hori eta laguntzen dienean. Asko gustatu zaidan gertaera Samuelen anaiak nola laguntzen dion eta besarkada bat ematen dionean.
Pertsonak gauzak ikasteko ezin dute ain sufrimendu handia hartu nik horiei laguntzeko transporte publikoren bat edo jarriko nuke denak eskolara kondizio berberean heltzeko.
Gainera gauza beldurgarriak eta peligrotsuetatik pasatu behar dute.
Nik pentsatu dut, pertsona asko dagoela munduan gaizki daudenak. Baina guk dena dugu baina ala ere kexatzen garela. Adibidez; Zahira, Zineb eta Nora 22 kilometro egiten dute, egunero 4 orduetan. Asko gustatu zait, filmen dauden pertsonaiak gustatzea eskolara joatea, eta handitan zer nahi dute izan, adibidez; Jackson pilotoa nahi du izan. Nire hausnarketa da, denak berdinak izatea, denak eskolara joatea, eta ez izatea bide luze bat, eskola askoz gertuago izatea, eta ez izatea beldurra joaten direnean eskolara. Eta gero handitan denak nahi dutena izatea.
La plupart d’entre nous sont près de chez eux après l’école, presque sur place. Mais ce n’est pas la même chose partout dans le monde.
Jackson vit au Kenya. Avec sa sœur Salomé, il doit faire chaque jour un dangereux voyage pour se rendre à l’école, à moitié marchant, à moitié accroupi. Ils parcourent 15 kilometre en 2 heures.
Zahira vit au Maroc, un village des montagnes de l’Atlas. Avec Zineb et Nora, il va à la montagne pour aller à l’école, au pensionnat, une fois par semaine et pendant toute une semaine.Il y a un trajet de 18 milles entre la ferme et l’école et il leur faut une heure et demie pour s’y rendre à cheval tous les jours.
Samuel vit en Inde, dans la baie du Bengale. Elle est malade et sa mère lui fait des massages. Les frères Gabriel et Emmanuel emmènent chaque jour un fauteuil roulant à l’école, faisant quatr heure.
Dokumentala ikustean pentsatu dut zer sorte daukat eskolara joatea.Ikusi dut ere lau egoera ,umeak,kilometro asko egin behar dituztela.
Dokumentalean gehiegiena gustatu zaitena Samuelen bidea eskola joateko.Gustatu zait nola bere anaiak,Gabriel eta Emmanuel,laguntzen dioten eskolako bidea egiteko.Gabriel eta Emmanuel laguntzen diote,Samuel gaixorik dagoelako.Eta oso zaila da Samuel eskolara eramatea ,gurpildun aulkian eramaten dutelako,ez daukatelako dirua bat erosteko.
Dokumentala oso ondo eginda dago. Nola ibiltzen diren oso ondo ikusten da eta musika ere bai. Sendimendu asko ematen ditu istorio horiekin.
Ikusten nola joaten diren eskolara pertsona horiek oso interesgarria da. Bakoitzak modu desberdin batean joaten da.
Gehien gustatu zaiten gauza lekuak eta eskolara joateko moduak dira. Neretzat oso politak dira eta pelikularen hobeena dira.
Azkenean pelikula oso ona da, eta asko gustatu zait ikustea.
pelicula hau gustatu zait eta jackson kenian bizi eta zahira moroko bizi da eta 22 kilomitros 4 horas eskola joa te on
Película hori tope ona izan da.Jackson Kenian bizi da. Bere arreba Salomerekin, bide arriskutsua egin behar du eskolara egunero, erdi oinez, erdi antxintxika. 15 kilometro egiten dituzte, 2 ordutan.Eta beste neska bat Marrokoko da.Zahira Marokon bizi da, Atlas mendikateko herrixka baten. Zineb eta Norarekin batera mendiz joaten da eskolara, barnetegira, astean behin eta aste osorako. 22 kilometro egin behar ditu 4 orduz oinez. Batzuetan zorte ona izaten dute eta errepidera iristean kamioi batek eramaten ditu.Eta mutil bat dago Pampa bizi da.Carlitos eta Micaela Argentinako Pampan bizi dira. Euren baserritik eskolara 18 kilometroko bidea dago, eta ordu eta erdi behar dituzte hara egunero zaldiz iristeko.Eta azkenean mutil bat indian bizi da.Samuel Indian bizi da, Bengala golkoan. Gaixorik dago eta amak masaiak ematen dizkio. Gabriel eta Emmanuel anaiek eramaten dute gurpildun aulkian eskolara egunero, ordubetean lau kilometro eginez.
Gaztetxo hauentzat eskolara iristea zaila da, bide gogorra dute aurretik; baina ospakizun ederra da gelakideekin eskolan biltzea eta gogor saiatzen dira ikasten, euren aukerak ondo baliatzen. Eta amets handiak dituzte.
Hauek dira pelikulan azaltzen direna eta azkenean lortu zuten bidea bukatzen.Eta pelikula hori onena da.
Dokumental onetako onena bakoitzen familia ikustea izen da,batzutan ez gara konturatzen ze suerte daukedeujn eta ala ere kejau egiten gara.Eta beste batzuk eskolako bidean ezin allau eta ala ere pozik egoten dira eta bere planak organizatzen daude.Kaminoik eta istorioik onena Jacksonen historia izen da elefanteak zeudealako.
Hasieran faltsua zela pentsatu nuen baina gero egia dela ikusi dut. Eskolako bideak seguruago egitea hartara ez dute hiltzeko arriskurik izango. Gehien guztatu zaidan puxketa da afrikan denak bulleka daudela eta irakaslea ikusten dutenean lehiotik denak isilik geratzen dira.
Eskolarako bidea izeneko dokumental honetan ikasi dut eskolara joan ahal izatea eta eskolara bidea motza izatea asko baloratzea. Pentsatzen dut zorte asko dudala. Gehien gustatu zaidana da ume hauek duten positibotasuna eta gogoa ikasteko, lana edukitzeko, eta horrela familiari laguntzeko. Gehien gustatu zaidana da bide arriskutsuetatik pasatzen direla eskolara joateagatik. Samuel, Zahira, Jackson eta Carlitos oso ume esker onekoak dira.
Pelikula oso ona eta gustatu zait.Zahira marokoan bizi da,Atlas mendikateko herrxika baten.zineb eta norarekin batera mendiz joaten da eskolara, barnetegira, astean behin eta aste osorako. 22 kilometro egin behar ditu 4 orduz oinez. Batzuetan zorte ona izaten dute eta errepidera iristean kamioi batek eramaten ditu.
Jackson Kenian bizi da. Bere arreba Salomerekin, bide arriskutsua egin behar du eskolara egunero, erdi oinez, erdi antxintxika.15 kilometro egiten dituzte, 2 orduan.
Carlitos eta Micaela Argentinako Pampan bizi dira. Euren baserritik eskolara 18 kilometroko bidea dago, eta ordu eta erdi behar dituzte hara egunero zaldiz iristeko.
Asko gustatu zait filma eta irakasten du ikastetxea hain gertu izateko dugun pribilegioa ezagutu behar dugula. Zairak 4 ordu irauten du eskolara joateko, Jacksonek 2 ordu, Carlitosek ordu 1 eta 30 min., Samuelek ordu 1.
Klasean “Eskolarako Bidean” dokumentala ikusi ondoren, hainbat pentsamendu berri sortu zaizkit. Askotan ez gara konturatzen zeinen ederra den eskolara oñez joan ahal izatea, autorik hartu behar izan gabe, bestelako arriskurik hartu gabe… Hau da: eskolara seguru joan ahal izatea. Guk, ordea, eskola ezin izaten dugu jasan. Besteak nola dauden jakingo bagenu…
Dokumentalean 4 pertsonaia nagusi azaltzen dira: Atlas mendietako Zahira; Keniako Jackson eta bere arreba Salome; Argentinako Pampaneko Carlitos eta Micaela; eta Indiako Bengalako golfoan bizi den Samuel. Guztiek izugarrizko bide latza eta luzea egin behar dute eskolara heldu ahal izateko, hainbat arrisku eta arazotatik igarota.
Niri gehien gustatu zaidan pasadizoa Carlitosek bere arreba Micaelari zaldia eramaten uzten zion momentua da. Askotan ez diegu haurtxo edota pertsona gazteei gauza erdi-garrantzitsuak egiten uzten, baina hori egitea grrantzitsua da, bestela ez baitute inoiz ere ezer ikasiko.
Baina azken finena mezua honakoa da: askotan dauzkagun gauzak eskertzea ahaztu egiten zaigu, baina haiek galdu arte ez gara konturatzen zein garrantzitsuak diren, hezkuntza bezala.
Oso ona iruditu zait ,ondo dago eginda eta ez nuen uzte gu sortea daukagula eskolara etortzeko .Badakit sortea dela baina batzuk esaten dute ez dutela ikasteko gogoa.
Ume askok ez duela aukera errazik eskolara joateko eta gu aspertu egiten garela eskolan, baina, beraiek ezin dute etorri eta ez dituzte gu bezalako baliabideak. Gainera, eskolak, ez dira oso onak eta oso gauza errazak ikasten dituzte. Materialak ere ez dituzte onenak.
Orain, pentsatu eta gero, ulertu dut guk zorte handia dugula eskola joan ahal izateko eta gainera daukagun erropa, materiala eta eskolara iristeko erraztasuna, oso onak direla. Laburrean, oso zorte handia dugula hemen jaio izanak.
Gehien gustatu zaidana, nola Carlitos eta Micaela zaldian joaten direla eta oso polita iruditu zait Jacsonek ain beste animali exotiko ikusten dituela.
Gehien gustatu zaidan pasadioa, zahirak eta bere lagunek egin duten bidea eskolarako eta nola oiloa eman duten merkaturaino. Baita ere gustatu zait nola laguntzen zioten Norari hanakako mina zuenean. Oso polita eta interesgarria iruditu zait guztia.
sorte handia dudala pentsatu dut, eskolara joateko aukera dudalako. Niri gehien gustatu zaidana da nola umee horiek eskolan asko esforzatzen direlako eta amets handiak dituztelako, horiek lortzeko asko ikasten dute eta ez dute amore eman. Niri Samuelen anaiek nola bera aulki horretan eramaten duten eta edozer gauza gertatzen zenean haiek bere anaia ez dute han usten baizik eta ahal dutena egiten dute Samuel ongi egoteko. Zahirak nola oilu bat ematen duen janariaren truke aldatzeko eta gero janari hori zegurunez bere familiarekin partekatuko du eta hori oso ondo egina dago. Jacksonek bere arreba nola saintzen duen ere asko gustatu zait, elefanteak beraiengana joan direnean eta hurak nola bere arrebari esan dion korrika asteko eta gero harri baten azpian jartzeko.
Dokumentua ikusterakoan konturatu naiz eskolara erraz eta lasai joaten garela eta dokumentalal ikusterakoan konturatu naiz jendeak oso gaizki pasatzen dutela eta asko nekatzen direla eskolara joateko km eta km egiten dituzte eltzeko.Gehiena guztatu zaitena da beraiek zer nahi duten izatea handitan batek espasiotik eta joatea nahi du eta beste batek medikua izatea nahi du,.. Asko guztatu zaidan gertaketa bat nola marokon bizi ziren neskak toki batera joaten zela neska bat gero toki berdinetik joaten zen beste neskekin eta orrela eskolara joatea eta an errezatzen astea altu.
Nik pentsatu dudana ikusterakoan da, oso aspergarria zela, pelikulan ez da ezer interesantea gertzatzen. Bakarrik umean eskolara joaten dira, ez gehiago, gehiago espero nuen. gaizki aztuatuta dago. Ba ez dut pelikula honekin reflexionatu azkenean bakarrik eskolara ari direlako joaten eta aparte gauz asko ikasi ditut adibidez, kontuz ibili behar dela elefanteekin, jaguarekin, baina ez gehiago. Ez zait ezer gustatu, oso oso aspergarria zen. Ikusi dudan pelikula aspergarriena. Ez zait EZER gustatu. Gustatu zaidan gertaera zen, umeak ia elefanteak zapaltzen dienean.
Oso interesgarriak iruditzen zait zer gatik daude umeak eskolara joaten dira, baina problema gertatu dira txikiak baino denbora galtzen ari ziren , gehiena gustatzen zitzena da esfortzua oso garrantzisua da hori gogoarekin jutea eskolara.
Baita esfortzua egiten debe eskolara joateko batzuk 2 edo 3 hiru ordu eta guk gehinok keskatu egiten dugu eta bakarrik 10 min edo 20 hona etortzeko eta ume hauek lexixu bat emn diogu, eta lexixu hori ez hain beste ez keskatzeko zer gatik haiek borrokatzen baina ez sentido hortan, bahi zik eta, esfortzatzen haiek juteko eskola egunero eta gero etxea haitzea nekatuta.
Ni pentsatzen du oso gogorra da eskolako bidea toki batzuetan. Eta oso arriskutzua direla bideak, haiek esfotzu asko egiten dute fisikoki eta mentala. Esfortzu hori egin eta gero asko ikasten dute bere ametsak egitea. Niri dekomuentua gustatu zait da Carlitos, Jackson bere bandera aurrean bere itmoa kantatzen hasi dira. Nire pasadizu gustatu zaitena da Jacksonena 2 ordu egin behar dute eskolararino eta animaliak ikusten dute menditik haiatzen direnak. Nire gertaera gustukoena da bat batean lehoi bat entzuten dute ezkutadu egiten dute eta lehoia joan zen bere bidea jarraitu egin zuten.
Dokumentala ikustean sorte handikoak garela pentsatu dut.Gu etxe ondoan daukagu eskola baina besteak oso urruti daukate.Filmeko gehiena gustatu zaitena Indiako familia zen,beraien artean laguntzen ziren eta hori oso polita da ,baita ere egiten zituzten bideak oso politak ziren.Azkeneko partea oso polita iruditu zait,bakoitzak nahi zuena esaten zuen baita ere esaten zuten diru asko nahi zutela irabazi familiari laguntzeko .
Oso polita eta interesantea iruditu zait, ez ditut bat ere kexarik eta iritzi negatibori dokumental honi buruz. Honek erakusten digu, oso zorteonekoak garela eta daukaguna baloratu behar degula. Herrien situazioak oso diferenteak dira, batzuetan egokiak besteetan oso txarrak, ia beldurgarriak. Baina bihotza jartzen baduzu eta gogor lan egiten baduzu, hainbeste desiratze duzun hori lortu dezakezu. Adibidez, Jacksonen kasuan, esfortzu asko jartzen zuen bere ametsean, egunero ordu askoz ibiltzen zen, eta asko ikasten zuen, horregatik, kalifikazio oso onak ateratzen zituen. Askenean, beka bat jaso zuen eta bere ametsa lortzeko pausu batera dago.
Oso dokumento polita iruditu zait asko gustatu zait, beraien bidea ikustea, eta pentsatzen lagundu dit zeba beraik igual 22 kilometroko bidea egin behar dute eta guk eskolan dagoen aldaparekin nekatuta bukatzen dugu. Asko gustatu zait ikustea nola laguntzen diote Samueleri denak, bere anaiak lagunak etb…
Gero ere ikusi dut jende dena elkar laguntzen dela adibidez neskei autoz ematea eskolara.Bidai denak oso gogorrak iruditu zaizkit,eta azkenego partea asko gustatu zait zeba denak bere helburuak lortu dituzte beraiek nahi zuten bezala.
Adibidez azkenean Micaela berak nahi zuen bezala bera bakarrik joango da eskolara zaldiarekin.
Oso ona izan da filma, oso interesgarria eta tristea pixkat ere, lau ume horiek ezin zutelako eskolara autobusean edo autoan joan. Oso nekatuta zeuden lau umeak eta bere anai-arrebak. Ume baten bidea arriskutsua zen, besteena ez zen hain arriskutsua baina oso luzea (4 ordu), besteena zaila eta besteena harriz beteta, baina filmaren onena zen ez zirela amore ematen. Nahi zutena lortzen zuten, bat animalien medikua nahi zuen izan, bestea irakaslea eta beste biak medikuak jendeei laguntzeko. Eta azkenean, lortu zuten, bakoitza bere kaminua segitzen, lortu egin zuten. Gehien gustatu zaidan gertaera izan da Jacksonek eta bere aizpak elefanteengandik ihes egiten zutenean eta elkar zaintzen ziren biok.
Bideo hau ikustean pentsatu dut izugarrizko sortea dudala eskolara etortzen naizelako eta gainera etxetik oso gertu dudalako eskola. Bidea oso laburra da eta oso bidea oso ondo egina dago.
Bideo honetatik gehien gustatu zaidana da denak oso gustora daudela eskolara joateko eta guk ez dugula hori eskertzen. Gustatu zaidan beste gauza bat, ez dutela amore ematen eskolara heltzeko, adibidez Norak mina zuen baina ala ere eskolara heldu da. Samuelen anaiei ere Samuel eskolara eramatean gurpil-aulkia apurtu zaie baina ala ere konpontzera eraman dute eta eskolara heldu dira, nahiz eta pixka bat berandu. Asko gustatu zait Samuel eta beraren anaiak eskolara zihoazenean kamioi bat bilatu dutela eta bertakoak ibaia alde batetik bestera pasatzen laguntzen dien zatia.
Bideo honekin ikusi dut izugarrizko sortea dudala
Niri dokumentala asko gustatu zait. Gauza asko aipatzen ditu eta dokumental honekin konturatzen zara sorte asko duzula eskolara joateagatik, pertsona askok ez dute nahi eskolara etorri eta gutxiago beraiek egin behar duten bidea egin beharko bazuten, baina, ume horiek oso harro daude eskola joateagatik zeren eta beraien lagun askok ezin dute eskolara joan eta beraiek joan ahal dutelako. Niri gehien gustatu zaidana nola laguntzen diren da, adibidez mutikoari neumatikoa apurtu zaionean denak berarekin geratu dira eta eskolara heldu denean denak mutilari laguntzeko prest egon dira. Niri gehien gustatu zaidana amaiera izan da denak kontatzen dutenean zeri izan nahi duten, gustiek esaten dutelako lan asko egin beharko dutela lortzeko, baina, presta daudela lana egiteko.
Oso film polita da. Film onen buruz nik pentsatzen dut denak dutela eskubidea eskolara joateko. Gehien gustatu zaidana da denak eskolara joateko balioa dutela bakoitzak 5, 10, 15 kilometro egiten dituela eskolara joateko. Niri gehien giustatu zaidan zatia bi hanaiak bere anaiari lagunten diotela egunero gurpil aulkia ematen. Egunero lau kilometro egin behar dituzte 4 ordutan eta ez da astean egunbat astean 5 egun dira. Film hau gomendatu egiten dizut ikustera oso polita da.
El documental camino a la escuela es un documental muy bonita porque jackson cuenta que es lo que quiere ser de mayor tambien los demas ninos como samuel de india carlitos,y nora cuentan que es lo que quieren ser de mayor lo que pienso de este documental es que apesar de que el documental es muy triste porque ellos son pobres y no tienen lujos pero aun asi sobreviven de la pobreza.
Niri filme edo dokumental hau asko gustatu zait, pentsatzen dut pelikula honek esan nahi duena dela, ezin dugula beti kaxazka ibili, badagoela jendea gu baino okerrago dagoena eta dutenarekin gustore geratzen direla. Filme edo dokumental honetatik gehien gustatu zaidana, filmean agertu diren pertsonai denak, bere ametsak dituztela eta bete egin dituztela, dena beraien esfortzuarekin. Beste gauz bat ere ikusi dudana izan da, beraien ikasketak oso serio hartzen dituztela, ez dutela gaur egungo gazteen bezala hartzen adibidez, gaur egungo ikasleak gurasoek dena ematen diotenez ikasketei ez diote inportantzirik ematen, eta filmean azaldu direnak berriz, izugarrizko inportantzia ematen diote. Dena beraien etorkizunerako pentsatzen dutela. Bi gauz horiek dira gehienbat gustatu zaizkidana.
Dokumentala ikuztean oso polita izango dela dokumentala. Dokumentala erakutzi egin dit ez garela inorre retu egin bear. Dokumentalan geiena guztatu zaiten izen da abenturana izan dela ere bai oso baino oso polita izan dela eta jende asko munduan gauz berdinak gertatzen zaiola eta gu konturatu bear garele gu suerte asko dugula zergaitik oso ondo bizitzen gara eta eskolara joateko kamino asko ez dugula eginbear eta ere bai 4 horduko edo 2 horduko kaminoa ez dugula eginbear joateko ezkolara eta gu oso suerte andia dugu zergaitik gu eskolara etortzeko 10 minutuko kaminoa egin bear dugu bakarrik. Doumentalan eszenan guztukoa izan da ekolara ailegatu direnea denak oso baino os posik jarri dira zergaitik beraiek badakibe kamino oso baino oso luzea egin dutela eta oso ondo ailegatu direla eskolara eta bizik eta pozi asko baino asko jarri dira posi eta oso ona izan da eszena ori eta oso pozik jarri naiz.
Eskolarako bidean
Bideoan agertzen dira ume batzuk leku desberdinetako eta erakustebe ze bidea egiten debe eskolara joateko, nere ustes oso gogorra eta saia izan behar da eskolara joatera baina gainea iguel 2 ordu egin behar debe oinez, eta minusbalia dakeben umeak orain eta saiagoa batzuk ezin debelako oinez jun eta batematek eraman izan behar debe.
Dokumentaleak kontatzen debe ume askok nahi debe eskolara joatea baina ezin debela gurasuk debekatu egiten debelako oso arriskutsua, urrun edo ez dakebelako dirurik.
Zehiago gustatu zait azkeneko partea or esatebe zer izan nahi debe haunditan eta ze lortu egin debe eta gauz asko lortu egin debe eskolagatik edo bere kontuz, asko gustatu egin zait Zahiraren bidea.
Nik pentsatzen dudana da, oso gogorra dela egunero 20km egitea gutxi gora bera, eskolara juateko eta esfortzu handi handia egiten dutela. Nire haurnasketa da beraiei gauzak errestea eta beraiek obeto juateko eta gutxiago nekatzeko horrela miñarik ez edukitzeko. Niri gehien gustatu zaidana da ze erfortzurekin eta gogoarekin juaten ziren eskolara eta zer nahi zuten izan handiak zirenean esanten dutenean. Nei asko gustatu zat dokumento au oso interesgarria da nola juaten diren eskolara
Jende gehiena ikastola bere etxe ondoan dauka, baina badaude gede batzuk
ikastolara joateko gu baino saiagoa dutela adibides: Jackson kenian bizi da eta bere arrebarekin 15 kilometro egiten dute egunero, Zahira marokon bizi da Atsas mendikateko errizka txiki batean eta egunero 22 killometro egiten dute, Carlits eta Micaela argentinako Pan pan bisi dira eta egunero 18 killlometro egiten dute saldian, eta Samuel indian bizi da eta bere anaiekin 4 kilometro egiten dute egunero.
Niri film hau asko gustatu zait, erakusten duelako guk sortea dugula eskolara joateko bidearekin eta besteen tokian ere batzuetan jartzea beharrezkoa dela ez beti guregan pentsatzen.
Film honetan gehien gustatu zaidana da nola Gabrielek eta Emmanuelek hau da ( Samuelen anaiak), laguntzen dioten eskolarako bide gogorrari eurre egiten, baita ere
Samuelen eskola- kidekoen jarrera Samuel eskolako atetik sartzen den bakoitzean.
Horrek erakusten dit zer nolako pertsona onak diren, eta zer ausartak diren daukaten egoerari eurre egitean.
Pentsatu dut dokumentala ikusterakoan nola egiten duen bakoitzen bidean eta gainera bide zaila egiten dute.Ba nere hausnarketa da ba ni eskola oso gertu dauketela ta hori aprobetxau ein ber dela ta batzuk eztaukebe gu dauke deun gauzak.Carlitosek bere arrebari utzi diola zaldia bere arrebaeri hori dente bat gurpilarekin.a gehien gustatu didan partea, eta samuel ta bere anaiak euki duen accidente bat eduki dute gurpilarekin ta mekanino batera eraman dut
Dokumentala ikusi dut eta oso bide luzea egiten dutela ikusten da, oso interesgarria iruditu zait, eta lagundu dit ulertzen eskola ez dala bakarrik lagunekin jolasteko edo ikasteko au da lagundu dit ulertzen, gurasoak eta irakasleak lagundu egin nahi digutela gure etorkisunean. Baita ere eskolara ezin dugula denok joan guk sortea dugula eskolara joateko. Gehien gustatu zaidana izan da nola agurtu duten Samuel oso emozio onak ekarri dizkit baita ere guztatu zait nola bi anaiak lagundu dieten Samueli eskolara iristen eta ez diren errenditu. Nola Norak mina zeukan hankan eta Nora atzean ez lagatzearren lagundu egin diote bere hankako minarekin oso pertsona ona dira denak. Eta bere ametsak nahiz eta oso sailak izan lortu egiten dutela.
Pelikula oso ona izan da. Asko gustatu zait. Jakson kenian bizi da eta kilometro asko egiten ditu eskolara joateko baina bera ez da bakarra .Samuel indian bizi da eta bere hankak ez diote egiten.Baita bezte mutil bat calorlos dauka izena.eta azkenak sahira kilometro gehienak
eginten ditu.Denak eskolara joateko kilometro azko eginten ditu.
Dokumental hau ikusita konturatzen naiz suerte haundia daukagula. Guk eskola etxe alboan daukagu eta gehienez 20 miñutu tardatu dezakegu eskolara joaten. Lau haurrek ez daukate suerte hori baina ahala ere haien ametsak betetzeko, egunero-egunero eskolara joaten dira. Egun batzuk besteak baina hobeagoak dira baina ahala ere, ez dute amore ematen. Bidean zehar zailtasun batzuk edukitzen dituzte (normala den bezala), elefanteak, gurpil-aulkiak… Ordea, zailtasun horiek elkar gainditzen dituzte, elkarri lagunduz eta elkartasun hori ez da toki guztietan topatzen.
Asko gustatu zait dokumental hau eta nahiko nuke jende gehiagok ikustea.
Esta película me ha gustado mucho para mi ha sido un poco triste y admirable por que no todas las personas del mundo tenemos la misma suerte, hay personas que tienen cerca el cole tienen muchas y buenas oportunidades y no lo valoran.
Pero estos niños como Jackson y su hermano salomón, Zahira y sus amigas ,Carlitos y su hermana, Samuel y sus hermanitos pequeños ellos para ir al cole tenía que recorrer kilómetros horas andando a pesar de eso ellos no se dieron por vencid@s lucharon por conseguir sus sueños por ejemplo Jackson y su hermanos querían viajar conocer otros países tener buen trabajo ,Carlitos quería ser veterinario su hermana enfermera,Zahira quería ser profesora, Samuel medico tenia la esperanza de caminar y quería ser médico para ayudarles a los niños que sos discapacitados.
Eskolara bidean dokumentala ez nuen osorik ikusi baina ikusi dudanerarte azalduko dut. Nire ikuspegitik, oso dokumental tristea iruditu zait egunero horrenbeste kilometro egiten dituztelako eskolara joateko. Dokumental honek erakutsi nahi diguna, daukaguna eskertu behar dugula eta ez garela horrenbeste kexatu behar eta daukagunarekin konformatu behar garela.
Ez dago gaizki dokumentala baina oso luzea eta piska bat aspergarria iruditu zitzaidan.
Asko gustatu zait. Carlitos nire personaje gustokoena da. Zahira oilaskoa ematen du poltsa batean eta geroago truke bat egiten dute. Samuel Indian bizi da eta ezin du bere hankak mugitu baino bere alabak laguntzen diote. Eta dokumental gustokoena da nire ustez.
Jende desberdina zegoen pobreak ziren eta beraihen ametza eskolara heldu
eta lan bat eduki dirua irabasteko zegoen ume bat discapaticado zegoena eta
bere anaiak eskolara laguntzen zioten heltzen eta pelikula bukatzea
ume danak eskolara heltzea
Nire opinioa pelikula orren buruzkoa ona da baina ez zait ond iruditzen pertsona batzuk ain lan asko egin beharra eskolara joateko rta bitartean gu amen ezer ikasi gabe kasurik egin gabe eta abar
Oso ona izana pelikula, iteresgarria izan da jakitea zenbat kilometro pasa dituzte eskolara joateko eta gu eskola gertu daukagu eta batzuk kilometrotadaukate eskola eta ez dugu bereizten eta hori sorte asko da
Dokumentala ikusi eta gero,ikusi dut ez dela erraza eskolara joatea,asko kostatzen da batzuentzat. Dokumentalean bakarrik Kenia,Atlas,Argentina eta India erakusten da,baina gero toki askotan gertartzen da hori. Gehiena gustatu zaitena,izan da nola gendea laguntzen egoten den beraien artean,adibidez,Zahira eta bere lagunak ematen edo nola lagundu dioten Samueli bere anaiak eta gero bere lagunak. Pelikula/dokumentala asko gustatu zait.
Niri oso polita iruditu zait pelikula erakusten dizulako horietako ume batzuk nola arriskatu behar duten eskolara joateko, batez ere, jackson eta bere arrebak salomek elefanteen territoriotik pasatzen.
Neri documentala oso polita irudi zait, pertsona hauek kilometro asko egiten dituzte egunero eskolara joateko eta oso gogorra izan behar du horrek. Guk oso gertu daukagu eskola eta ez dugu asko tardatzen. Gehien gustatu zaidan partea izan da umeak problenak zeuzkatenean beste pertsona arruntak lagundu egiten ziotenean.
Jackson, Carlos, Zahira eta Samuel planetako txoko ezberdinetako lau haur dira: Kenya, Argentina, Maroko eta India hurrenez hurren. Inoiz ikusi edo elkartuko ez diren arren, ikasteko gogo bera dute laurek. Dagokion ikastetxeetara joan behar duten distantzia luzea eta bidean sortzen diren konplikazioak gorabehera, Jackson, Carlos, Zahira eta Samuelek ulertzen dute zein garrantzitsua den eskolara joatea. Hori dela eta, egunero euren bizitza jokoan jartzen duen abentura bati ekiten diote, badakitelako hezkuntzak bakarrik eman diezaiekeela bizitza hobea.
Jacksonek Kenyako sabana arriskutsua zeharkatu behar du 15 km-tan; Karlos, 18 km zaldiz zeharkatuz Argentinako Patagoniako lautadak; Zahira Marokoko mendi malkartsuetan barrena; eta Samuelek Indiako eskolarako bidaia hasten dute gurpil-aulkian.
Oso egokia iruditu zait pelikula zeren guk etxea , oso gertu dugu baina haiek, bere eskolara joateko, bide gogor eta luze bat ibili behar dute. Bide bakoitzak, bere gauz txarra zuen: Jacksonek, oso urruti bizi zen eta gainera ibilbidean elefanteak zituen. Gero, beste batek, ezin zuen ibili eta tente ipini eta horregatik, bere anaiak, ibilbide gogorragoa egin behar izaten zuten. Garrantzitsuena, nahiz eta elefanteak edo diskapazitatea izatea denok denen artean lagundu egiten dira.
Dokumentala asko gustatu zait, hasterakoan ez nuen ezer ulertzen zertaz zijoan.
Pentsatu dut tituluarekin (eskolarako bidean), dokumentala nolakoak diren eskolak zirela eta zer egiten duten, baina dena ikusterakoan orain konturatzen naiz jende gehienak eskolara ez direla joaten eta gainera denbora asko pasatzen dute oinez,zaldiz…. eskolara iristeko.
Oso ondo iruditu zait dokumentala, horrelako dokumentalak jendeak konturatu daiteke jende asko ez dela eskolara joaten, dirua ez dutelako edo bere gurasoak ez dituztela uzten joaten.Oso gaizki sentitu naiz, konturatu naiz batzuk sortea daukagula eskolara joateko eta beste batzuk ezin dutela joan,
Gustatu zaidan gertaera da, Samuel dauzkala bi anai oso onak beraien gaixotasunarekin laguntzen dute, gurpildun aulkian eramaten dute eskolara, eta oso pozik daude hirurok batera.
Baita ere gustatu zaindan gertaera da, hasten direnean bere ametsak kontatzen zer nahi duten handitan izen edi zer nahi duten egin handitan.
Eskolarako bidean pelikula asko gustatu zait, oso pelikula polita da eta konturatzen zara zer zorte on dugun eskola gertu edukitzeaz edo ekonomikokin familian ondo egoteaz adibidez Zahirak 22 kilometrotara zuen eskola eta 4 ordu egin behar zituen oinez eskolara iristeko eta batzuetan kamioirenbat pasatzen bazen beraien albotik zorte pixkabatekin kamionekoak eramaten zituen eta beste adibide bat Samuelek ezin zuen ibili eta bere bi anai gazteagoek eramaten zuten eskolara gurpildun aulkian. Amets handiak zituzten eta bazekiten lan asko egiten bazuten lortuko zutela eta halaxe egin zuten ahal zuten gehien ikasten zuten eta ahalegintzen ziren beren amatsak edo nahiak betetzeko gehienak beste pertsonei laguntzeko ziren medikuak, Samuel esaten du asko gustatuko litzaiokela bera bezela dauden haurrei laguntzea eta berak bazekien ahalegin handia egiten bazuen egunen baten lortuko zuela ibiltzea.
Nik pentsatu dut ume asko bere eskolatik oso urrun daudela eta horregatik bidai oso arriskutsua dutela egiteko nik pentsasen dut ume horiei beste eskola bat egitea gertuago.
Agertzen diren umeak bere bidai osoan lagunak conpania arrebak… Emmanuel eta grabiel anaiek beti egunero eraman behar dute eta kexarik gabe eramaten dute .Gaztetxo hauentzat eskolara iristea zaila da, bide gogorra dute aurretik; baina ospakizun ederra da gelakideekin eskolan biltzea eta gogor saiatzen dira ikasten, euren aukerak ondo baliatzen. Eta amets handiak dituzte …
Oso ondo eginda dago pelikula. Pelikulan azaltrzen da ume batzuk nola joaten direla eskolara kilometro asco eginez. Lau talde daude: Jackson, Kenian bizi dela eta 15 km egiten dituela 2 ordutan bere arreba Salomerekin, Zahira, Marokon bizi dela eta bere lagunekin, Nora eta Zineb, 22 km egiten dituzte 4 ordutan eskolara joateko, Carlitos eta Micaela, Argentinako Pampan bizi direla eta bere baserritik eskolara jotaen dira 18 km eginez ordu eta erdi batean eta Samuel indian bizi da eta gaixorik eta bere anaiak Gabriel eta Emmanuel eramaten dute eskolara 4 km eginez. Ume hauentzat oso zaila da eskolara joatea.
Nire ustez suertea daukagu gu eskola gertu daukagu eta batzuk ez dute eskola joan nahi eta beraiek eskolara egunero joaten dira igualtzako diskapazitado izatea eso bide luze edukitzea beraiek eskolara joan nahi dute eta ori merito asko du eta espero det berahien ametsa egitean ni gehien gustatu zaidana da danak kultura desberdinak eta eskolara heldu direla.
Suerte handiko ume bat naiz, eskolara etortzeko aukera dut eta etxetik oso gertu dut eskola. Beste ume batzuek ezin dute eskolara joan, beste batzuk bai baina bide arriskutsu eta luzeak eginez.
Eskola horrelako gertu edukitzea edo eskolara etortzeko aukera izatea gehiago eskertu beharko genuke ez dutenez guztiek aukera hori.
Jacksonek eskolara joateko 15 kilometro 2 ordutan egiten zituen oinez.
Zahirak 22 kilometro 4 ordun oinez.
Carlitosek 18 kilometro ordu eta erdian zaldiz.
Samuel eta bere anaiek 4 kilometro ordu batean
Asko gustatu zait Emmanuelek eta Gabrielek nola laguntzen dien beraien anaia diskapazituari eskolara joaten. Bi anaiek 4 kilometro egiten ordu bat tardatzen dute beraien anaiari eskolara lagundu behar dietelako.
Asko gustatu zaidan pasadiso bat Gabrielek eta bere anaiek kamioia aurkitzen dutenean eta kamioiko gizonak nola laguntzen dien beste aldera pasatzen Gabriel. Beste bi anaiak oso pozik jartzen dira eta eskertu egiten diete.
Niri asko gustatu zaidan eszena bat, azkenengo eszena da. Ume denak hitz egiten dute izan nahi dutenari buruz. Adibidez: Samuelek medikua izan nahi duela esaten du, bere kondizioan dauden umeei sendatzeko. Berak bakarrik daki nola egoten den egunero gurpildun aulki batekin, eta oso gogorra denez, beste umeak horrela ez egoteko, berak besteei sendatu nahi du.
Beste kasu bat Jacksonena da, bere familia oso kondizio ekonomiko txarrean bizi da, eta asko ikasi nahi du, handitan lan ona izateko, eta bere familiari lagundu ahal izateko. Sorte asko duela esaten du, bere familiak ematen dion aukeragatik, beste ume batzuk kondizio berdinean daudela, ezin dute joan bere gurasoen baimena ez dutelako. Bere gelako neska bat, oso azkarra zena, bere gurasoek eskolara ematen utzi zuten eta ez da gegiago joaten.
Azkenik, Zahirak esaten du eskolara joatea ia derrigorrezkoa izan beharlo lukeela, beraz; herriz herri joaten da jendeari konbentzitzen bere umeak eskolara emateko eta ikasteko aukera izateko. Nahiz eta bere bidea eskolaraino zaila den, bera astero egiten du bere lagunekin, ikasle ona izateko akademikoki eta lan ona izateko.
Ez da egunero telebistan ateratzen den gaia, baina, zalantzarik gabe munduan ume askori gertatzen zaiona da.
Eskola gure eskubideen barruan sartzen da; eta beraz, ume hauek gogotsu ageri dira bertara joateko. Guk aldiz, normaltzat hartzen dugu eskolara joatea, eta batzuetan molestia bat izango balitz bezala baina, konturatu beharko genuke zenbat umek, gure adinekoak edo gazteagoak ere, zer esfortzu egiten duten egunero guk hain erraz dugun gauz bat jaso ahal izateko, heziketa.
Heziketa hori arrazoi askorengatik jasotzen dute, bakoitzak bere ametsak ditu baina, denek esaten dute familiari laguntzeko erabiliko dutela gehienbat. Gero, handitan izan nahiko dutena, haien egoera berdinean dauden pertsonei laguntzeko erabiliko dutela esaten dute; adibidez, irakasle, mendialdean bizi diren denei hezkuntza bat helarazi ahal izateko, mediku, ibili ezin dutenei laguntzeko…
Dokumental honetan, benetan gertatzen diren pasarteak ikusi ditzazgeku, eta nire ustez, hori da pelikula interesgarria egiten duena. Ikustea umeak zer pasatzen duten egunero-egunero ikusteak pentsarazi egiten digu behar den hainbeste apreziatzen dugun gure gurasoek ematen diguten aukera eta baita ere, ikastetxean egunero ditugun irakasleak.
1- Ba pena asko sentitu dut. Pentsatsea 2021ean egoteak eta oraindik jendeak orelako bizi gogorra edukitzea asko mintzen nau… Egia da ONG asko daudela, eta horiei esker hauetako batzuk bizi hobea eduki dezaketela… Baina, egia da beste askok horrela segitzen dutela. Eskolara oinez joateak, (adibidez 22km 4hordu oinez), oso gogorra iruditzen zait, eta gehiehi ume batzuentzat. Horretaz aparte, nahiz eta familia pobreak izan, eskolara joan ahal izatea ondo dago.
2- Ba, gobernuak gauz gehiago egin ditzakeela beraien alde iruditzen zait. Lehen esan dudan bezala, ONG-ak organizatu ditu( Adibidez caritas), baina ez zait nahikoa iruditzen, askoz gauz gehiago egin ditzaketezkelako beraiengan.
3- ikustea nola Jacksonek eta bere anaiak elefanteak ikustera joaten diren, nola izkutatzen diren etab. Baita ere, iksuten den lagun artean dagoen arremana, eta ango jendea oso eskuzabala dela. Adibidez, Gabriel-en aulkiaren neumatikoa irtetzen denan, an inguruko pertsona batek lagundu diola.
Nik pentsatu dut denok ez daukagu eskola gure ondoan eta azkenean zeoze lortzen da.nire hausnarketa da denok ez dugu baloratzen gure gauzak.Gehien gustatu zait filme honetan izan da Calitos eta bere arreba joaten dira eskolara saldietan eta oso gustura joaten dira .NIre gustuko gertaera izan da jackson eta bere arreba elefante arekin egiten debenian topo
Oso dokumental polita!!!!!! Ikustean pixka bat tristea iruditu zait, umeak eskolara ailegatzeko ordu eta kilometro asko egin behar dituztelako. Guk suerte asko dugu ez dugulako oinez asko ibili behar edo ez dugulako diskapazitaterik. Gehien gustatu zaidan partea da ume danak eskolara ailegatzen direnean. Oso pozik jarri nintzen umeak ikasketetan gogo askokin lana egitea. Beste momentu bereizgarri bat da Kenyako umeak errezatzen dutenean isil isilik. Momentu horrek errespetu asko eman zidan. Generalean, oso domuntal ona eta polita. Ikustea gomendatzen dut.🥰!!!
Nire iritziz, zorte ona daukagun pertsonak gara. Pelikula honetan, Samuel, Carlitos, Micaela, Jackson, Salome, Gabriel eta Emmanuel-en historia latza agertzen da. Nik uste dut, gu oso zorteonekoak garela, egunero kotxean edo etxetik oso gertu dugulako eskola. Baina pelikula hau ikustean, benetan tristura sentitu dut ume hauekiko. Niri pentsaezina egiten zait egunero horrelako bidaiak egin behar izatea, beharrezko gauzak egiteko, eskolara joateko. Gainera, ikaragarria iruditzen zait gazte hauek duten poztasuna ikasteko eta bere ametsak jarraitzeko. Bestalde, beraien errespetua ere adierazi dutela uste dut, adib: Kenian ereserkia abesten dute, errezatu egiten dute, inoiz ez dute hitz txarrik besteekiko… Amaitzeko, esan nahi nuke, asko dugula ikasteko eta pelikula benetan garratza iruditu zaidala.
Ume asko ibili behar dute eskolara joateko, eta asko sufritu egiten dutela eskolara joateko besteak laguntzeko eta ikasteko.
nik pentsatzen dut pelikula hau ondo dagoela jendeak ikusteko zenbat ibili behar dute besteak eta oinez joaten direla,batzuk kotxez joaten dira baina beraiek oiñez joaten dira eta oso arriskutsua da zergatik harri asko daude animali asko, eta kaminoan erori dezakezu.
pelikulan hontan gehien gustatu zaidana da zahira eta bere bi laguna zail egoten direla danok leku berdinean egoteko eta zai egoten dira bere laguna hankako miña daukalako eta eseri egiten dira eta berarekin egoten dira.
arreba eta aniak ondo ematea eta bion artean laguntzea eskolara abiatzeko.
Nik pelikula hau ikusi dunanean konturatu naiz guk sorte ona dugula eta beste batzuk ez direla gu bezala bizi. Horiek bide oso luzea egin behar dute eskolara joateko eta eskolara heldutakoan oso pozik egoten dira eta sko saiatzen dira ikasten eta gure kasuan hori oso ezberdina da.
Niri hau ikustean konturau naiz gurekin konparatuta oso gaizki bizi direla eta beraiek gauza zail asko pasatzen dituzte baina ez dira etsitzen. Ume horiek amets ezberdin asko dituzte adibidez: batek medikua nahi du izan, besteak andereñoa…. Leku batean gero festa bat egiten dute eta bertan bandera ateratzen dute eta himno bat abesten dute.
Pelikula honetan gehiena gustatu zaidan gauza da beraiek nahiz eta oso bide luzea egin behar duten eskolara joateko ez direla etsitzen eta pozik bizi direla.
Eta beste gauza bat asko gustatu zaidana da familia batean 3 neba-arreba daude eta bat gaixorik dago orduan ezin du ibili eta eskolara joateko gurpildun aulkian joan behar du eta bere anaiek gurpildun aulkian eramaten dute eskolara nahiz eta asko kostatu eramaten dute.
1.- Ditugun ametsak lortzen saiatu behar dugula, nahiz eta zaila izan, pelikulako umeak oso zaila dute eskola oso urrun baitute. Marokoko neska batek irakasle izan nahi du adibidez.
2.- Zorte handia dugula dugun biziarekin, janaria dugulako, ikastetxea gertu dugulako, etxe bat dugulako
3.- Talde lana. Anai-arreba, lagunen artean denak laguntzen ziren pelikulan. Adibidez, Indiako 3 anaiek, batek ezin zuen ibili eta gurpildun aulkia beste bi anaien artean ematen zuten eskolara.
4.- Niri gehien gustatu zaidan pasadizoa, Jackson bere arreba Salomonekin zihoan korrika eskolara eta aldapa batean Salomon erori egiten da eta min handia hartzen eta Jacksonek frutak aurkitzen ditu eta lasaitzeko kantatuz fruta jan zuten.
Oso dokumental ona iruditu zait oso ongi eginda dago istorioa oso polita da eta intriga asko du, hasieran ez nuen asko ulertzen istorioa, ume denak eskola berdinera zihoaztela uste nuen baina bukaeran batzuk keniarrak dira beste batzuk Morokoarrak…
Gehien gustatu zaitan gauza da Argentiniarrak nola hitz egiten zuten batizbat Micaela izeneko haurrak, baita ere nola montatzen ziren zaldian eta nola gero beraien lagun batzuekin elkartzen ziren zaldiz eskolara joateko. Baina gehien gustatu zaidana da nola Keniako umeek, Jackson eta Salomak, nola egiten zuten korrika oso dibertigarria zen, ikastetxean barre batzuk bota ditugu horri buruz. Jackson eta Saloma korrika zihoaztenean eskolara elefante batzuk ikusi zituzten eta batek sekulako sustua eman zieten eta korrika hasi ziren, baina koska batea, Saloma erori egin zen eta sekulako miña hartu zuen.
Asko guztatu zait oso ondo ikusi dezakegu nazionalitate guztietan nola joaten diren eskolara batzuenak luzeagoak eta beste batzuk motzagoak. Nire ustez bideoak erakutzi nahi duena gure artean lagundu behar dela eta guk errazagoa dugula hezkuntza izateko. Gehien guztatu zaidana oso ondo ikusi dezakegula nolakoa den beste herrialdetan hezkuntza izatea eta hezkuntza mota. Baita asko guztatu zait Jacksonen eta bere arrebaren pasadizoa oso ondo erakuzten dute nolakoa den Keniako hezkuntza, egin behar duten bidea eta bidean dituzten arrisku guztiak. Eskolara iristen direnean bandera igo eta otoitz egiten dutela. Irakaslea gelara sartzen denean denak zutik jartzen dira eta gu bezala klase normalak izaten dituzte.
Nik, dokumentu hau ikusten pensatzen dudana da, umee horiek bide luzea egiteaz gain pozik joaten dira haien ametsak egia bihurtzeko. Umee horiek oso bide luzea eta arriskutsua egiten egiten dute eskolara joateko ikasteko gogoz batzuk 15km egiten dituzte eskolara ailegatzeko, eta guk, eskola hordu laurdenenan dugula gogorik gabe joaten gara, eta oso suerte ona daukagula eskola alboan edukita. Niri gehien gustatu zaidana da, umee horien gogoa ametsa egia bihurzteko haien familiari haurrera ateratzeko eta naiz eta eskola oso urruti eduki gogoarekin joaten dira ikastera eta ahaldutena egaitea.
Nire iritziz, film hau oso polita da eta asko gustatu zait. Pelikula ikusterakoan, jendeak zer esfortzu haundi egin behar duen bere etxetik eskolara joateko eta zenbat nekatu behar duten pentsatzen egon naiz.
Konturatu naiz, ume askok oso zaila dutela eskolara joateko bidea eta nik oso erraz dudala. Baita ere, konturatu naiz, eskolara iristean, Keniakoek himno bat kantatzen dutela eta beraien bandera jartzen dutela, eta hori asko gustatu zait.
Filmean asko gustatu zaidan momentu bat, umeak, esfortzu haundi hori egin eta gero eskolara iristerakoan eta beraien lagunak ikusterakoan pozik jartzen direla. Baita ere, Samuelen anaiek berari asko laguntzen diotela eta 4 km egiten dituztela bere anaia eskolaraino eramaten.
Pentsatu dut ume horiek edozer gauza txikirekin konformatzen direla eta guk adibidez gauza asko dauzkagu eta batzuetan gehiago eskatzen ditugu.
Konturatzen naiz ume horiek ura lortzeko ibilbide haundia egin behar dutela, konturatzen naiz haiek pozik daudela eskolara joaten bi ordu oinez edukita ere eta guk batzuetan ez dugu ezta joan nahi eskolara bi minututara edukita.
Gehien gustatu zaidana izan da ume bakoitzak eskolara joateko ipintzen zuen gogoa eta ikasteko duten gogoa. Baita ere beraien arteko erlazio ona eta zer ondo konpontzen ziren egunero eskolara joateko eta beti alai egoten zirela.
Gehien gustatu zaidan pasadizoa edo kontakizuna izan da nola bi anaiek Samuel eskolara eramaten duten gurpildun aulkian, eta ez zitzaien inporta nondik joaten ziren: ibaitik,menditik edo edozein lekutik joaten ziren, bultza egiten segitzen zuten.
Hasteko oso zoriontsu sentitzen eskolara joateko arazo handirik ez dudalako eta gertusamar dudalako gainera lagunekin noa eta ez ditut 11km egin behar egunero.
Baita ere pixka bat triste ere sentitzen naiz berailek bere ametsak bete nahi dituztelako baina horretarako esfortzu ikaragarri handia egin behar dute, adibidez batek diskaoazitateak ditu eta egunero eman behar dute eskolara sila batean, baina ala ere asko sailatzen da adibidez oinez egiten praktikatzen du bere familiakoekin.
Gauz bat harrituta utzi didana da berailen zoriontasuna. Momentu batean elefante batek eraso egiten diote Jacsoni eta bere arrebari baina gero bidaila segitzen dute ezer ez bazen gertatu bezala kantuka eta jolasean. Edo Samueli bere aulkiaren errobera apurtzen zaionean esfortzu gehiagorekin garaje bateraino eramaten dute.
Azkenean emozio asko sentitzen dira zer ikuspuntutik begiratzen duzun arabera.
Pelikula hau ikusi denean pentsatu dut ume asko oso zaila dutela eskolara joateko eta seguruenez batzuk hil egingo direla bidean eta beste batzuk bere bizitzan arriskuan eramaten dute,adibidez,Kenyako umeak elefantearekin kontu handiz ibili behar dira.Ere bai, konturatu naiz asko gustatzen zaiola eskolara joatea eta emengo batzuk ez dute nahi eskola joan.
Pelikula honekin erreflexionatu det, ez naiz kejatu behar eskolara joatekin, ume batzuk oso zaila daukate eskolara joateko eta bide hori egiten dute, eskola asko gustatzen dutelako.Ere, eskolara iritzi zirenean bakoitzak bere hiriko ignoa abesten dute eta beste batzuk erresatzen dute.Konturatu naiz herrialde batzuetako familia batzuk pobrezia handian bizi direla eta umeak beraien aitak lagundu egin behar dituztela.
Dokumental honetan gehien gustatu zaidana da ume denak beraien eskolara iritzean ondo irizten eta dokumentalen bukaeran esaten dute nola daude ume horiek edo nola zihoazte uma horiek gaur egun eta hori ere asko gustatu zait.Ume horiak oso ondo bukatzen dute, bat bere gaixotasuna ondo sendatzen ari da, beste bat beste zehoze…
Pelikula oso polita iruditu zait nola egoten diren lagunekin…, baina pena pixkat ematen du kilometro asko egin behar dituztelako. Dokumentala ikustean harrituta geratu nintzen kilometro asko egiten dituztelako, eta pena ematen duelako.
Konturatzen naiz errez etorri dezaketela nik eskolara, baina beraiek ez.
Konturatzen naiz beraien ametsak lortu nahi dituztela.
Gehien gustatu zaidan zatia da Samuelen lagunak nola joaten diren berarena laguntzera bere anaiekin, gurpil- aukian zegoenean.
Gero baita ere gustatu zaidan beste zati bat da nola Carlitosek Micaela artzen duenean zalditik jaisteko, oso polita da zati hori.
Eskolara bidean pelikula, asko gustatu zait eta oso interesgarria da.
Pelikula hasi zenean enuen pentsatuko ain beste kilometro egutea hordun orietan eta oso gogorra iruditu zitzaidan.
Konturatzen naiz nik igual 10 minututan eskolan nagoela eta beraiek horu eta erdian oraindik ez direla eskolan egoten eta hori
oso gogorra iruditzen zat.Konturatu naiz beraiek eskolara iritzitakoan imno bat kantatzen dutela eta bandera igotzen dutela hori oso interegarria iruditu zait beraien partetik.Konturatu naiz, Argentinako umeak bidearen erdialdean harri batera joaten direla eta erresatzen aste dira oso arraroa iruditu zitzaidan harri batean erresatzen hastea eta harriak zuen sapi gorri bat zegoen eta neskak sapia artru zuen.
Pelikulan gehien gustatu zaidana izan da,Samueli etortzerakoan beraien laguneek nola laguntzen dioten dena egiten.Baita ere asko gustatu zat kamioiko gizonak ze txintxo izan den neskak eskolara eramatea alde batetik hori oso garrantzitsua da hori neskentzako.
Bidean zihoazela samuel,Emmanuel eta Gabriel kamioi bat bidearen erdian zegoen eta bertako gizonak oso jatorrak izan ziren Samuel alde batetik bezte aldera emateko.
Ni pentsatu dutena dokunmentalatik ba oso interesgarria da beaiek egiten duten kilometroak eskolara joateko. Dokumentalan asaltzen dira ume batzuk eskolara joaten baño urruti bizi dira eskolatik eta egin behar dutena orduak oñez ibili eta dokumentala oso ona da gustatu zait ikustea nola egiten dute bidea eskolara joateko.
Gustatu zaitena dokumentalatik da umeak joaten direnean beaien eskola arte eta gero entzutea bakoitzen ze nahi dun bere futuroan.
Gehixena gustatu zaitena da keniako bi anai-arreba eskolara joateakun elefanteak ikusi zituzten eta korrika asterakoan arreba eroi egin zen eta gero iskutatu egin ziren elefanteatik eta gero bere anaia animatzen asten zaio eta gero bixek pozik jarri dira eta kantatzen hasi dira eta gero eskolara kantatzen joan dira .
Jende askok ez dauka gu bezalako zortea eskola gertu edukitzeko eta adibidez film honetan ikusten dugu munduan zehar dauden umeek egin behar bidaia eskolara joateko eta baita ere zer amets dauzkaten beraiek eta badakite zaila izango dela.
Film honetan nola zailtasunak dazkaten eskolara joateko eta mendiak, elefanteak, eta bide luzea egin behar duten. Oso ondo ikusten da zer gogo daukaten eskolara joateko eta nola sufritzen duten.
Asko gustatu zaidana nola gurpil aulkian egin behar duten bide luzea eta gurpileko kamara nola puskatzen zaien, herri horretan nola Samuel asko maitatzen duten bere oinez ibili ezinagatik.
Nire ustez dokumental ona dela, ondo kontatzen du nola ume batzuk joan behar dute eskola. Nire pentsamendua dokumentala ikustea sentimendu bat izan da, tristura, guk ikusten dugulako nola umeak egiten dutela asko joateko eskolara eta guk ez.
Pertsona batzuek asko egin behar dutela eskolara joateko, esfuertzo handia eta ez dira nekatzen oso pertsona fuerte direlako.
Gehien gustatu zaidana Samuel izan da, nola gaixorik dagoela eta berak esfuertsu handiak egiten dituela pertsona normala izateko, gainera bere gaixotasun daukaten pertsonari lagundu nahi ditu. Nola bere anaiak laguntzen dutela eskolara joatean.
Oso polita iruditu zait, ondo iruditzen zait besteok ikustea batzuk ez direla bide oso onetik eskolara joaten. Gustatu zait Carlitosren partea zaldiarekin, zaldia oso polita iruditu zait. Gustako zait jende asko gaztearik laguntzen diotela, Zhaira,Zined eta Nora kamioarekin laguntzean edo Samuel kamioe pasatzen laguntzea. Guztatu zaiden gauza bat da, denak badakite handitan zer izan nahi dute, eta lan hori edukitzeko, asko ikasi behar dutela, lana edukitzeko eta familia laguntzeko.
Dokumentala ikustean, pelikulan agertzen diren pertsonaiak oso batuta daudela pentsatu dut. Guztiak familiakoak edo lagun oso onak direlako eta haien harteko harremana oso pentzamendu ona eragin dit ikustean.
Hausnaketa eginez konturatu naiz, adibidez, nire eskolara joateko bidea oso erraza dela, nik eskolara joateko minutu gutxi batzuk tardatzen ditut, eta haiek berriz, 2 ordu gutxi gora beehera.
Nik oinez egiten dut, haietako batzuk ere bai baina Carlitosek eta Micaelak adibidez beraien baserritek eskolaraino zaldiz joaten dira, haien gelakideak bezala. Baita ere konturatu naiz beraiek, adibidez, Jacksonek eta bere arreba Salomek kontu handiz egin behar dute eskolarako bidea, animali oso arriskutzuak daude, elefanteak, eta biak 15km egiten dituzte 2 ordutan egunero, beraz oso bide arriskutzua egin behar dute.
Niri gehien gustatu zaidana da, Samuelen amak Samuel gaixorik egonda ere masaiak egiten dizkio eta eskolara joaten uzten dio bere anaiekin bere lagunak ikustera. Berak dio oso pozik dagoela beste beraren arazo berdina duten ume batzuk ez dituztela eskolara bidaltzen.
Asko gustatu zaidan gertaera bat da, eskola bakoitzak bere bandera atxatzen du eta erresatu egiten dute eskola hasi baino lehenago.
Pelikula hau nahiko interesgarria iruditu zait, gauz asko pasatzen direlako. Pelikula hau dokumental bat bezalakoa izan da, azaltzen duelako zenbat km egin behar dituzte Marokoak, Argentinakoak eta Keniakoak eskolara joateko.
Kenian 15km egiten dituzte oinez 2 orduetan, Marokon 22km egiten dituzte oinez 4 ordu, eta Argentinan 18km egiten dituzte, baina zaldiarekin. Gazteak direnez eskolara joatea zaila egiten zaie.
Gero ere ikusi dut, azaldu diren eskola deneten kanto bat kantatzen zuten eta gero bakoitzak gelara sartzen da.
Nire uztez dokumental hau oso ona da ikusteko munduko bese leku batzuetan nola bizi diren.Ausnartzeko onenetako bat da.Askok denbora asko ematen dute eskoarako bidean ,ikasteko gogoarekin ,baina beste batzuk berriz askolara bost minututan joateko pribilegioa dute .Niri gehien gustatu zaidana da nola amets handiak dituzte egoera txarretan egonda ere ,adibidez Jackson pilotua izan nahi du,Zahira madikua,Micaela albaitaria eta Samuel ere medikua.Samuelek ezintazun bat eduki arren eskolara joaten da egunero 1 bat raunten du bideak.
Ume hauek egiten duten bidea eskolara joateko oso gogorra dela iruditzen zait. Bideak ez dira batere erosoak. Harriak daude, aldapak ere badaude, bidean zehar animalia peligroso batzuk aurkitu ditzakete. Pelikula honetan gustatu zaidana da guztiak elkarren artean lagundu egiten direla. Batek hankan miña hartu eskero beste guztiak lagundu egiten diote, 3 anai dijuztenak anai batek problema bat dauka eta beste bi anaiak gurpildun sillan ematen dute eskolaraino bultzaka. Gehien gustatu zaidana izan da ume bakoitzak bere ametsak zituztela, guztiak amets oso desberdinak ziren, eta bere amets horiek lortu egin nahi zituztela. Hausnarketa egin da, konturatu naiz, pelikula hau ikusita, ezin dudala kejatu daukadan bizitzarekin. Beste pertsona batzuk eskolara joateko egunero 2 ordu baino gehiago egin behar dituztelako oñez. Batzuk zaldi gainean ere egiten dituzte.
Niri dokumentala ikustean oso polit iruditu zait eta pizket beldugarria zergatik eskolara juteko leku peligroso batzutik pasatu egin behar dute.
Nere hausnarketa da ba gu zuerte aska daukagula eskolara juteko etxetik gertu daukagu.
Gehien gustatu zaidan gauze carlosek be arrebarekin juten danin zaldian eskolara eta carlozen arrebak ezkatzen dionin zaldia lagatzen aldion.
Dokumentala ikustean iruditu zait oso gogorra dela beraien bizitza, egunero egunero eskolara oinez hainbeste kilometro egitea eta oso baldintza txarretan gainera: Batzuk zaldiz beste batzuk asiako estepetatik zehar eta baita ere mendi altuetatik zehar ere.
Nik hausnartu dut beraien bizitza eta gure bizitza oso diferenteak direla beraiena oso gogorra eta gurea berriz, oso erosoa eta oso erraza eskolara joateko beraienarekin alderatuta. Guk eskola gehienez 800m-tara daukagu eta beraiek berriz, gutxienez 5-6 kilometrora eta orduak behar dituzte eskolara irizteko. Niri gehien gustatu zaidana da anai-arreba batzuk eskolara zaldiz joatea, oso polita iruditzen zait anai-arreba batzuk batera joatea eskolara. Nire pasadisorik gustokoena da nola joaten joaten diren anai-arreba batzuk asiako estepetan zehar, oso arriskutzua dira elefanteak asiako estepetan eta oso argi ibili behar da elefanteekin, momentu zahil bat biztzen dute elefanteengatik iezi eta lortzen dute iez egitea.
Ni konturatu naiz besteek behar dutena gauzetaz gu kexatzen garela eta ikustean zer egiten duten umeek eskolara joaeteko eta gu bitartean etxetik gertu edukita ez dugu nahi izaten joatea pentsatzea egin dit ze garrantzitsua den eskolara joatea. Adibidez, Zahira Marokon bizi da eta 22 kilometro egin behar ditu 4 orduz oinez, astean behin, Carlitos eta Micaela Argentinako Pampan bizi dira, 18 kilometroko bidea dago, eta ordu eta erdi zaldiz egiten dute egunero, Samuel Indian bizi da gaixorik dago eta Gabriel eta Emmanuel anaiek eramaten dute gurpildun aulkian eskolara egunero, ordubete 4 kilometro egiten dute. Dokumental honetan gehien gustatu zaidana izan da umeek esaten dutenean handian medikuak izango direla pertsonak laguntzeko, eta Samuelek esten duenean berak handitan bera bezalako gaixotasuneko pertsonak lagunduko dituela, oso polita iruditzen zait.
Egia esan, ez nuen pentsatzen ain bide luzeak egiten zituztela munduko ume eta ez ain ume askok. Inpaktatuta geratu naiz, beraiek badakite zer bide luze duten, eta oso arriskutsua dela badakite baina ikasteko eta beste umeen bezalako hezkuntza edukitzeko edozer egiten dute. Egunero, bidean, arrisku handiak izaten zuten: Adibidez barranko handien ondotik pasatzerakoan edo elefanten ondotik pasatzerakoan.
Nire hausnarketa, nire trailektua nire etxetik eskolara apreziatzea da eta oso zoriontsua naizela eskolara joaten naizelako ia egunero. Baita, eskerrak ematea nire gurasoei eskolarako materialak eta etxe bat lo egiteko eman didatelako.
Film dokumental honetan, nire gustoko zatia, Samuel,Gabriel eta Emanuel, eskolara aiegatzen direnean eta denek Samuelena joaten direnean da. Hemen, askotan, iskin batera geratzen direlako horrelako pertsonak.
Baita, asko gustatu zait, Carlitos, Micaelari uzten dionean, zaldian ibiltzen eta garraiatzen. Beste pasadizo on bat, izanda, Samuel eta bere anaiak ibaian ataskatuta geratu direnean, oso barregarria iruditu zait eta onena da hortik atera direla.
Triste sentitu naiz ikusi dudalako eskolara joateko denbora asko eman behar dutela oinez edo zaldiz ibiltzen, adibidez 4 ordu Zahira eta bere lagunak bezala, horretaz aparte oso bide arriskutsuak dituzte, esate baterako, mendia eta sabana.
Dokumentalaren amaieran ikusi dut zorte handia dudala eskola batera zailtasunik gabe eta denbora gutxian joateko.
Gehien gustatu zaidana Indiako jendeak Samuel maite zuela izan da, zailtasunak dituen mutila.
Horretaz gain, Keniako anaiek bidean elkarri laguntzen zutenean ere gustatu zait, adibidez, Salome arrapaladan erori zenean korrika zihoazela elefanteak atzetik zihoalako eta Jacksonek hura altxatzen lagundu zionean. Lagundu ondoren ikusten ez zen aldapa batean ezkutatu ziren elefanteak ez ikusteko.
Dokumentala asko gustatu zait. Askotan kexatu egiten gara eskolara ez dugulako nahi izaten joan edo azterketa asko ditugulako, baina, dokumental hau ikustean, ohartzen gara sorte handia dugula eskola gertu daukagulako eta bestelagarraio bideen esker baldintza onetan joan dezakegulako.
Ume hauek kilometro asko egiten dituzte eskolara joateko eta ala ere ilusio asko izaten dute joateko, gogo handiz ikasten dute. Beraien ametsak lortu ahal izateko esfortsu asko jartzen dute beraien ikasketetan . Zori txarrez guraso askok ez diete beraien seme alabeie eskolara joaten uzten naiz eta seme alabek nahi izan.
Gehien gustatu zaidana da, ume batzuk horren txikiak izanda zer eldutasun duten ikustea. Izan ere ume horiek eskolara heltzeko gauza askotatik igaro behar izaten dute esaterako, elefanteak dauden tokietatik igarotzea, beraien anaia erroberadun silan eskolaraino ematea horretarako ibaiak eta guzti igaro behar izaten dituzte.
Nik dokumentala ikustean pentsatu dudana da gu gehiegi kexatzen garela 10 minuturengatik edo euria egiteagatik eta benetan ez garela ohartzen beste pertsona batzuk zer pasatu behar duten eta pozgarria iruditzen zait azaldu diren ume denak irribarrearekin aurre egitea beraien oztopoei. Adibidez Jackson eta Salomek bideluze bat egin behar dutela arrisku handiekin baina beti irribarretsu.
Nire hausnarketa dokumentala ikusi eta gero da inoiz ez dela gauz xixtrin batengatik kexatu behar eta beti gauz txarrei aurre egin behar zaiela eta batzuetan naiz eta zaila izan irribarre batekin.
Gehien gustatu zaidana da Samuel, Gabriel eta Emmanuelen istorioak etxera heltzeko eta niri Emmanuelek egiten duena oso polita iruditu zait , beti tontakeriak egiten ari zelako bere anaia Samueli laguntzeko bidaia motxagoa egiten.
Niri gustatu zaidan gertaera bat izan da Samuelen aulkiari errobera bat puskatu zaionean eta hiriko gizonak ezer truke jaso gabe nola lagundu dien aulkia konpontzen eta niri pelikulatik gehien gustatu zaidan momentua hori izan da.
Nik dokumental hau ikustean pentsatu dut oso zorionekoak garela. Askotan ez dugu imajinatzen besteak nola bizi diren edo zenbat arrisku jasan behar dituzten eskolara iristeko.Haursnatu dudana izan da ume askok sufritzen dutela eskolara joateko eta guk askotan azterketa gehiegi edukitzeagatik kexatzen garela.
Gehien gustatu zaidana izan da Samuel eskolara iristean oso ondo tratatu dutela, bere gaxotasuna bera gehiago maitatzeko bezala tratatu dutela. Baita ere, berak esan du berak daukan gaixotasuna daukaten ume asko ez direla eskolara joaten eta berak aukera edukita eskolara joateko, asko aprobetxatuko duela.
Baita asko gustatu zaidan pasadizoa izan da Jacksonen arreba, Salome, erortzen denean eta Jacksonek nola lagundu dion babesten elefanteak zeudelako.
Dokumentala ikustea asko gustatu zait. Umeek duten poza, bizimodu zail hori edukita asko esaten du. Gainera gure bizitza estimatzen laguntzen digu..
Film honetatik hainbat sentimendu eta pentsamendu desberdin atera ditut. Tristura sentitu dut alde batetik, eta poza bestetik.
Eskora joateko egiten egiten duten esfortzua ikusita, era bat gaizki sentitu naiz ni askotan gogorik gabe joaten naizelako. Gainera, eskolan parte hartu eta dena ondo egiten saiatzen dira, eta guk hori egunero egiteko aukera izan da ez diogu probetxua ateratzen.
Hori guztia alde batera utzita, umeek eskolara iritsi, elkarrekin egon eta ikasten ari diren denboran duten alaitasunak, poza transmititzen du eta motibatu egiten du.
Filmari buruz gehien gustatu zaidana dudarik gabe eskaintzen eta erakusten dituen baloreak dira. Bizitzarako gauzarik garrantzitsuena eta norbera ongi sentitzeko hoberena.
Asko gustatu zaidan pasadizo bat, bukaeran ume bakoitzak, haunditan zer izatea gustatuko zitzaien esaten hasten direnean, eta ume batek esaten du: “ bizitzan ezer gabe jaiotzen gara eta ezer gabe hiltzen gara”.
Pelikula honetan daude ume batzuk beraien eskolara joateko orduak egin behar dituztela oinez. Adibidez Jackson Kenian bizi da eta bere arreba Salomerekin 2 ordu egin behar ditu oinez bide arriskutsu batetik, Zahira Marokon bizi da. Ziheb eta Norarekin joaten da eskolara eta 4 ordu oinez egin behar dituzte, Carlitos eta Micaela baserri batean bizi dira eta ordu eta erdiko biajea dute baina beraiek zaldian joaten dira, Samuel Indian bizi da, Samuel gaixorik dago eta bere anaiek Gabriel eta Emmanuelek eramaten dute eskolaraino ordu betean gurpil aulki batean. Ume hauentzat oso gogorra da ikastea ikusita zenbat ordu egin behar dituzten oinez.
Niri oso polita iruditu zait pelikula, erakusten dizulako horietako ume asko nola arriskatu behar duten eskolara joateko, batez ere, jackson eta bere arrebak salomek elefanteen territoriotik pasatzen.
Azkenean ume bakoitzak esten du zer nahi duen izan heldutan. Adibidez: Hiru anaiak Samuel, Gabriel eta Emmanuel 4 kilometro egiten dituzte eta gainera Samuel gaixorik dago eta silla de ruedasetan joan behar du eskolara Emmanuelek eta Gabrielek Samuelen aulkia mugitu egin behar dute eta pelikulan Emmanuelek pentzatzen du bide motx batetik joatea baina ibai batetik pasatu behar zuten eta ia-ia ataskatuta geratzen dira eta ia-ia berandu ailegatzen dira eskolara.
Dokumental hau ikusten konturatu naiz sorte asko dugula. Guk eskola oso os gertu dugu eta batzuetan pereza ematen digu eskolara joateak bertan edukita, beraiek ordea 15km adibidez egin behar dute eta oso gustora joaten dira. Guk denok joaten gara eskolara baina an ez, an sorte asko eduki behar duzu, araso fisikoak, diru gutxi edo eta gurasoak ez badiete uzten ez dira joaten eskolara.
Lehen esan dudan bezala sorte asko dugula eta aprobetxatu egin beharko genukela.
Gehiena gustatu zaidan aizan da, beraien gogoa eskolara joateko adibidez bi ume oso oso gazte bide batetik joan behar dute elefanteak daudenak eta oso arriskutsua da. Gero hiru neskak mendietatik joan behar dute, kaminuan mina hartzen badute ere aurrera joan behar dute edo eta kamioi baten igo usten badiote, hori oso gutxitan lortzen dute. Baita ere beste bi saldian joaten ziren. Atzeneko umeak hiru dira eta bat ezin du ibili orduan besteak berari gurpilesko aukian eman behar dute eta oso kondizio txarretan. Baina ala ere joaten dira guztiak oso pozik eta kexak jarri gabe.
Nehi gehiena gustatu zaidan izan da elefante artetik joaten zirenak. Oso arriskutsua da eta beraiek oso gazteak. Baina beti batera daude eta elkarri laguntzen. Gainera oso ikasle onak dira eta nahi dutena lortuko dute atzenean.
Dokumental honek adierazten duen bezala, bizitza batzuk oso gogorrak izaten dira. Dokumentu hau ikustean, gauz asko sentitu ditut: pena, tristura…
Nire ustez, guk pozik egon behar dugu eskola nahiko gertu duguelako, bideak seguruak direlako eta ikasteko aukera dugulako. Ondo pentsatuta, dokumental honetan ikusten den bezela, beraiek askoz bizitza zailago eta gogorrago dute.
Gehien gustatu zaidana izan da nola ume haiek esperantza inoiz ez dituztela galtzen. Beraiek ere ametsak dituzte eta beraien bizitza gogorrekin egunero aurre egiten dute.
Gehien gustatu zaidan paradizoa izan da nola eskola horretan inori ez zaien inporta besteak nolakoak diren. Adibidez, Samuel umeak, gaixotasun bat du eta guztiak besteen bezala maite diote. Eta asko gustatu zait nola mutiko hori eskolara iristen denean bere lagun guztiak berarengana joaten direnean berari laguntzera. Hamen, batzuetan gaixotasun bat edukitzeagatik baztertu egiten dizute.
Nire ustez, dokumental hau guztiok ikusi behar dugu bizitza nolakoa den ikusteko. Batzuetan ez da bakarrik pobre izatea; eskolara joateko orduak ibili behar dira ibilbide arriskutsuetan, janari gutxi, gaixotasunak, ikasteko aukera gutxi…
Dokumental honek egi osoa kontatzen du.
Zer pentsatu duzu dokumentala ikustean?
Nire iritziz ume batzuek horrela joatea eskolara penagarria da, eskolara ikistera joaten direlako eta ez beren bizia arriskatzeko.Jackson ia hil egiten da, elefanteengatik eta bide hori hartu behar du egunero hori oso penagarria iruditzen zait horrelako ume batek ikistera joateko bere bizia arriskatzea egunero bere anaiarekin edo Samuelek, Emmanuelek eta Gabrielek egiten duten bidea ikistera joateko gainera Samuelek ezin duela ibili.
Zein da zure hausnarketa?
Nire ustez, gobernuak umeentzat jarri beharko zituela internatuak,hau da, eskolak eskola bertan lo egin dezaketela. Horrela umeak ebitatuko luketeen hain bide luze eta arriskutsua
Zer da filme dokumental honetan gehien gustatu zaizuna?
Gabrielek eta Emmanuelek inoiz Samuel atzean ez lagatzea. Gorabera asko daude baina Gabrielek eta Emmanuelek ez dute atzean uzten beti berarekin daude errodunezko aulkia dauka eta beraiek eramaten dute lau kilometro eginez.
Kontatu ezazu asko gustatu zaizu pasadizo edo gertaera bat:
Salomek eta Jacsonek ihes egiten dutenean elefanteengandik eta Salomek esaten dionean Jakosoni berarekin oso seguru sentitzen dela
Dokumentala ikusteko orduan ohartu naiz denok ez gaudela ekonomikoki egoera berdinean, eta batzuk kilometro asko egin behar dituztela oinez eskolara joan ahal izateko.Gainera ez dauzkatela lan baldintza egokiak edo ikasketa onak jasotzeko aukera haundirik.
Niri ez zait ondo iruditzen jende batzuek eskolara joateko aukerarik ez izatea. Uste dut denok merezi dugula eskolara joateko aukera eta eskubidea izatea gauzak ikasi eta biharko egunean lan on bat lortu ahal izateko eta baldintza duinetan bizi ahal izateko..
Filmean gehien gustatu zaidana da ume horien jarrera, nahiz eta zailtasun haundiak izan denak pozik joaten ziren eskolara eta gogotsu egiten zituztela eskolako lanak. Samuren kasuak asko eragin dit. Berak besteek baino askoz sailtasun handiagoak ditu eskolara joateko baino ez du inoiz etsitsen eta beti gustora joaten da. Txalotzekoa da baita ere bere lagunek egiten duten lana Samuri laguntzen eskolara joan ahal izateko.
Asko gustatu zait pelikula hau, interesgarria izan delako. Onenetaako parte bat zan eskolara ailegatzeen ari zirenean. Urte honetan gehien gustatu zaidan pelikulenetakoa izan da
Nere gustuko zatia bukaerakoa da. Amaieran lau ume protagonista horiek eta beraien neba-arrebak, beraien ametsa esaten dutenean; hau da, Jacksoni beka bat eman diote eta piloto izan nahi du eta salome bere arreba bere atzetik joaten dela esaten du, Carlos internatu batera joaten da eta mediku izan nahi du eta bere arreba irakaslea.
Eta gainera hau ikusterakoan hoartu naiz denok ez gaudela oso egora ekonomiko berdinean eta ume askok eta askok bizitza ematen dutela egunero edo astero eskolan zertxobait ikasteko eta oso arriskutxua iruditu zait.
Bizitza batzuentzako oso gogorrak da eta nonen jendea pizket zufritzen du eskolara joateko batzuk 14 hordu eta higual egun bat iraun behar du eskolara joateko, gahinera batzuk bidean peligro batzuk egongo dira adibides (afrikan) elefanteak, mendiak… eta oso gehizki pazatzen dute bidehetan eta guk eskola egtuago daukegula ez dakigu nola zentitzen da jendea, batzuk prolemak dauzke: buruan, ankan, eskuan… eta horiei zailago da bidea eta dokumental hau ezanten digu zer zuerta daukegula eta ez dugu jakitzen.
Documenta ona zan.Jackson eta berre arreba Salomerekin keniarrak ziren beti kilometro 15 egiten zituzten beti zelbaitik joaten ziren elefanteak olako animaliak ikusten zitutez jackson nota oso ona zausken eta beka bat emango zioten.Zahira marrokiarra zen eta beti 22 kilometro egiten zituzten menditik gora bera batzuetan pertsonak lagundu egiten zioten eslorara ematen eta beste pertsona batzuk ez,baten bere lagun batek mina artuzuen ankan eta azko taradatu zueten juten.Carlitos eta micaela argentinakoak ziren beti zaldiz bidez joaten ziren gero lagun batzuekin juntatzen ziren gero carlitosi beka bat eman tzioten eta orain arreba zaldia eman laizke zuen
Pelikula hau ikaragarri gustatu zait eta disfrutatu dut. Pelikula honek irudikatzen du ume batzuk beraien eskolako bideak nolakoak diren.
Lehenik Jackson eta bere arreba Salomenek agertzen dira, Kenian bizi dira. 15 kilometro egin behar dituzte eta 2 ordutan egiten dute, baino ez dute erraza eskola joatekorik. Ur bidoi bat bidean edateko eta makil bat animaliengatik defenditzeko hartzen dute. Bidearen erdian animali basatiak egoten dira ia beti elefanteak dira, batzuetan pixkat urrutiago. Elefanteak beraiei ikusi gabe joan behar dira eta ikusiz gero korrikan hasi behar dira edo bestela elefanteak hil egingo dute anai-arreba bikotea. Azkenean eskola iritziz gero bandera altzatuz otoitz egiten dute eta geroago gelara joaten dira ikastera.
Bigarrenik Zahira daukagu, Marokon bizi da 22km egiten ditu 4 ordutan bere lagunekin Zineb eta Nora. Zahira bere lagunekin elkartu eta gero hazten dute bidea, menditik joaten dira. Geroago errepide moduko toki batera joaten dira ikusteo ea kotxerik al dauden beraiei emateko, batzutan aurkitzen dute baino ez beti. Denbora bat pasatutakoan, joaten dira merkatu batera truke egiteko. Dokumentalan ikusitakoan, Zahira oiloa trukatzen du merkatari bati janariaren truke. Azkenean eskolara irizten da eta gelara joaten da ikastera.
Hirugarrenik Carlitos eta Micaela daukagu, Argentinan bizitzen dira 18km egin behar dituzte eta ordu eta erdi behar dute. Biok zaldian joaten dira, ez dago arrisku andirik baina denbora nik esango nuke.
Azkenik Samuel daukagu, Indian bizitzen da. Eskolatik 4kmtara bizitzen da baina berak ezin ditu hankak erabili. Horregatik joaten dira Gabriel eta Emmanuel berarekin, aulki batean ematen dute. Ez da oso zaila baina obstakulu asko daukate.
Dokumental hau ikustean, oso ederra eta gogorra iruditu zait, nola ume hauek eskolara joateko , hain beste sufritu behar dute. Guk gustiok, eskolara erraz etortzen gara, gutxigora-behera 7-10 minutu eta gainera, autoz, biziketaz edo autobusean etorri dezakegu, eta beaiek 2-4 ordu! Nik pena handia sentitu dut, eta beraien azalean jarrita, nik ezin izango nuen bizi horrela.
Beraiek eskolara joaten dira bere familia haurrera emateko baina gu ‘’porque si’’ joaten gara gogurik gabe. Dokumental hau ikusteko eta pentsatzeko iruditzen zait, pelikula momentu on eta txar asko eduki ditu, baina bat aukeratu beharko baluke, izango zen: Nola Jacksonek bandera gora igotzen duen eta gero egiten duen kantua. Dokumental hau guztioi gomendatzen dizuet ikustera!!
Documentala oso polita da, eta oso gogorra, ikustenda nola bizi diren beste leku batzuetako gendea, adibidez, Argentina, edo Kenian.
3 leku desberdinak daude, Kenia, Argentina eta Maroko. Kenian bizi diren 2 umeak, 15 kilometro egin behar debe eskolara joateko, 2 ordu. Argentinan bizi diren umeak, 18 kilometro, salditan, 2 ordu eta gehiago. Kenian bizi diren umeak, 22 kilometro, 4 ordu oinez.
Gurekin conparauten asko asko da, du 20 minututan edo askos gutxiago eskolan gaude, eta ikasteko erraza daukegu gauzak.
Janari asko ere ez daukebe, ikustea Keniako ume bati ura artzen lurretiken, eta guk gure etxean daukegu ura, eta nahi degunean eran laikedegu, preupasiorik gabe.
Dokumental polita da, baina tristea ere bai, oso gaizki bizi dira ume augek. Asko gustatu zait nola esaten debe zertan nahi deben lan egin anditan, oso gogorra izengo da beraientzat ikastea.
Dokumentala asko gustatu zait, baita ere konturatu naiz, sorte asko daukagula. Ume asko ezin dute eskolara errez ailegatu. Batzuek zaldiz joan behar dute, beste batzuk 3 ordu oinez eta guk berriz 5-10 minutuetan ailegatzen gara. Dokumentalean, mutil-neska asko azaltzen dira, bakoitza bere eskolako bidaiarekin.
Alde batean, Zahira daukagu, marokon bizi dela, Zineb eta Norarekin joaten da egunero 4 orduz eskolara ailegatzeko. Beste alde batean, Carlitos eta Micaela ditugu, Argentinan bizi dira, eta zaldiz joaten dira 18 kilometro eginez, eskolara ailegatzeko. Gero, Samuel daukagu, Indian bizi da. Berak gaixotazun bat dauka, eta ezin ditu hankak ondo erabili. Eta horregatik bere bi anaiak, Gabriel eta Emmanuelek lagundu egiten diote eskolarako bidean.
Pelikula hau interesgarria egin zait eta asko dizfrutatu dut. pelikula ontan ikus laikegu nola ume horiek eskola jutean 4 hordu egiten dituztela eta guk 10 minututan eskolan gaudela, neri asko ez sait guztatzen eskolara joatea baina ome oriek ikusitakoan nola eskolara 4 oru egiten joaten eta gainera gogoz joaten direla animatu egiten digu, gainera pelikula ontan gauz asko ikasi laikegu adibidez samuel ez zin zuen ibili ankekin baina berak esperanza bat eduki zuen nola bait egun batean ibili egingon dula hortik guk ikasi egin daitegu esperanzak ez galtzea eta gure erroretik ikastea zeba beti egon behar du erroren bat baina beti esperanza bat ere bai. Zineben erolua oso polita izan zen zergaitik zaukan aizpa bat Nora izenekoa eta zineb ez zuen norari bakarrik uzten bestela agrediu egiten zioten eta gainera era hortik ikas daitegu neska bat zaintzen eta apoiatzen ez agreditzen eta berarekin konportamentu txarra edukitzean zineb eta bere aizpa oso kaminu luzea eta txarra egiten dute eskolara aiegatu harte kaminuan animali asko egon laiteke salbajeak baina beraiei ez zioten kasurik egin zergaitik bere objetiboa eskolarara aiegatzea zen.
Dokumentala hau oso polita eta interesgarria iruditu zait. Dokumentala ikusi dut eta tristura sentitu dut, tristura sentitu dut oriandik jende asko horrela bizi delako eta ume asko oraindik baldintza hauetan joan behar dutelako eskolara. 21. mendean gaude eta orindik jendea horrela dago, gauzak horrela ezin dute segitu, lehen bai lehen gelditu behar dugu.
Gehien gustatu zaidana izan da nola laguntzen diote Samueli. Os polita iruditzen zait harremana hori.
Oso errealista da, eta hori ere asko gustatu zait, ume asko daude horrela eta dokumental hau nire ustez eskola denetan jarri beharko zuten, umeak ikusteko nola bizitzen diren beste ume batzuk.
Hemen kasu batzuk ikusten ditugu baino jende asko horrela joaten da eskolara, baldintza oso txarretan, hau gelditu egin behar dugu. Oso arriskutsuak dira dokumentalean ateratzen diren kaminuak eta ume asko hiltzen dira kaminu hauek egiten.
Dokumental interesgarri hau ikusi eta gero, konturatu naiz ume askoren bizimoduarekin konparatuta ni oso ondo bizi naizela. Zorte handia dudala konturatu naiz, eta laguntzeko eta gure bizitza hausnartzeko momentua iritsi dela iruditzen zait.
Gehien gustatu zaindan gauza izan da, umeak nahiz eta bide zailak egin eta janari gutxi eduki beti aurpegian irribarre batekin daudela. Hori oso ausarta iruditzen zait. Nahiz eta oso ondo ez bizi ez dute amore ematen eta beraien ametsa lortzeko borrokatzen ari dira. Ume horiek egunero oso leku arriskutsuetatik joaten dira eta horri konponbide bat topatu behar zaiola uste dut.
Orain arte, familia, lagunak etb ez ditut baloratu behar den bezala, baina dokumental honek ulertzen lagundu dit, garrantsitsuena ez direla ni egunero kexatzen naizen gauzak, familia eta babesten eta maite nauten pertsonak direla. Eta batez ere, ikasi dut, ametsei ez zaiela uko egin behar.
Pelikula hau asko gustatu zait. Nere ustez parte onena da samuelek nola egiten duen barre eta nola sinisten duen balaikela aurrera egin eta bere ezitasunarekin oso saia da. Bera konbentzitu dago bera izango medikoa izango dela eta bere ezintasuna duen jendea sendatuko duela.
Baina oso saila iruditzen zait bere anaiek egiten dutena eskolara eramateko eta nola ematen duten. Penagarria iruditu zait jacksonek eta salomok egiten duten bidaiarekin eskolara joateko baita ere iruditu zait arriskutsua eta beldurgarria egiten duten bidea, jirafak elefanteak eta animali basati asko daude.
Bildur gehiena ematen duen partea elefanteak jarraitzen diotenean da. Baita ere Zahira, Zineb eta Noraren bidea oso arriskutsua iruditzen zait menditik gora eta behera ibiltzen dira eta galtzeko aukerak dituzte. Nik esango nuke nik eta nere lagunak suerte asko eduki dugu bide erraz erraza edukitzea gatik eskolara joateko.
Dokumental hau asko gustatu zait. Ume batzuek eskolara joateko osos zaila dutela ikasi dut dokumental hau ikusita. Eskolara joateko bide gogorrak egin behar dute eta ez dira bildurtzen bilatu daitekeen gauzekin.
Micaelak duen adinarekin zaldia hain ondo gidatzea asko harritu nau.
Samuelen anaiak, Gabriel eta Emanuel, oso anai onak dira bere anaia egunero sillan eskorara eramaten dutelako ordu bateko errepidea eginez.
Jackson eta Salomon oso ausartak dira. Egunero elefante, leoi, bufalo, cocodrilo… egon daitekeen bideetatik joaten dira eta ez dira batere bildurtzen. Beraiek ez dira bildurtzen elefante edo lehoi batekin eta gu armiarma txiki batekin asko bildurtzen gara.
Zahira egunero menditik joaten da eskolara bere lagunekin, Zineb eta Nora. Gehien arritu didana bide luze eta maldaz beteta eginda ez direla nekatzen.
Gehien gustatu zaidana Gabriel eta Emanuel bere anaiarengatik egiten duten guztia da.
Dokumentala oso triste da 30%ko jendea bizitza ariskuan jartzen dute eskolara aiatzeko eta 50% koa ez dute nahi eskolarra joan eta beste 20% koa jutea gudtatzen zaizkibe eta asko baloratzen dute.
Jackson eta bere arreba Salomenek eskolarra aiatzeko 15 kilometro egin behar dituzte 2 hordutan eta ur boteiarrekin joan behar dirra baina elephantea ebitatu behar dute. Aiatzeakun ume gustirra berre herriko kantua abezten eta Jackson banderie altxatzen dun bitartean.
Zahira eta berre lagunak Zineb eta Nora 22 kilometro egin behar dute 4 hordutan dituzte eskolarra aiatzeko eta oiu batekin joan behardu merku baten zaltzeko eta gero askar joan behar dira uniformea jasteko eta aropa aldatzeko.
Documental oso oso oso ona iruditu sat ba ume batzun bizitzaz da eta beraien bidaia eskolara tratazen du le lengo azten, gara bi mutil neskekin doasela eskolara baino bapatean elefante bat beraien gana joaten da eta, neskatxoaKuesta baten gatik jaisten da burus, behera ): orain beste mutil neska batzuen, istoria kontatzen diskiegu argentinan bizitzen dutenak. Zaldi baten montazen dira eta beraien bidaiean bere familiatik despeditzen dira, bidai asko eta gero beriekin topatzen dira eta eza ten dute aber nai al du eta orrela eskolara iristen dira.
Orain mutil afrikano batek eta bere anaiak prestatzen dira beraien eskolara joateko, baina anai aun diene ezin du ibili orduan beraien anaiak, berari silla de ruedas baten , eramaten dute eta gurpila puzkatuta zeukaten baina ia ia ez zuten bidairik ezkolara aiegatzeko baino oso gertu taier bat zegoen eta gurpila , arreglatzen dute eta orrela eskola ra ailegatzen dira. Berriro mutila eta neskarekin agertzengara, mobida ori eta gero askar askar eskolara ailegatzen dira eta ia ia berandu ailegatzen dira,
Pelikula ahu oso interesgarria iruditu zait, nola jendeak bide luzeak egiten dituen eskolara joateko eta animali oso beldurgarriak ikustea edota pertsegitzen dituzten.
Nire hausnarketa da ez naizela gehiago kexatuko hamar minutuko bidea dugunean eta jendea kilometro askotara dagoela eskolara joateko edota batzuk ezin dutela eskolara joan dauden kondizioengaitik.
Samuel, Indian bizitzen da. Eskolatik 4kmtara bizitzen da baina berak ezin ditu hankak erabili. Horregatik joaten dira Gabriel eta Emmanuel berarekin, aulki batean ematen dute. Ez da oso zaila baina obstakulu asko daude, eta bestea Jaksonen eta Salomeren eskolan irakaslea aulara sartzen denean eta denak oihukatzen dute ”egunon”
Mutiko denak zer lanbide aukeratzen duten haunditan beraiei gertatutakoa ez gertatzeko jendeari.
Egia esan, ez nuen pentsatzen ain bide luzeak egiten zituztela munduko ume eta ez ain ume askok. Inpaktatuta geratu naiz, beraiek badakite zer bide luze duten, eta oso arriskutsua dela badakite baina ikasteko eta beste umeen bezalako hezkuntza edukitzeko edozer egiten dute. Egunero, bidean, arrisku handiak izaten zuten.
Nere hausnarketa da, gu oso zorte ona daukagula eskolara joateko zergatik gure etxetiken gertu daukagu eta ez dugulako ezer arriskutsutik ondotik pasatu behar.
Gehien gustatu zaidana Jackson eta bere arreba salomeren bidaia da. 15km egiten dituzte 2 ordutan. Baita ere asko gustatu zitzaidan nola Emmanuel eta Gabrielek bere anaia gaxoari (Samuel) laguntzen zioten eskolaraino eta han Samuelen lagunek zai egoten ziren han eskolaren barruan.
Gehien gustatu zaidan gertaera da: Samuel, Emmanuel, Gabriel, Jackson, Salome, Carlitos eta Micaela esan dutenean zer izan nahi dute haunditan.
Dokumentala ikustean ikusi dut ume batzuk beraien bizitza arriskuan jartzen dutela eskolara joateko, gu, erraz-erraz iristean garen bitartean. Nik uste dut ume denak baliabide onak eduki beharko zituztela, janari eta ur nahikoa, arropa garbia, hezkuntza ona…
Gehien gustatu zaidana umeek itsaropena ez dutela galdu izan da, nahiz eta oztopoak izan. Adibidez, Norak mina hartu duenean, pixka bat gelditu dira baina handik denbora gutxira berriro ere mendian gora joan dira.
Esango nuke gehien harritu nauena, etxetik eskolara duten distantzia izan dela. Jacksonek eta bere arrebak 15 kilometro egiten dituzte egunero eskolara iristeko, 2 orduko bidea. Zahirak, Zinebek eta Norak 22 kilometroko bidea egiten dute, batzuetan kamioiek eramaten dituzte errepidera iritsitakoan, gutxi gorabehera 4 orduko bidea egiten dute.
Nabarmenduko nuken gertaera bat Jackson eta bere arrebak elefanteekin izan duten gertaera izan da. Beraien bizitza arriskuan zegoen arren nahiko ondo hartu dute eta burua erabili dute soluzio bat pentsatzeko, eta azkenean ondo atera zaie.
Entretengarria dela iruditzen zait.
Jackson egin behar duen bidea oso arriskutsua da, elefanteak daude bidean eta hortik pasatzea oso arriskutsua da, gainera bidea oso luzea da eta ordu asko eramaten ditu bidaia hori egitea. Eskolara iristerakoan ikasle denak kanpoan zeuden eta Jacksonek Keniako bandera igo zuen eta otoitz egiten hasi ziren. Denak makil bat zuten eta gelara sartu aurretik kanpoan utzi zuten.
Zahira, Zineb eta Nora bidai oso arriskutsua eta luzea egin behar dute. Momentu batean Norak hankan mina hartu zuen eta Zahira eta Zineb lagundu egin zioten. Gizon batzuek kamioi batean zeuden eta Zahira, Zineb eta Nora eskatu zioten eskolara eramatea, bidaian gizonak kamioia gelditu eta otoitz egiten hasi ziren, otoitz egiteko ordua zelako.
Carlitos eta Micaela zaldiz joaten dira eskolara, bidaia oso arriskutsua eta luzea da. Bidaia egiten ari ziren eta momentu batean gelditu egin ziren beraien lagunen zai. Eskolara iritsi zirenean Micaela Argentinako bandera igo zuen.
Samuel gaixo dagoen mutil bat da eta eskolara joateko aulki batean joan behar du bere anaien laguntzarekin. Eskolara iristerakoan aulkiako neumatiko bat puskatu zen eta gizon bati laguntza eskatu zioten.
Dokumentaola ikustean konturatu naiz munduan miloika ume daudela astero eskolarako bide luze eta harriskutsu bat egin behar dutela beraien eskolaraino joateko, baina, aste bukaeran berriz ere beraien etxetara joaten dira beraien familiarekin egotera.
Lehenik Carlitos dugu, astero bere harrebarekin joaten da bere aitaren zaldian eta bide oso harriskutsuetatik pasatu behar du eta berak handia egiten denean albaitaria izan nahi du animaliak asko gustatzen zaizkiolako eta eskolara iritsitakoan beraien bandera igotzen dute.
Gero Zahira dugu, astero befre lagunekin mendietan zehar ibili behar izaten du, baina, herrira iristen denean normalean kotxe batek ematen ditu ia beraien eskolaraino.
Ondoren Jackson eta Salome ditugu. Hauek astero 15km egiten dituzte erdi oinez erdi antxintxika. Oso bide harriskutsuetatik igarotzen ddira eta batzuetan elefanteak ere igarotzen dituzte. Gero eskolara iritsitakoan beraien bandera igotzen dute. Jacksonek handia egiten denean piloto bat izan nahi du.
Azkenik Samuel daukagu, gaixotasun bat dauka eta horrek herruz ezin du oinez ibili eta bere bi anaiek eskolara ematen dute gurpildun ahulki batean. Samuelek medikoa izan nahi du bera bezala gaixorik dauden umeentzat.
Dokumentala oso interesgarria iruditu zait, dokumental honetan ikusten da ume batzuk eskolara joaten, baina ez dira gu bezala joaten. Egunero kilómetro asko egin behar dute oinez, ala ere oso gustora daude eskolara joaten eta egoten.Guk 5-15 minutu tardatzen ditugula ume batzuk 1-3 ordu tardatzen dituzte, konturatu naiz sorte handia dugula. Gehien gustatu zaida bere jarrera eta ez dutela uzten eta eskolara joatea intentatzen dute.
Nire hausnarketa da ez garela kexatu behar eskolara joateko bide handia badugula, beste ume batzuk bide haundiagoa dutela konturatu behar dugu eta ez gara kexatu behar. Ni dokumental hau ikusten sentitu dut tristura, guk beti gehiago nahi dugu, ez gara konturatzen beste ume batzuk ez dutela guk daukagula baino erdia.
Asko gustatu zait Samuelen kasua, Samuel indian bizi da eta ezin da mugitu, ezin du ibili eta bere ama masaje batzuk ematen dio. Samuelek sila bat erroberarekin du eta bere bi anaiak ematen dute. Gabriel eta Emmanuel deitzen dira anaiak.
Pelikula hau oso polita da, nire ustez eskola guztietan ikusi behar dute eta asko rekomendatzen dut.
Pelikula hau gustatu zait, eta pena asko emtaten didabe protagonista hauek adibidez: Carlitos, Jackson, Salome, Zainab, Nora, Zahira, Micaela, Samuel, Emmanuel….Zergatik batzuk 22km 4 ordu eta 15km 2ordu eta gainera Jackson eta bere aizpa salome elefante eta jirafatik pasa ( igaro) behar dute, Nere hausnarketa da, ez dut kotxearekin etorriko eskolara, baizik eta hankarekin eta espero dut denak denak kotxearekin ez etortzea eta osos urruti bizi dirana kotxearekin etor litzake eta gu jakiteko nola bizi diren pertsona horiek kotxerik gabe eta ezerre euki gabe. Ze benetan pena asko ematen didabe neska-mutil hauek. Eta bukatzeko gehien gustatu zaidana da handitan zer izango ziren haunditik. Adibidez: Medikua, Pilotoa, Albaitaria, eta gehien gehien eta asko gustatu zaidana da neska batek esan zuen bere herriko neska – mutil lagunduko zuen eskolara eramatea. Espero dut guk eta beste pertsona batzuek ez pasatzea pelikulan ikusi duguen bezala.
Oso polita izan da pelikula eta gainera asko erakusten du, zegatik diferentzia asko dago eskola iristrerakoan eta arriskuagatik, eta oso polita izan da entzutea eskolara nahi zutela joatea beraien bizitzarentzat eta beraiek aundiatan direneantzako. Pelikula onekin asko ikasten zergatik oraingo umeak oskok ezaten dute eskola oso txarra dela eta ezertako ez duela balio baina pixka bat fondoaino joaten ba gara eskola oso polita da zergatik asko ikasita gauz asko lortu litzateko eta bizitza ona edukitzea, baita erakusten du zure biotza se polita dan ere erakusten du eskolak eta orregatik ezin dira umeak utzi beti mobilarekin edo bideo jokoetan asko jolastea ustea orduan beintzet, gainera eskolan momentu onak pasatu litzateke umeak ginenean eta beti bietzean geldituko zaigu betirako, baina zure biotzaren parte bat eskolaz eginda dago.
Dokumentua oso interesgarria izan da zergatik guk bost minutu tardatzen dugu eskola joateko eta beraiek asko tardatzen dute eskola joateko. Adibidez: Zahira, Nora eta Zineb 22 kilometro eta 4 ordu oinez eskola joateko. Carlitos eta Micaela 18 kilometro eta saldiarekin joaten da eskolara. Jackson eta Salomere 15 kilómetro 2 ordu oinez eta bidea oso arriskutsua izan da. Samuel, Gabriel eta Emmanuel 18 kilometro dago eskola joateko. Pena asko ematen dit beraiek bide oso luzea egitea ekola joateko eta guk asko kexatzen gara bideagatik baino hau
ikusita ez gara kexatu behar. Baino ori dana egiten dutena lan ona eukitzeko eta bere familia alimentatzeko eta ondo bizitzeko.
Pelikula txiki hau ikusi eta gero konturatu naiz suerte handia daukadala, gure adineko pertsonak oso egoera txarretan bizi direla. Eta, asko kexatzen garela eskolara joan behar dugula, eta beste pertson batzuek 3 hordu inguruko ibilbidea egin behar dute, eta ailegatzen zirenean pozez beteta zeuden.
Guk gauza asko ditugu eta gehigo baloratu behar ditugula, eskola askos serioago hartu behar genukeela eta beraiez gehiago akordatu beharko genukeela.
Samuel eta beraien anaiak, indiako mutikoak bidean zeundenean eta kamioi bat errepidean aberiatuta zegoenean mutil batzuk lagundu zioenean. Baita ere, harrapatu zidan momentua izan zen Samuelen anaiak eta lagunak, Samueli, nola laguntzen zioten. Guk hori egiiten ere ikasi beharko genuke. Gauz horiek kenduta, Moroccoko paisaiak asko gustatu zaizkit, eta nola Karlitos ematen da bere arrebarekin, asko maite dute beraien artean.
Dokumental hau oso interesgarria iruditzen zait. Ume batzuen buruz doa eta ume horiek eskolara joan nahi dute baina ez da hain erraza bide oso luzea dutelako. Eskolako bidea 15km eta gehiagoko bideak izan dezakete eta bidean elefanteak zebrak eta jirafak aurkitzen dituzte. Hiru neska gazte Marruecos Koak dira,bi ume bat mutil eta bestea neska Argentina koak dira beste bi ume kenia koak eta eskola bidea oso zaila dute eta beste hiru ume indiakoak ziren eta bat gurpil-aulki batean zihoan. Ume guztiak 10km baino gehiagoko bidea zuten eta mendietatik,basoetatik eta leku arriskutsuetatik pasatzen ziren. Ume guztiak objetibo berdina dute ESKOLARA JOATEA denak ikasi egin nahi zuten gero haunditan lan ona edukitzeko Carlos izeneko argentinoa eta bere arreba eskolara zaldian joaten dira baina askotan gelditu egiten dira ura erateko. Denak eskolara iritsitakoan lan txiki bat egiten dute batzuk adibidez Carlos argentinoak argentinako bandera altxatzea eta keniako umeak keniako bandera altxatzea eta denak errezatu egiten dute gero denak gelara sartu eta¡¡¡¡IKASTERA!!!!
Dokumentala ikusi eta gero pixka bat gaizki sentitzen naiz ikusitakoan sorte handia dudala eskolara oinez joatearekin eta amorrua ematen dit ezin dudala ezer egin ume horiek laguntzeko. Oso zaila egin zait pentsatzea umeak adibidez Zahira edo Carlitos, zaldian edo ez dituzten pertsonen kamioietan joatea eskolara. Baita ere Jaksonen kasuan eskolara korrika joatea elefanteak atakatzeko beldurrarekin. Asko gustatu zait ikustea gu eskolara gogo gutxikin joaten garela eskolara gure etxe ondoan edukita eta ume hauek 15 km tara edukita eskola gu baino gogo handiagoa dute eta amets importanteago betetzeko.
Nik ezin dut gauza handirik egin amendik baina animatzen dizuet horrelako umeei laguntzeko eta kontzentziatzeko badagoela horrelako jendea mundu honetan.
Me parecio que caminaron demaciado para el colegio y eran mogollon horas las que tenian que recorrer, mas que a todos le dolian los, Carlitos y su hermana no le dolian por que handaba en cima de un caballo y al caballo era que le dolia las patas.
Dokumental pelikula au asko gustatu zait, oso entretenitua da eta erakutsi egiten du badaudela umeak gu baino egoera txarreko bideak dauskatela eskolarako bidean eta beste ume batzuk denbora asko joan behar dutela oinez, batzuk gurpildun aulkiagaitik tira egiten denek eskolara ondo ailatzeko eta gu autoan joan arren kexatu egiten gara baita ere etxetik eskolara 10-20 minutu edukitzea gatik, historia, nik ikusi nuen pelikula bati gogorarazten dit, geien gustatu zaidana da umeak eskolara ailatzen diren momentua egin duten bidaia eta gero, Baita ere ume haiek hartzen duten poza eskolara joateak. Nire ustez transmititu nahi duena da ditugun gauzak baloratu egin behar ditugula.
Niri dokumental hau ikaragarri gustatu zait, baita pertsonaiak ere, eta oso interesgarria iruditu zait. Nire documentaletik gehien gustatu zaidana zen gurpil aulkian ibeltzen zen pertsonaia eta bere familia. Gurpil aulkian ibiltzen zen pertsonaia eskolara eramateko bere bi anaiek tiraka ematen zuten lau kilometro eginez. Gainera eskolara ailegatutakoan beraren lagunak eskuak irekita jasotzen zuten, lagun handiak ziren, nahiz eta gaxotasuna eduki berari laguntzen egoten ziren egun osoa eta lana egiten eskolan. Horrelakoetan jendeari lagundu egin behar zaio imaginatu zuri gertatuko balizaitzu gustatuko zitzaizun ezta. Ez du inporta gaxotasuna baduzu, gurpil aulkian bazaude…Ahal duzuenean ikustea rekomendatzen dizuet zure lagunekin jai arratsalde batean ondo pasatzeko eta ikusteko bizia ze inportante den ikusteko.
Bideak oso luzeak dira arrizkutxua, joate dira gozez, bakarrik joaten, eta garragailu gabe. Beraiek joaten dira bakarrik eta oso arriskutxua da bide luzea eta bero asko ni ikusi dut minia daukatela eta ala ere eskolara nahi dute joaten egia da herri batzutan oraindiken truke egiten dutela eta ni documental horretan ikusi dut, diela hiru neska eskolara nahi dutela joan eta oso goizez esnatzen dira joateko baino lehenik eraman behar dute seoser truke egiteko eta zeoser jateko, menditik pasatzen dira ohinez eta ide luze bat egin ondorez bidean itxaron behar dute atuo batean joateko baina batzutan ez dute lagatzen neska oriek bere autoentan joaten gero itxaron egiten dute errezatzeko gero dendatan joaten dire trukatzeko eta saltzailea erabakitzen du zer janari eman eta zenbat. Eta buruan etorri zaidan gauz bat izan da guk dana daukagu, ez dugu goserik artzen, gaixotzen duguenean medikora joaten gara eskola 2 minututa daukagu eta jende denak jakin behar duena da APROBETXALO QUE TIENES ANTES DE QUE EL TIEMPO TE ENSEÑE A APROBETXARLO QUE TENIAS.
Ikaragarri gustatu zait pelikula hau.Pelikula hau ondo dago guk ondo bizitzen dugunak eta eskolatik gertu gaudenak pixkat gauz danak baloratzen, gu oso gertu bizitzen gara eskolatik baino beraiek 20km edo 18 km egin behar dute, Keniako umeak 18km egin behar dute eta arrisku handia dute elefantetatik pasatzen dutelako, besteok sila batekin joan behar dira eskolara eta beste batzuk zaldiarekin .Pelikula honek erakutsi dit gauzak pixket gehiago baloratzen. Eskola ur botila batekin joaten dira eta oso kantsatuta daudenean ur bero bat edan behar dute eta guk eskolan ura tenperatura on batean daukagu. Neska hori ere bai essfuertzo handia egiten du astelehen guztietan eskolara joaten 22km egiten ditu oinez eta mendi batetik igotzen eta jateko beti oilo bat aldatzen du jatekoa lortzekoeta eskolara denboraz ondo haiatzeko suertea euki behar du batenbat eramaten badio kotxez.
Oso pelikula polita da, gehienok eskola metro batzuetara dugu, baina pelikulan kontrakoa adierazten da; eskola bidea oso harriskutsua izan daiteke batzuentzat . Dokumentaleko gazte guztiak oso bide harritsuak egiten dituzte eta bizia harriskatzen dute bakoitzean, denok ez genituen egingo alako gauzak eskolara iristeko. Elefanteak, mendi handiak, malkarrak, eta beste ostopo asko izan dituzte bidean, hala ere; segi eta bizirik iristen dira egunero esfortzu handiz. Ikaragarria iruditu zait Samuelen eta bere anaien bidea, 4 horduz Samuel gurpildun aulki baten eramen dute eskolara. Pelikula hau ikusi eta gero erreflexio txiki bat egin dut asko dugunak kaxatu egiten gara eta ezer ez dutenak gutxiago kaxatzen dira gu 15 minutuko bide batekin haserratu egiten gara baino haiek 4 hordu egin eta oraindiken soriontsuago daude,
Dokumental honek gauza asko erakutzi dizkit, batez ere, munduko toki guztietan eskolarako bidea ez dela berdina, batzuk, eskolara joateko bidea erraza eta gertu dute eta beste batzuk bide nahiko zaila eta luzea izaten dute.
Adibidez: Jackson eta bere arreba Salomek oso bide zaila dute eskolara joateko, elefanteen artean pasatu behar izaten dute…
Zahaira, Zineb eta Norak ere nahiko bide zaila dute eskolara iristeko, batez ere, arroken artean aritzen direnean, sorte ona badute norbait kotxean eramateko prest badago bidea erraztu egiten zaie, baina, ez dute beti sorte bera izaten.
Carlos eta Mikaela nahiko ongi bizi dira dokumentaleko beste humeak kontuan hartuta, zaldi gaienan eskolara joateko aukera izateak gauzak errazten dizkio. Baina, egia da, zaldi gainean joateak ere desabantailak dituela.
Nik uzte dut biderik zailena Samueletzat dela, baina batez ere Gabriel eta Emmauelen eskolarako bidea da zailena. Oinez joan behar izaten dute eta gainera Samuel laguntzeko prest egoten direnez Samuelen gurbildun aulkia bultzeka ematen dute.
Dokumentala ikustean bururatzen zitzaidan gauza bakarra da, guk, ez ditugula ikasketak apreziatzen, gauza on bat besela artzen, edo ez ditugula irrikas disfrutatzen, baina, hume oriek aldiz, oso irrika handia dute ikasterako orduan eta edozien motatako bidaia egiteko prest daude eskolara iritsi eta ikasten hasteko. Dokumental onekin ikasi dut Ikasketa oso garrantzitzuak direla eta guk batzuetan ez dugula daukaguna apreziatzen.
Asko gustatu zait dokumental hau, ez nekien hain gogorra izan zitekeenik eskolara joateko bidea. Eta hain arriskutsua izan zitekeenik. Eskertu behar dugu guk hain gertu edukitzea eskola eta ez dugula arriskurik eskolarako bidean. Baita ere ikasi dut ze garrantsia duen elkarri laguntzeak, batizbat Samuelen egoeran, gurpildun aulkian zegoela eta anaiek bultzaka ematen zutela eskolara.
Gehien gustatu zaidana da, umeak eskolara iristean, hanbeste kilometroen ondoren, lagunak ikustean hartzen zuten poza. Dokumentaleko momenturik politena niretzat, Samuel potzuan sartzen denean, eta anaiek beraien indar guztiak eginez potzutik atera eta gero aldapa igotzea lortzen dutenean da.
Pelikula hau ikaragarri gustatu zait.
Jackson Kenian bizi da bere arreba Salomerekin. Egunero bide arriskutsu bat egiten dute eskolara joateko, eta kontuz eukibehar dute elefantearekin ez topatzeko, bestela korrika joan behar dute.
Zahira Marokon bizi da, Atlas mendikateko herrixka baten, Zineb eta Norarekin batera astean behin, oinez joaten dira eskolara eta batzuetan zorte ona eukitzen badute, errepidean kamioi batek eramaten ditu.
Carlitos eta Micaela Argentinan bizi dira eta egunero zaldiz joaten dira eskolara.
Samuel Indian bizi da eta gaixorik dago. Gabriel eta Emmanuel anaiak eramaten ditu gurpilduan aurkian egunero eskolara.
Ikaragarri gustatu zait.
Asiera batean ume bat eta bere arreba eskolara bidai oso luzea egin behar dute eta gainera oihanatik pasa behar dute eta oihanean animali oso txarrak daude adibidez leoia eta pasatzera doazenean elefanteak ikusi egiten dituzte orduan umeak korrika hasten dira eta lurrera botatzen dira azkenean alde egiten dute elefanteak etaberaiek irten egiten dira eta eskolara berandu ailegatzen dira.
Gero daude hiru neska eta eskolara bidai oso luzea dute hasiera batean mendi batetik joan behar dira eta buelta osoa eman mendiari denbora pasa eta gero neska bati ankan mina artzen asten da eta beste biak sendatu egiten dute gero bidaiarekin jarraitu egiten dute eta azkenik herri batera ailegatzen dira eta kotxe batek artzen dituzte eta eskolara doaz hor arrizkua dute harrapatu egin diesaielapertsona batek eta neskak akatu baina ezer ez da gertatzen azkenean eskolara ailegatzen dira.
Jarraian Carlos izeneko mutil bat bere arreba eta bera eskolara doaz saldian bidean neskak galdetzen dio ea berak eman al dezaken saldia eta Carlosek baietz esaten dio gero amabirginaren aurrean geratzen dira eta koilara bat uzten du hor azkenik saldiarekin korrika hasten dira eta bidean Carlosen lagunak beraiengana etortzen dira eta denak saldiekineta eskolara ailegatzen dira.
Azkenik dira hiru anai eta bat gaixo dago eta gurbil duen aulki batean ibiltzen da eta amak masajeak ematen dizkio hurrengo egunean eskolara joan behar dute eta bi anaiek gurpil duen aulkian anai handiena eraman behar dute eta badoazte eskolara bidaian uratara sartzen dira eta ia hor geratzen dira baina azkenean irten egiten dira gero bidaian kamioi bat dago erdian eta ezin dute pasa orduan lanean ari direnak lagundu egiten diote eta pasatu egiten dira eta eskolako bidaia jarraitzen dute, denborabpasa eta gero eskolara ailegatzen dira eta denak beraien zai zeuden azkenik bera lagunak gurpil duen aulkia hartzen dute eta eskola barrora sartzen dira.
Gero pelikula bukaeran esaten dute bakoitzak bere ametsa zuela eta poliki pliki ametsa lortzen ari direla.
IKARAGARRI GUSTATU ZAIT!!!!!!!!
Ikaragarri gustatu zait dokumentala. Nik etxea eskolatik gertu daukat baina dokumentalan ikusten da umeek ibilbide luzeak eta arriskutxuak egiten dituztela. Dokumentalan Jackson eta Salom, anai arrrebak, ibilbide oso arriskutxua egiten dute elefanteak eta abar daudelako eta 2 ordu tardatzen dituzte ibilbidea egiten. Zahira Marokoarra da 2 lagunekin elkartzen da eta beraien ibilbidea oso oso luzea da 4 ordukoa da eta batzuetan kamioi bati esaten diobe ia eramango al dituen eskolara. Carlitos eta Micaela Argentinakoak dira eta euren baserritik eskolara zaldiz joan behar dute ordu 1 eta 30 minutuko ibilbidea da. Samuel indiakoa da eta gaixo dago, amak masajeak egiten dizkio. Gabriel eta Emmanuel anaiek eramaten dute gurpildun aulkian eskolara egunero eta ordu 1eko ibilbidea daukate.
<Ikaragarri izan da. Umeek hainbat buelta ematen dute, gehienez danok eskola gertu daukagu baino besteak ez dute batere gertu. Jackson eta bere arreba salomerekin egunero juten ziren eskolara batera baino mendiak igo behar zuten elefantin ondoan pasatzen ziren arrisku askokin, elefanteak gerturatzen zirenean korrika asi behar zuten elefanteak oso arrisku asko baino beraiek eskola nahi dute jun ikasteko eta ume batzuk ezin dute joan eskolara.
Zahira beti nahi zuen eskolara joan ikasteko eta bere bizitza antolatzeko, nora bere lagunekin Nora eta zined joaten zan eskolara, nora hankako bietzan mina artu zuen eta geratu egin ziren. Gerotxuo errepidea ailatu ziren eta oso berandu izan zen auto bat pasatzeko, ordu erdi bat gerotxuo auto bat pasa zen eskola ia ondoan laga zuten eta nora oilo bat zeukan dendata joan zen eta oiloa saldu zuen janaien trukez aldatu zuen oiloa baino.
Carlitos eta micaela argentinan bizi ziren eta beti zaldiz joan behar zuten eskolara carlitos beti micaelakin joaten zen eta ordu batean carlitos bere lagunekin geratzen zen eskolara joateko bere lagunekin topa baino lenuo argentinako ama birginean geratu ziren sinta naranja jartzeko eta kaminun ezer ez gertatzeko.
Samuel ume bat da indian bizi dena, gaixoik dago eta bere anaia emmanuel eta gabriel beti ematen eskolara joaten zen emanuel gurpil dun aulki batean arrastaka kaminun ziher bere anaia emmanuel ezten zion gabriel eri erreka batetik joateko kaminua motza delako baino gabriel oso txikia denez ura belauneraino ailatzen zion eta inder gutxi zeukan. Kaminu ziher errobera kanporatzen asi zen eta pixkat gehiago zegitu behar zuten baino mekanikoa topa zuten eta bere arazoa kompondu zuten eskolara ailegatu zirenean samuelen lagunak berarena joan ziren posik.
Asko gustatu zait. Gauzak pentsatzeko modua aldatu dit. Erakutsi dit daukaten gauzak apresiatzen, mundu guztiko pertsonek ez dutelako eskola hain gertu o ez daukatelako eskolarik. Pentsatzen dut denok gerdu eduki behar dugula eskola. Gehien gustatu zaidana izan da pertsona askoren errealitatea erakusten duela, zer egin behar dute eskolara ailatzeko eta zer gauzetik pasatu behar dutela ikasteko.
Gehien gustatu zaidan pasadizoa Samuelena da. Gehien gustatu zaidana izan da bere anaiak nola eramaten zuten eta tailerrean lana eginten zuen gizon horrek nola lagundu zion gurpildun aulkian eskola alitzeko eta an daudenean nola Samuelen lagunek klasera eramaten dute berarekin egoteko eta nola tratatzen dute.
Gu oso ondo bizi gara, denetik daukagu. Baina planetan beste leku batzuetan ez dira hain ondo bizi. Eskolara joateko orduan, gu lagunekin joaten gara, autobusean… baina dokumentalean agertzen diren umeak eta beste leku askotan dauden umeak horiek bide zaila dute eta egunero joan etorria egin behar dute. Gehiena gustatu zaidana, Jackson eta Salome Keniako umeak sabanan elefantetatik izkutatu eta gero pozik zeudenez abesten hasten dira nahiz eta arrisku bat egon. Asko gustatu zait baita ere, Samuel, Gabriel eta Emmanue Indiako umeen historia. Egunero Gabriel eta Emmanuek, Samuel eman behar dute gurpildun aulkian eskolara iristeko eta gurpildun aulkia bidean apurtu egin zitzaioen eta hiri batean zeudenez, gizon bati lanean ari zenari eskatu zioten laguntza gurpildun auldia konpontzeko eta aurrera jarraitzeko eskolara bidean. Gizonak gurpildun aulkia konpondu bitartean Samuel eta bere anaia jolastu egiten zuten eta dibertitu egiten ziren.
Dokumental hau ikusi eta gero daukaguna baloratu behar dugu. Guk
edozein bide artu dezakegu eskolarako: autobusa, bizikleta, oinez… beiraiek ordea bide bakarra eta arriasutxua dute.
Munduan era askotako pertsonak daude oso ondo bizi direnak, ondo bizi direnak eta ez direnak oso ondo bizi. Gaurko kasuan ez dira oso ondo bizi. Kenian neska mutil batzuk bizi dira, mutila, Jackson oso goiz jaikitzen da ur bila joateko eta eskolara joan aurretik egitea behar diren gauza egiteko. Gero bere arreba Salomerekin bidaia asten dute bidaia zaila eta kontuan artuta egunero egiten dutela eta animali oso arriskutsuak daudela, adibidez, elefantea askos zailagoa da ordurako iristea eskolara. Gero baudaude este neska batzuk egunero esnatu eta leku batean geratzen direnak eskolara joateko. Neska bat oiloa artuta joaten da gero eskola dagoen herrian zerbait trukatzeko eta eskolan jateko. Baina batzuetan alako bide menditsua eta arriskutsua dago ba mina hartzea pasa daitekela eta kotxe bat eskatu beharra egoten da. Beste batzuk berriz ez dute besteek beselako bizitza hobeto bizi dira baina ala ere oso urruti geratzen zaie eskola herritik urrun bizitzea erabaki zutelako. Eta beti joaten dira bera eta bere arreba biak zaldira igo eta eskolara. Eta azkenik daude hiru mutiko batek ezintasun fisiko bat duena eta gurpildun aulkian ibiltzen dana. Esin izaten du gurpildun aulkia bakarrik mugitu ez dutelako behar den bezalako indarrik. Orduan bere anaiek ematen dute putzu andietatik eta bide arriskutsuetatik emanda. Bidean aulkia puskatu egiten zaie eta gelditu egi izan behar zuten hori konpontzeko. Baina eskolara etorri eta nola zaindu zuten ikusita ikusten da nolakoa izan ez duela batere inporta.
Eta oso polita iruditu zitzaidan bideo hau erakusten duelako ez dela alako erraza batzuen bizitza eta haiek gure bizitza izatea edozen baina naiago izango zutela erakusten digu.
Pelikula edo dokumental hau ikaragarri gustatu zait. Gauz bat baino gehiago gustatu zait pelikula edo dokumental honetatik. Niri gustatu zaidana da momentu zail batzuetan elkar laguntzen direla eta esfortzatzen direla eskola joateko gero haunditan karrera hona izateko. Asko gustatu zait Samuelen anaiak berari laguntzeko prest daudela edozein momentutarako eta Gabriel eta Emmanuel saiatzen direla Samuel eskolara ematen gurpildun aulki baten eta saiatzen baldinbazara lortuko duzu beraiek lortzen duten bezala. Beste gauza bat gustatu zaidana da Jackson eta bere arreba Salomere bidai oso luzea egin behar dutela eta gainera elefanteak daudela errepidean baina beraientzat problema ez da beraiek eskolara joaten dira eta esfortzatzen dira eskolara joateko ondo ikasteko eta lan ona edukitzeko. Eta azkenengo gauza da Carlitos eta bere arreba Micaela bere lagunekin geratzen direla eskolara batera joateko eta etxean laguntzen dutela ere bai gustatu zait ikarragarri.
Ikaragarri gustatu zait dokumentala, oso potila eta interesgarria iruditu zait. Nik uste dut dokumental honek gauza asko erakusten dituela eta adin desberdinetako pertsona guztientzako dela.
Niri dokumental honek, gu bizi garen moruan, guk dauzkagun gauzekin, familiarekin sorte hona dugula eta baloratu egin behar dugula gure burua. Beste munduko pertsona askok ez dutelako guk daukagun sortea.
Dokumental honetatik gehien gustatu zaidana, hiru anaietako bat gaixorik dagoenean eta bere anaiek (Gabriel eta Emmanuel) egunero gurpildun aulkian eramaten dutenean eskolara nahi eta gurpildun aulkian pisu asko eduki, putsu ahundi patetik pasatzeko zailtazuna eduki…, oso polita iruditu zait. Baita ere oso polita iruditu zait, Carlitos eta Micaela zaldian joaten direnean eskolara egunero Carlitos joaten da aurretik eta gero atzean Micaela jartzen denean, nola Micaelari gehiago gustatzen zaion bera bakarrik joatea zaldian. Anaia zalditik jaitsi eta zaldiaren ondoan joaten denean Micaelari zoriontsu, pozik eta irribarre bat egiteko.
Pelikula oso gustatzen zait batzuk musalmana eta beste cristabak eta beste asko dago.
Eta ikusten da orko mutilak eta neskak oso urutira joaten dira oinez. Ikusi dut hiru muitilak
eta bi mutilak oso ondo erabilzen da eta hirugarengo mutila ezin det ezer egin.
hankak ez dut lanak egiten eta bere anaia bere lagundu egiten da eskolara joateko.
Aulkiaren asko pesua da bere anaiak aulkiari asko pulzatu egite da
bera anaia eskolara eramaten du eta eskola oso uruti dago
Oso tristea da baina baitaere oso polita. Gehien gustatu zaidana bakoitzak zituzten abenturak baina txarrena izan zen oso biede luzea, oso arriskutzua eta laguntzarik gabeko zela.
Denak ez zuten bide berdina, batzuek beraren aniak gurpildun auilkian eraman behar zituzten oso bide luze eta arriskutxu batetik, beste batzuk oso ume txiki batekin saldian mendi oso oso arriskutzuak igotzen egon ziren, beste batzuk bere anahiarekin joan behar dute oso bide arriskutzu batetik, elefanteak zeuden, beste batzuk lagunekin oso mendi luze eta arriskutzuak pasatzen dituzte. Onena da gutxienes batzuek beraien ametzak egitera lortu dute. Niri oso tristea iruditu zait baina finalean eta aldatzen joan da jendeak gurpildun aulkiarekin lagundu diote. Finala politagoa iruditu zait
Baina leku guztietan ez da berdina gertatzen, leku batzIa gehienok gertu daukagu eskola, orduan eskolara joateko bidea ez da oso luzea. Baina leku guztietan ez da gauza bera gertatzen, leku batzuetan haur askok 4 ordu egin behar izaten dituzte eskolara joan ahal izateko.
Adibidez: Samuel indian bizi da, eta gaxotasun dauka, gaixotasun horrek hankak geldiarazten dizkio eta denborarekin, gorputz osoa geldiaraz dezake. Orduan, gurpil-aulkia ibili behar du. Bere amak masajeak ematen dizkio egunero, duen gaxotasunagatik. Gabriel eta Emmanuel izeneko bi anai ditu, eta haiek eramaten dute Samuel eskolara egunero, ordu batean 4 kilometroko bidaia eginez bere ikastetxera.
Zihara Marokon bizi da, Zineb eta Norarekin batera. Mendi bide batetik joan behar dute barnetegira iristeko, astean behin 4 ordu egin behar dituzte. Batzuetan zortea izaten dute errepidera iristen direnean kamioi bat aurkitzen dutelako barnetegira eraman ditzaten.
Ez zait batere gustatzen ume hauek bizi behar dutena. Haur horientzat zaila da eskolara iristea, denbora asko egin behar baitute eskolara iristeko. Gutxienez haur horiek eskolara joan daitezke, beste batzuk ezin dutelako.
Guk zoriontsu izan beharko genuke eskola gertu dugulako, janaria etxean, ura…Eta gu horrekin ez gara konformatzen, eta beste herrialde batzuetan jendeak eskola 3 ordutara du, bidean animali peligrosoak dituzte, ura hartzera joan behar dute ibaietara eta janariaren bila joan edozein tokietara eta hala ere zoriontsu dira. Jackson eta bere arreba egunero bada ezpada eskuan makila dutela eta pote handi batean dena urez beteta eman behar dute eskolaraino eta bueltan ekarri, gainera eskolara joateko 15 kilometro egin behar dituzte, 2 ordu erdi oinez erdi korrika. Zahira Marocon bizi da eta Zineb eta Norarekin joaten da eskolara, aste osoan 22 kilometro, 4 ordu oinez. Carlitos eta Micaela Argentinkoak dira eta 30 minutu behar dituzte zaldian eskolara joateko. Samuel indian bizi da, gaixorik dagoenez bera amak egunero masaiak ematen dizkio eta bere bi anaiek Emmanuelek eta Grabielek gurpildun aulkian ematen dute bere anaia Emmanuel, Ordubetean 4 ordu egiten dituzte.Eta ume guzti hauek bizi diren bezela pozik bizi dira eta gu gurearekin ez gara konformatzen.
Dokumentala ikusi dut eta oso interesgarria iruditu zait. Ume batzuk dira eskolara joateko oso bide luzeak egin behar dituztela eta gogo askorekin joaten dira eta gu adibidez etxe ondoan daukagu eta normalean ez dugu izaten nahi eskolara joatea. Gainera guk ez dugu arriskurik pasatzen eskolara bidean eta Jacksonek eta bere arreba Salome arrisku asko pasatzen dute adibidez tigre bat beraien atzetik korrika asten dela edota elefante eta jirafen alboetatik pasatu behar dute eta horrela hamabost kilometro. Zahira marokon bizi da eta 24 kilometro egin behar ditu eskolara “barnetegia” joateko eta batzuetan sortea daukanean kamioi batek eramaten ditu. Carlitos eta Micaela Argentinan bizi diren anai arreabak dira eta egunero hamazortzi kilometro egin behar dituzte zaldiz eskolara joateko. Samuel indian bizi da eta gaixorik dago. Samuelen amak masajeak ematen dizkio samuelei. Samuelek bi anai dauzka Gabriel eta Emanuel eta gaixotasun horregatik ezin du oinez ibili eta beraren anaiek ematen dute sila batean.
Ume hauek oso une gogorrak pasatzen dituzte eskolara joateko kilometroak egin behar dituztelako eta oso pozik joaten dira. Eta gu eskola etxetik metro batzuetara daukagu eta normalean ez dugu izaten nahi eskolara joatea.
Film honetan ikusi dut pertsona batzuk gauza larriak egin behar dituztela eskolara joateko, eta beraientzat eskolara joatea paradisu bat dela. Gu bitartean eskolan asko aspertzen gara, eta gainera ez dugu arazorik izaten eskolara joateko.
Nik uste dut guztiok eduki behar genukeela aukera eskolara joateko. Guztiok kondizio onak eduki behar genituzkeela, eta gainera eskertu egin behra genukeela eskolara joan al izatea.
Gehien gustatu zaidan estena Gabriel eta Enmanuel (Samuelen anaiak) Samuel gaixorik dagoenez gurpil aulkian eskolaraino bidean ematen dutela. Gainera, emaierako zatia ere asko gustatu zait. Ume guztiak entrebistatu eta galdetzen diote ea zer nahi duten izan handitan, eta umeak erantzun asko ematen dituzte: medikuak, irakasleak…
Oso ona iruditu zait dokumentala, gogorra da pentsatzea haur asko horrela bizi direla bizi osoan. Dokumentalak zer importantea den hezkuntza adierazten du, eta guk ematen diogun importantzia.
Haur batzuk hain bide luzea egitea eskolara joateko bakarrik oso tristea dela iruditzen zait, gainera dituzten arriskuekin. Ez da izaten bide normal bat.
Guk eskolara joateko bide errazagoa daukagu askogatik, batzuk autoz joaten dira, beste batzuk autobusa hartzen dute, besteak bizikletan joaten dira. Erraztasun pila bat dauzkagu eta hala ere gogorik gabe joaten gara. Beste toki batzuetan ez daukate erraztasunik, zailtasunak dauzkate baina ikasteko gogoarekin joaten dira eskolara.
Dokumental hau asko gustatu zait baina pena ere sortu dit jakitea pertsona batuk 15kl egitea eskola joateko edo 2 hordu eta gu eskola emen daukagu batzuk besteak baino gertuago baina ez da beste pertsonana bezala.Eta gainera zer arrizku dauden bidean gu zer daukagu arriskutsua kotxea beraiek elefanteak,leoiak imaginatu.
Daude lau grupo pertsona: bat Argentina, Indian, Morokon eta askena Kenian. Bakoitza dauka minimo hordu 1 eskolara ailegatzeko batzuk 2 horduko kaminua baina ez da ain erreza bakoitzak bere obztakuluak eta batzuk bere laguntzaileak: Animalian, beroa, egarria, mendia eta autoak eta eta horrela eunero.
Bada jendea gu bezalakoa eskolara joateko arazorik ez duena txorrota ireki eta ura duena jatekoa duena, dena egina duena etxera eltzean. Baina kanpoan dena desberdina da kanpoan. Adibidez afrikan bizi den famali bat eskolara iristeko 5 km baino gehiago egin behar dutena.
Beste bat, argentiniar mutil bat arreba bat duena, eskolara iristeko egunero egin behar dituzte 15 km zaldiz bera bezala mutil asko eta neskak ere bai bidean elkartzen dira eskolara joateko. bide luzea baina beintzat ura dute edateko.
Morokora joanez hiru neskak eta gehiagok 22 km egin behar dituzte eskolara eltzeko baina bakarrik astelehenetan autoz eramaten dituzte batzuentan zortearekin gehienetan animali artean joaten dira hortik animali zaintzaileak bakarrik pasatzen baitira bidea menditik da eta batzuetan zailtasunak edukitzen dituzte igotzeko baina azkenenan dena ongi ateratzen da eskolara iristean ongi ikasten dute, gogoz. denak bazala denbora gutxi baitute benetan ikasteko. Zuretzat justua da hori gertatzea munduan batzuek dena dute eginda eta besteak ezer ez dute bakarrik lana egin behar dute zerbait lortzeko eta dirun gutxigatik eta baldintza txarretan.
Hiru neska daude, mutil bat eta neska bat eta Hiru mutil eta beraientzat oso zaila da zergatik kilometro asko egin behar dituzte nik pentsatzen duk pelikula hau ikasgai bezala erabili laizke zergaitik jendea asko kejatzen da bere eskolako bidea oso luzea dela. pelikula onetan gehien gustatu zaidana da hiru anaiak joaten direnean eta errobera apurtu egiten zaio emmanueli eta garaje batera joaten dira eta pertsonak konpondu egiten dio errobera edo bestela eskolara ahiatutakoan eta filan kantatu egiten dire edo carlitos eta micaela saldian joaten direnean eta gero peliku bukatzerakoan ezaten dute zer lortu nahi dute handiak direnean Samuelek doktorea nahi du izan Jacksonek polotoa nahi du izan naturaleza gainetik hegan pasatzeko Carlitosek albaitaria nahi du izan animaliak zaintzeko eta Zahirak medikoa nahi du izan jendeari laguntzeko
Pelikula onetan gertatzen de da, daudela bi mutil eskolarako bidean doaztenak, beste aldean marruekosen hiru neska daude joaten eskolara, argentinan mutil bat eta bere arreba asaltzen dira eskolarako bidea egiten
Pelikula hau interesgarria egin zait eta asko dizfrutatu dut. pelikula ontan ikus laikegu nola ume horiek eskola jutean 4 hordu egiten dituztela eta guk 10 minututan eskolan gaudela, neri asko ez sait guztatzen eskolara joatea baina ome oriek ikusitakoan nola eskolara 4 oru egiten joaten eta gainera gogoz joaten direla animatu egiten digu, gainera pelikula ontan gauz asko ikasi laikegu adibidez samuel ez zin zuen ibili ankekin baina berak esperanza bat eduki zuen nola bait egun batean ibili egingon dula hortik guk ikasi egin daitegu esperanzak ez galtzea eta gure erroretik ikastea zeba beti egon behar du erroren bat baina beti esperanza bat ere bai. Zineben erolua oso polita izan zen zergaitik zaukan aizpa bat Nora izenekoa eta zineb ez zuen norari bakarrik uzten bestela agrediu egiten zioten eta gainera era hortik ikas daitegu neska bat zaintzen eta apoiatzen ez agreditzen eta berarekin konportamentu txarra edukitzean zineb eta bere aizpa oso kaminu luzea eta txarra egiten dute eskolara aiegatu harte kaminuan animali asko egon laiteke salbajeak baina beraiei ez zioten kasurik egin zergaitik bere objetiboa eskolarara aiegatzea zen.
Zahira ren ametsa medikua izatea da.
Carlitos beterinario izatea nahi zuen.
Micaela medikua izatea nahi zuen.
Emmanuel medikua izan nahi du jende diskapasidadearekin languntzea.
Jackson pilotoa nahi zuen izan.
Salomerekin maixua izan nahi zuen .
Umee ahuentzako oso gogorra da eskolara aiegatzea onez hain bat hordu, horregatik guk eskerrak eman behar dugu eskola oso gertua daukagulako eta oso erraza da aigetzera ez dugu arriskurik.
Daude ume batzuk etxeti klasetara bidea oso lusea da.
Zaira 32 kilometro egin behar dute eta mendietatik joan behar dira eta beti oso nekatuta irizten dira beti eta herri batera joaten denean sortea edukitzen badute kamioia ematen diote eskola aldera zaira ohioa ematen du beti berarekin seose interkanbiatzeko.
Zaira bere ama, amama , aita … jaten du beraiekin
Zaira zaindaria andia nahi du izan pobreei zendatzeko.
Jackson kenian bizi da bere ama aita eta bere arrebarekin salomenek.
Jakson intentatzen du bidean ez topatzea elefanterik baino beti elefanteak.
15km egin behar dute egunero klaseetara joateko puntual,15km egin behar dute bakarrik 2 ordutan beraientzat ez da oso errasa.
Carlitos eta Micaela Argentinako pan panen bizi dira.
Beraiek eskolara goateko saldiarekin joan behar dira bestela ez dira puntual egongo eskolan eta bidean Carlitos eta Micaela bilatzen dute lagunak baino ori baina lenuo errezatzera joaten dira. Carlitos 15km egin behar ditu ordu eta erdian baina beraiek bentaga dute saldiarekin eta Carlitos beterinarioa nahi du izan.
Samuel Indian bizi da bere ama eta bere bi anaiekin, Samuelek dizkapazitatea dauka anketan eta bidaia bere anaiak lagundu behar diote silla de ruedazean dagoelako.
Samuelen ama masageak ematen diskio gero ez min andia edukitzeko.
Samueli eskolan dagonean bere lagunak laguntzen dioten aulkietera joaten
Samuelek nahi du izan zaindaria, umek bere dikapazitatea dutenei zendtazeko.
Dokumento honetan ikusten da ume batzuei eskolarako bidea gogorra dela. Egunero km eta ordu asko egiten dute eskolara joateko egun batean beraien familia aurrera eramateko.
Jackson Kenian bizi da. Bere arreba Salomenerekin bide arriskutsua egiten dute eskolara joateko. Bidean animalieken topo egiten dute eta Jacksonen gurasoak esaten diote kontuz ibiltzeko animaliak arriskutsuak direla. Egunero Jackson eta Salome arrisku handitik pasatzen dira eskolara joateko eta 15 kilometro egiten dituzte, 2 ordutan.
Zahira Marokon bizi da, Atlas medientako herrixka batean. Zineb eta Norarekin gelditzen da eskolara joateko. Bere lagunak ere mendian bizi dira eta barnetegira, aste behin joaten dira eta aste behin joaten dira. 22 kilometro egin behar ditu 4 orduz oinez. Batzuetan zortea edukitzen dute eta kamioi batek eramaten dute eta beste batzutan sorte txarra eta kamioirik ez da pasatzen.
Carlitos eta Micaela Argetinako Pampan bizi dira. Euren baserritik 18 kilometro egiten dute ordu eta erdi behar dituzte eskolara joateko, zaldiz joaten dira eta mendian beraien lagunekin elkartzen dira batera joateko.
Samuel Indian bizi da, Bengala golkoan.Gaxoirik dago eta amak masajeak egiten dizkio bere gorputzean. Gabriel eta Emmanuel bere anaiak dira eta egunero bere anaia Samuel gurpildun aulkian eramaten dute, ordubetean lau kilometro eginez.
Ume hauentzat oso zaila da eskolara joatea, bide gogorrak pasatu behar dute eskolara joaten ain ume txikiak izan da.
Jacksonen ametsa kopilotoa izatea da. Zahiraren ametsa medikua izatea da ume pobreei laguntzeko. Samuel medikue izen nahi du, ezin dutenak ibili bea bezela laguntzeko.
Dokumento hontatik gustatzen zaitena da nola umeek ain gogorrak diren eta nahiz eta peligroa eduki arriskatzen dira berain familia aurrera ateratzeko, nola elkar laguntzen diren eta inportantena nola elkar laguntzen eta maitatzen diren lagunen artean. Dokumento ontatik ikasi dut zure ametsari aurrera egitea eta ez etsitzeko. Esfuerzoa egiten baduzu egun batean lortuko duzula. Adibidez Jacksonek beka bat lortu du eta Samuelek poliki-poliki ibiltzen saiatzen da.
Dokumento honetan gauz bat asko gustatu zait, Samuel eskolara iristen denenan beraien lagunak nola tratatzen duten eta laguntzen duten aldapa igotzen.
Pelikula honek eskolako bidea da.Bi mutil Jackson eta bere lagunakin joan ziren eskolara 2ordurako astelehenati ostirala eta kenyan bizi da. Gero Zahire marokon bizi da eta bere bi lagunekin zainab eta nourarekin joan ziren eskolara 1h eta 30.Eta Argentina Cariltos eta Micaela arrreba eta anaia joan ziren eskolan 1h egunero.Gero indiako goi bengal Samuel eta bere bi anaiak Samuel gurpil aulkia joan ziren bere bi anaiekin eta Samuel gaixorik dago eta bere ama beti beharren masaiak eman du,eta hau 1h ondoren joan ziren eskolara.Jackson beti eskolatik bueltatzen ta gero beti gurasoak laguntzen dut eta ura ekari dut eta bero zapatilla puskatzen dut eta behak ondo jartzen dut.Carlitos bere aitarekin zaldian eta ardixen lana egin dut eta bere ama etxean lan egin dut. Eta Zahira bere amamakin eseri dut eta beharekin galdetu egin det eta laguntzen dut.Eta Samuel eta bere anaiak Samuel anaia hondiken pixeket txikia dira baino behak pixket laguntzen dut bere amari.Eta hau da pelikula ni asko gustatzen zait ulertzeko ona da. Eta asko gustatzen zait.
Pelikula hontan ikusten da 4 ume desberdinak, Jackson Kenian bizi da. Bere arreba Salomarekin egunero eskolara joaten da bide arriskutsu batean, 15 kilometro egiten dituzte 2 ordu oinez. Zahira Morokon bizi da, Atlas mendiko herri txiki batean. Zahira bere lagunarekin Nora eta Zinebekin joaten da eskolara mendi baten bidez, 22 kilometro egiten ditu 4 ordu oinez, batzuetan kamio batean joaten da. Carlitos eta Micaela Argentinako Pampan bizi dira. Eskolara joateko 18 kilometro daukebe eta ordu bat eta erdi zaldixen, batzuetan lagunen artean joaten dute eskolara zaldixen. Samuel Indian bizi, Bengala golkoan. Samuel gaixorik dago, berak ezin du bere gorputza oso ondo mugitzea horregatik gurpileko aulkian koaten da, eskolara joateko bere anaiarekin Gabriel eta Emmanuel ematen dute eskolara, 4 kilometro eginez ordu bat bete oinez.
Ume hauek eskolara joateko zaila dute ez guk bezala kotxin, autobusean edo oinez joaten gara baina bakarrik 10 minutu tardatzen dugu zeba gure eskola gure ondoan daukagu sorte onez, ume hauek amets asko daukebe, Zahira medikua nahi du izan, Jackson pilotoa nahi du izen eta bere arreba Saloma medikua nahi du izan, Carlitos betenirarioa nahi du izan eta bere arreba Micaela andereñoa,Samuel medikoa nahi du izan.
jxskdnihkc
Istorio onentan ikusiko dugu 4 umeen eskolako bidai.Jackson bere arreba Salomerekin joaten da,Zhiara beeste bi lagunerekin joaten da,Carlitos bere arrebarekin joaten da,samuel bere bi aniekin joaten da
Jackson, esan dudan besala bere arreba Salomerekin joaten da.Kenian bizi dira eta egunero eskolara oñez joaten dira 15km egiten dituzte 2 ordutan.
Zhiara, bi lagunerekin joaten da, Zined eta Norarekin.Zhiara morokon bizi da eta astean bhein joaten dira eskolara 22km egiten dituzte oñez 4 ordutan.
Carlitos bere arrebarekin joaten da, Micaela.Argentinan bizi dira eta egunero joaten dira eskolara bere zaldiarekin eta 18km egiten dituzte ordu erdi bat bere zaldiarekin ailatzeko.
Samuel bere bi anaiekin joaten da.Indian bizi dira.Samuel gaxorik dago eta esin du oñez egin eta horregaitik bere bi anaiak gurpildun aulki batekin eramaten diote ordu bete 4km.
Dokumental onek arritu egin nau ze asko iruditzen zait eskola joateko egin behar duten bidaia oso arrizkutzu iruditzen zait 12 eta 13 urtetako ume hauentzat.Nere hausnarketie da ostopo bat baldima dao zegi haurreraka ez dizu ezer egingo.Nehi gehien gustau zatena da,Jackson bere arrebari oso gozirek nola zegoen Jacksonek fruito bat artu du eta berari ema dio hori izen da nehi gehien gustatu zaidan momentua.
Jackson Kenian bizi da. Bere arreba Salomerekin, bide arriskutsua egin behar du eskolara joateko egunero, erdi oinez, erdi antxintxika. 15 kilometro egiten dituzte, 2 ordutan. Jacksonek etxeko lanetan laguntzen du eta gero bere arreba Salomerekin eskolara joaten da. Bidean elefantanteen albotik pasatzen dira eta elefante bat beraiengana joaten bada korrika aldegiten dute. Jackson eta Salome eskolara heltzen direnean Keniako bandera igotzen dute.
Zahira Marokon bizi da, Atlas mendikateko herrixka baten. Zineb eta Norarekin batera mendiz joaten da eskolara, barnetegira, astean behin eta aste osorako. 22 kilometro egin behar ditu 4 orduz oinez. Zahira etxetik irteten da eta mendietatik joaten da eskolar aldera, bidean Zineb eta Nora topatzen ditu eta beraiekin pasatzen du mendia. Gero errepidera heltzen dira eta bertan kamioi edo auto baten zain egoten dira eskolara emateko. Batzuetan zortea izaten da eta kamioi batek hartzen ditu eta besteetan ez.
Carlitos eta Micaela Argentinako Pampan bizi dira. Euren baserritik eskolara 18 kilometroko bidea dago, eta ordu eta erdi behar dituzte hara egunero zaldiz iristeko. Batzuetan Carlitosek gidatzen du zaldia eta beste batzuetan Micaelak. Bidean egurra uzten dute gurutze batean eta gero beraien lagunak topatzen dituzte bidean. Beraien lagunekin hitz egiten heltzen dira eskolara eta eskolan Argentinako bandera igotzen dute.
Samuel Indian bizi da, Bengala golkoan. Gaixorik dago eta amak masaiak ematen dizkio. Gabriel eta Emmanuel anaiek eramaten dute gurpildun aulkian eskolara egunero, ordubetean lau kilometro eginez.
Bidean zuloak daude lurrean eta estropozu egin dezakete. Batzuetan zuloekin gurpildun aulkiari gurpila zulatzen zaio eta bertan konpontzera joaten dira. Eskolara iristen direnean denak Samuelengana joaten dira eta Samuel eta gurpildun aulkia hartuta klasera eramaten dute. Gero etxera joateko bere anaiekin geratzen da eskola kanpoan.
Niri gogorra iruditu zait ez nuelako uzten jendeak eskolara joateko hainbeste bide arriskutsu egin behar zituela. Niri gehiena gustatu zaidana izan da hain bide arriskutsuarekin ze pozik joaten dira eskolara pentsatzen asko ikusiko dutela eta familiari lagunduko diotela. Baita ere asko gustatu zait Samuel eskolara sartzen denean beste umeak zenbat laguntzen dieten
Trata de cómo algunos niños del mundo tienen muchas dificultades en el camino a la escuela, Cómo Jackson que vive en Kenya en el camino tiene dificultades porque habían muchos elefantes cerca y tenía que cuidar de su hermana pequeña, Salome, recorren quince kilómetros en dos horas. Zahira de Marruecos tiene que caminar demasiado por las montañas pero igualmente piensa que el aprendizaje vale todo ese esfuerzo, aunque a Zahira se le dificulta a sus amigas mucho más por eso muchas veces tenían que descansar y llegaban bastante tarde, recorren veintidós kilómetros en 4 horas. Carlos, de Argentina también tenía un largo camino para la escuela y por eso iba en caballo recorría dieciocho kilómetros en una hora y media, con su hermana. Samuel de India tiene una enfermedad entonces sus dos hermanos lo llevan en una silla de ruedas muy desgastada a la escuela los dos niños tenían que hacer mucho esfuerzo para transportar la silla, recorriendo cuatro kilómetros en una hora, al final los niños dicen que quieren ser cuando sean adultos, me gusta la parte donde Samuel dice que cuando sea mayor quiere ser doctor para ayudar a los niños que tienen discapacidades cómo él, cuando vi en documental pensé en cómo los niños no se cansan y aunque tengan que caminar mucho igualmente piensan que la escuela es lo más importante. Todos los niños quieren ser de mayores personas que ayuden a los demás.
Mutil eta neska hauen bizia pixka bat zaila da.
Dokumentala ikustean ohartzen joan naiz denak dutelako eskolako bide oso txarra eta ahala ere aurrera jarraitzen dute bere bidai txar hortan eskolara iritsi eta ikisteko. Bideak oso txarrak dira, eta batzuek suertea dute bidea bakarrrik ez egiten.
Nire hausnarketa da, daukagun suertea eskolara etorri eta bide honean laguntzaile onean… gauza hon den guztekin eskertu egin behar dugula. Batzuk oso zaila dute bere kamiño erdia egitea eta guk gure kamiñoa ordu laurden baten yada bukatuta dugu. Konturatu behar gara ze suerte daukagun baldintza horiek edukitzeko (baldintza onak).
Niri guztatu zaidan gauzarik handiena pelikula honetan da, naiz eta bide oso txarra eduki denak aurrera egiten dutela bere ametsak betetzeko esperantzarekin. Askok nahi dute pilotoa izan edo medikoa edo saldi bat eraman iñoiz ez duelako bat eman…
Denak amets-ekin eta esperantzarekin edozein mometutan etorriko zaila beaka bat bere ikasketekin aurrera egiteko.
Niri gehien guztatu zaidan gertaera bat da, noiz Zahira bere bi lagunekin joaten den bide luze batean, bi ordukoa, eta lagun batek miña hartzen duenean denak hortxe gelditzen direla berari laguntzen. Jakiñez ibual berandu iritsiko direla baña hala ere berari laguntzen diote. Baita ere gustatu zait Samulek ezin duenean ibili baña bere bi aniak bera baño txikiagoak lagundu egiten diotela naiz eta errubera puskatue do ataskatuta gelditu dauden tokian, hala ere aurrera egiten dute.
Niri filma asko gustatu zait, bizitza nolakoa den eta ze suertea dugun gure egorean egotea, adierazten digu.
Pelikula/dokumental honek erakusten digu nola ume batzuk eskolara joateko bide handia egin behar dutela. 4 leku desberdin azaltzen dira: Kenia, Argentina, Marruekos eta India. Kenian Jackson eta Salome bizi dira, Argentinan Carlos eta Micaela bizi dira, Marruekosen Zahira, Zineb eta Nora bizi dira eta Indian Samuel, Gabriel eta Emmanuel.
Jackson eta Salomek egunero 15 km egiten dituzte, 2 ordutan, erdi oinez erdi korrika. Bidean animali basatiekin topo egiten dute, batiz bat, elefanteekin. Jacksonen ametsa da hegazkinen pilotoa izatea.
Carlos eta Micaelak egunero 18 km egiten dituzte, zaldian eta ordu erdian iristen dira. Eskolan Argentinako himnoa kantatzen dute eta bandera igotzen dute. Carlosen ametsa albaitaria izatea da eta bere arrebarena irakaslea izatea da.
Atlaseko herri txiki batean bizi dira eta Zahira, Zineb eta Norak astelehenero, 22 km egiten dituzte, 4 ordutan. Batzuetan errepidetatik furgonetak pasatzen dira eta eraman egiten dituzte. Zahiraren ametsa medikua izatea da jendeari laguntzeko.
Eta azkenik, Samuel eta bere bi anaiak, Gabriel eta Emmanuel. Egunero 4 km egiten dituzte ordu batean baina Samuelek gaixotasuna du eta gurpildun aulkian joaten da.
Dokumental hau ikustean pentsatu dut zer suerte dugun eskola hemen alboan edukitzeko eta bidean arriskurik gabe. Gehien gustatu zaidana da, nahiz eta kilometro asko egin behar izan, haurrak eskolara joaten direla.
Zer pentsatu duzu dokumentala ikustean?
Dokumentala oso interesgarria izan da, asko gustatu zait, lagun asko dituztela ikusi da, Samuel-ekin eta bere anaiekin.
Zaira eta bere lagunak oso justu heldu dira, baina, heldu eta segituan prestatu dira klaserako. Carlitos eta bere arreba zaldiz joaten dira eskolara, bideko zati batean, Carlitos, lagunekin elkartzen da.
Jackson eta bere arrebak, bide oso gogorra pasa dute, ia-ia elefante batek hil ditu eta arrisku handiko bidea egin ondoren, eskolara heldu dira.
Zein da zure hausnarketa?
Haur horiek ikasteko, ahal duten guztia egiten dute. Handitako ametsak egi bihurtzea nahi dute. Beste batzuk berriz, ez dute eskolara joateko gogorik, eskola inpernu bat izango balitz begiratzen diote;Ez dute ikasten, ez dute arretarik jartzen irakaslearen esanetarako, batzuk egun guztia kexaka eta beste batzuk kexa horiek aguantatzen.
Zer da filme dokumental honetan gehien gustatu zaizuna?
Ume horien jarrera da gehien txunditu nauena. Anaiari ematen zioten laguntasuna, arrebak zerbait gaizki egin eta gero lasai esaten zion momentuan, zaldiz joateko bidean kontuz-kontuz arrebari lagatzen zion momentuan, laguna atzera gelditu zen momentuan bere zain egon zirenean. Oso bihotz ona dutela ikusten da, eta, ikasteko gogo handia dutela ere bai.
Kontatu ezazu asko gustatu zaizu pasadizo edo gertaera bat.
Samuel-ek medikua izatea nahi du
Jackson-ek pilotoa izatea nahi du
Carlitos-ek beterinarioa izan nahi du eta bere jaiotokian bizitzea ere bai
Zaida-k medikua izan nahi du eta herri txikietara joaten da neskak eskolara joateko gogoa izan zezaten.
Oso triste jarri ninduen kilometro asko ibili behar izan zutelako, guk ez bezala, gehienek etxea eskolatik gertuago daukate eta beste batzuk ez, adibidez Samuelek 4 kilometrotara dauka baina gaixorik dago ankatik baina bere 2 anaiak eskolara oinez eramaten dute baino faio asko daukate.
Jacksonen beti bere ahizpa Salomekin joan behar du,batzuetan korrika eta batzuetan polikiago zergatik batzuetan elefante asko daudela horregatik korrika joan behar dute eta 15 kilometro dute eskolara iristeko.
Zahira Marokoko menditan bizitzen du bere familiarekin baino bere bi lagunekin joaten da eskolara baino oso nekagaria da 22 kilometro egin behar dute eta gero kotxean sai egon behar dute emateko eskolaranio.
Carlitos eta bere ahizpa Micaela beti bere saldiarekin joan behar dute eta gero carlitosen lagunen sai egon behar dute baino 18 kilometro joan behar dute saldiarekin.
Konturatu naiz ze sorte on dugun eskola gertu edukitzeagatik. Umee hauek ze gogo duten eskolara joan eta ikasteko, beraien familiei laguntzeko eta eskolari ematen dien garrantzia oso handia da. Eskolaren garrantzia erakusten du pelikula onek, bere alde on eta txarrak erakutsi arren ala ere onak handiagoak dira. Bide hori guztia egitea merezi du, iraganean bizi hobea izan eta ingurukoak aurrera ateratzeko.
Nire ahusnarketa eskolari garrantzi gehiago ematen saiatzea da eta aprobetsatzea eskolara joateko moduan gaudelako, ez dugulako ostoporik bidean eta eskolako materiala ona delako. Batzuetan, aspertu egiten gara eskolarekin ez dugu eskolara joan nahi edo ikasteko zerbait dugunean ez dugu gogorik jartzen, baina ez gara konturatzen zenbat umek ez duten eskolara joan eta zenbat emango luten gu gauden tokian egoteko.
Pelikulako nire parte gustukoena ume bakoitza ze izan nahi duen esaten duenean da, nik argi ez dudala ikusita, ume hauek nola duten hain argi ikustea hain txikitatik oso ona dela iruditzen zait. Adibidez Jaksonek piloto izan nahi du eta mundua goitik nolakoa den ikusi. Karlitosek albaitaria izan nahi du, bere etxean bizi eta bertako animaliak zaindu. Zahirak mediko izan nahi du, jendeari lagundu, batiz bat marjinatuei eta herri txikiera joaten da bertako neskak eskolara joateko animatzera. Samuelek medikua izan nahi du ere, bera bezala diskapazidadea duten umeei lagundu eta bera ere oinez ikasteko bidean doa oraingoz ez baina denborarekin aurrera, lortuko du.
Dokumental honetan leku ezberdinetako 4 ume daude baina egoera berdinekin.
Lehenengo Jackson dago bere arreba Salomerekin eskolara doana, Kenian bizi dira eta 2 ordu behar dituzte eskolara joateko, beraien zailtasunak bidean elefanteak dira. Jacksonen ametsa da egun batean pilotoa izatea.
Bigarrenean Zahira dago, Marokon bizi dena eta bere lagunekin, Zineb eta Norarekin eskolara joaten da. Lau ordu behar dituzte eskolara joateko. Zahira heldua denean irakaslea izan nahi du bera bezalako haurrak eskolara joatea animatzeko.
Hirugarrenean Carlitos dago, Micaela izeneko ahizpa bat dauka, Argentinan bizi dira eta ordu eta erdi behar dute eskolara zaldi gainean joateko. Carlitosen ametsa albaitaria izatea da. Azkenik, Samuel dago eta Indian bizi da. Ordubete behar du bere anaiekin, Gabriel eta Emmanuelekin eskolara joateko. Samuel ezin baita mugitu gurpil-aulkian garraiatzen du, horregatik bere anaiek laguntzen diote. Bere ametsa medikua izatea da, bera bezalako umeei ibiltzea laguntzeko.
Gehien gustatu zaidana izan da ume hauek hainbeste zailtasun izan arren, nola jarraitzen duten eskolara joaten ikastera. Gehien gustatu zaidan gertaera paisaiak izan dira, bidaiatzeko ordu asko behar izan arren, gozatu dezakezu.
Nik dikumentala ikustean pentsatu det gu baino bizi gogorragoa dutela, kilometro asko dituzte denak eskolara heltzeko eta batzuek oinez edo korrika joan behar dute garaiz helzteko. Pentsatu det gu baino askozez gustorago joaten direla eskolara naiz eta kilometra asko eduki aurretik, ikusi det berdin zaiela aurrean zear jartzen zaien aurre egiten diote.
Nere ausnarketa da guk oso suerte handia dugula, eskolarako hbidea bi minutunan egin dezaket nij, kotxez ere baina ez zaigu gustatzen eskolara joatea, naiz eta gure lana ondo egiteko edo nahi dugun lana egiten lortzeko ikasi egin behar da, denok nahi dugu etorkizun baten ondo bizitzea eta ez gara oartzen zer garrantzita duten ikasketak, familiak, lagunak…
Nire ustez jende asko dago laguntza behar duena eta jende gehienak beste aldera begiratzen dugu, gu ondo bizi garelako, baina beraiek ere eskubidea dute ondo bizitzeko eta norbaitek laguntzeko.
Dokumentalean gehin gustatu zaidana jednea zer pozik joaten den eskolara ikustea, nola egiten duten eskolako bidea eta nola maite diren lagun artean eta anai-arreba artean. Baina horietatik gehin gustatu zaidana Carlitos izan da, zaldiz joaten delako eskolara eta nola zaintzen duen bere arreba, nola gidatzen duen zaldia ez da erraza, edozeinek ezin du horrela gidatu zaldi bat, denbora behar da hori ikasteko eta ondo domatzeko zaldia, eta berak oso ondo egiten du dena, nola igotzen den, ze hori jakitea ere oso inportantea da, eta zer maitasunekin zaintzen duen bere arreba eta zaldia.
Gehien gustatu zaidan momentua Jacson eta Salomek elefamnteak ikusten dituztenean eta eta korrika alde egiten dute ez arrapetzeko, izkutatu eta arriskua joaten denean aurrera jarraitzen dute.
Jacsonek pilotoa izan nahi du, Carlitosek albaitaria izan nahi du, Micaelak irakslea, Samuelak medikua, Zahirak ere medikua izan nahi du baina bitartean herrietan jendea konbentzizten hari da bere zeme-alabeak eskolara eramaten ustea.
– Zer pentsatu duzu dokumentala ikustean?
Dokumental hau asko gustatu zait, Lehen Hezkuntzan ere ikusi genuen, baina, asko gustatu zait berriro ikustea. Dokumentala ikustean pentsatu dut pertsona batzuek zorte asko daukagula, eskolara joan ahal izateagatik, eskolarako bidea erraza edukitzeagatik… eta abar.
– Zein da zure hausnarketa?
Dokumental honek erakutsi dit pertsona batzuk zorte asko daukagula, eta ez bakarrik eskolara joateagatik edo eskolarako bidea erraza edukitzeagatik. Baita ere etxe bat baldintza onetan edukitzeagatik, janaria bilatzeko edo lortzeko arazoak ez izateagatik…
– Zer da filme dokumental honetan gehien gustatu zaizuna?
Filme dokumental honetan dena gustatu zait, egia esanda. Baina, zerbait aukeratu behar badut, ume bakoitzaren azkenengo hitzak gustatu zaizkit, bakoitzak bere etorkizunean zer izan nahi duen esaten duelako. Jacksonek piloto izan nahi du. Samuelek mediko. Carlitosek albaitari izan nahi duela esaten du, eta bere familiarekin beraien baserrian biziko dela. Eta azkenik, Zahirak mediko izan nahi du, eta orain, herri txikietara joaten da familiak konbentzitzera, haien alabak eskolara joateko.
– Kontatu ezazu asko gustatu zaizu pasadizo edo gertaera bat.
Samuel eskolara heltzean lagunek nola hartzen duten asko gustatu zait. Oso polita iruditu zait. Normalean, ume bat gaixorik dagoenean, adinekoek barre egiten dute, edo gauza zatarrak eta txarrak esaten dituzte, baina, Samuelen lagunek ez, irribarre batekin hartu dute, eskolara sartzen lagundu diote…
Dokumental honek ze zorte daukagun pentsatzea sortu dit. Beraiek 4-2 orduko bidaiak egin behar dituzte eskolara iristeko, eta gu, berriz, normalean gure herri bertan dugu eskola eta oinez joaten bagara ez ditugu 2 orduko bidaiak egin behar. Baita ere konformatu egin behar garela daukagunekin erakitsi di eta bezte batzuek gu bizi garen baino txarro bizi direla.
Jackson Kenian bizi da bere familiarekin etxetxo batean. Etxetxo hori egurrez eginda dago eta harresiz inguratuta animaliak ez molestatzeko. Jackson bere ahizpa Salomerekin joaten da eskolara. Beraien aita eta amak kontuz ibiltzeko esaten diete, elefanteetatik urrun. Beraien bidean, elefante batzuek beraien gertu pasatzen direla eta Jackson eta Salome korrika joaten direla ikusten da.
Zahira Marokon bizi da. Berak asko errezatzzen du zorte ona edukitzeko. Bere lagun Nora eta Zineberekin joaten da eskolara. Beraien ibilbidea gogorra da oso luzea eta menditik delako. Batzuetan, zorte ona badurte, errepidera iristean, kamioi, kotxe edo furgoneta batek eramaten ditu.
Carlitos eta Micaela Arentinan bizi dira. Beraien familiarekin bizi dira baserri batean eta zaldiz joaten dira eskolara. Ibilbidean, zaldia batzuetan irristatu egiten da. Micaelaren ametsa bera bakarrik zaldian ibiltzea da.
Samuel Indian bizi da. Gaixorik dago eta beraren amak masaiak ematen dizkio bera hobeto sentitzeko eta mobilitate pixka bat gehiago edukitzeko. Bere bi anaiek, Gabriel eta Emmanuel eskolara ematen diote egunero gurpildun aulkian. Gurildun aulkia eskolara ematea ez da errasa izaten, eta batzuetan bidean ataskatu egiten dira edo errobera bat soltatu egiten zaizkio.
Bukaeran ume bakoitzak haunditan zer nahidunen izen esaten du. Batzuk sendagile izan nahi dute, bezte batzuk albaitari…
Kaixo pelikula oso gustatzen zait. Pelikula honetan egin da nola hor bakoitza bere erlijiokoa da jackson Kenian bere arrebajkin bizi dira eta beraien eskola oso uruti dago 15km eta 2 orduantan ayatzen dira eskolan eta ez da hor hau munduko leku danetan ola dago aurrera ikusi dut Zahira Marokon bizi da eta bera musalman da bera eta bere lagunak batera median joaten dira eskolara joateko eta barnetegira astean behin eta aste osorako 22 kilometro egin behar ditu 4 orduz oinez. Batzuetan zorte ona izaten dute eta errepidera iristean kamioi batek eramaten ditu. Carlitos eta Micaela Argentinako Pampan bizi dira. Euren baserritik eskolara 18 kilometroko bidea dago, eta ordu eta erdi behar dituzte hara egunero zaldiz iristeko. Samuel Indian bizi da, Bengala golkoan. Gaixorik dago eta amak masaiak ematen dizkio. Gabriel eta Emmanuel anaiek eramaten dute gurpildun aulkian eskolara egunero, ordubetean lau kilometro eginez.Gaztetxo hauentzat eskolara iristea oso zaila da zeba eskola oso uruti dago eta pelikula oso gustatzen zait.
Bideoak gauza asko erakusten ditu. Horietako bat da, nola pertsona batzuk joaten diren eskolara. Guk eskola oso gertu daukagu, oinez edo herriko auto busean jan dezakegulako, baina, munduaren beste aldean, batzuk egunero orduak eta orduak egin behar dituzte eskolara heltzeko. Beste ume horiek ez dituzte baldintza honeko bideak edo beraiek ere ez dira joaten baldintza honetan, ez dituztelako.
Bideoan lau neska-mutil ageretzen zaizkigu. Protagonitak dira: Jackson, Zahira, Carlitos eta Samuel. Beraien eskolarako bideak oso baldintza txarrekoak dira. Beraiek eskolara joateagik suerte asko dute gero, nahi duteena ikasteko aukera polit bat izango dutelako.
Jacksonek, bere arrebarekin joan behar du, eta bidean elefanteen leku arruskutsu batetik pasa behar dute. Kontuan eduki behar dute, elefanteak harrapatu ezkero segurunez hil egingo direla.
Zahira bere lagunekin elkartzen da eskola joateko beraiek astean behin joaten dira eta aste osoa han pasatzen dute lotan. Bide osoa oinez egiten dute, baina batzuetan, bidearen amaieran, gizon ezezagun batzuk hartzen dituzte auto batean.
Carlitosek ere, arreba batekin joaten da. Beraien bidaia laburrena da. Carlitos eta bere arreba zaldi batean joaten dira aldapa oso arriskutsuetatik. Bide erdian errezatzeko gelditzen dira etagero berriz zaldian igo eta aurrera jarraitzen dute.
Azkenik, Samuel dugu. Samuelek gaixotasun bat dauka, eta horregatik, aulki batean joan behar da eskolara. Bere bi anaiek laguntzen diete. Eskolara joateko bideak oso txarrak dira, ibaien erdietatik eta lokatzezko errepideetatik joan behar dute egunero.
Ume hauek ametsak dituzte adibidez, medikuak, beterinarioak, pilotoak… Horrelako pertsonak izan nahi dute munduan beraiek ez dituztelako eduki. Beraiek mundua hobeagoa izatea nahi zutelako.
Nola bizi ziren haur batzuk egunero… , bakarrik gustatu gehiena da oso realista da,baina ya ikusi beste dokumental baino gehiago badago eta horrelakoa mila,orduan,bakarri hori gustatu egin zait, dokumentala hau bakarrik da nola haur batzuk beste toki desberdina ibili egin behar ziren bide oso luze eskolara joateko ,oso zaila bide hori egiteko kilometro eta kilometro eta kilometro ibili egin behar da eta joateko eguzki eta bero handi bat dago,Zahira historia nireatik hori da gustatu egin gehiena,nik ezin det bide hori egiteko eta turbante euki eta bide hori egiteko.
Pelikula honetan ikusten dira, umeak zenbait zailtasun daukaten eskolara joateko.
Samuelek ezin oinez egin, bere amak eta anaiak laguntzen diote. amak masajeak ematen, eta, Gabriel eta Emmanuelek samueli gurpildun aulkian eramaten diote eskolara. Eskolako bidean gurpila pintxatu egin zien eta orduan denda batera joan izan behar ziren. Beraien etxetik eskolara 4 kilometro egin behar dute. Eskola iritsitakoan jendeak Samuel beso irekiekin hartzen diote, hau da, lagundu egiten diote denbora osoan.
Zahira, Zineb eta Norarekin joaten da eskolara. Zahira berakin oiho bat eramaten du gero merkatuan aldatzeko eta horrela janaria lortzeko. Eskolako bidean mendi askotatik pasatu behar da, 22 kilometro egin behar ditu, hau da, 4 ordu oinez.
Jackson bere arrebakin joaten da eskolara, hau da, Salmoerekin. Eskola joatean arrisku asko dauzkate, adibidez, elefanteak haiei harrapatu. Baina hala ere eskolara joaten dira egunero. 15 kilometro egin behar dituzte eta haiek 2 ordutan egiten dirtuzte.
Carlitos bere arrebakin joaten da eskolara, hau da, Micaelakin. Haiek ez daukate besteak bezelako hain zailtasun handiak. Zaldi batean joaten dira eskolara, haien lagunekin. Bere lagunekin elkartu baino lehenago errezatzera joaten dira.
Nire hausnarketa da, suerte asko daukagula eskola hurbil edukitzegatik. Jendeak egunero: 2, 3, 4… ordu egin behar dute eskolara joateko.
Pelikulan ikusten da nola 3 lekutik jedea eskola joaten da. pelikulan ikusten du ume bat aun familia pobre tan bizi da eta or ure ere estago oregatik ume batsuk luretik ure edatebe eta orekin gaxotasuna asko daude. eta bizi dira exeak dra egurezkoa eta geiago au da Jakonen beti eskola joateko joan bhear du 15 km eta ori da 1h 32 min eta ori bheak egun danetan egin behar du eta voltau ere bai. eta ariskua esko dago joateko seba batsu tan elefane daude eta ariskoa asko dago. au da jaksonen bizia.
Zahira da maroko bizi duna eta beak mendia bizi da eta bheak ez ta aun pobre jakson bezela zahira mendi puna bate tik bestera joaten da eskola eta ori da. 22 kilometro egin behar ditu 4 orduz oinez eta ori beti eta ori bhere lagunekin eta igual batsutan igual puskatu egiten da edo lagun bati anka ko mnia eta 3 ordu aoiez eta gerro erri baten joten debe eta suerte eukitsen badebe coxe bat edo beste eramn egiten debela.au da jakson en bizitza.
Carlitos eta Micaela argentinako bizi duna dira eta auek dauka be caballo bat eta berekin joaten debe esskola ra ori da 18 km ori da 2h 30min eta beti caballo tan joaten da eskola ra eta leku baten egoten da. non dago estaua xiki bat jesusena ezta or pixket resatsen egiten debe eta gero mutil bat sul etorri egiten debe eta carlitosen lagunen seben eta gerro baterra eskola joaten debe.au da carlitos eta micaele bizitza.
Samuel Indian bizi da eta beak ezin dugu ezer egin bakarik itzegin eta bheak dauka 2 anaia eta behak lagundu egiten degu eskola joateko auena esta asko eskola joateko au da min batzuk eta orekin eskola joaten daeni bere eskola ko danak beri lagundu egiten de be eata geiago ere bai eta au da bizitza amuel,carlitos,miceal.jakson eta zahira.
Pelikula honetan ume batzuk ikusten dira eskolarako bidea egiten. Ez dira bide errazak, zergatik beraiek eskolatik urrun bizi dira. Bide horiek oso arriskutsuak izaten dira.
Jackson eta bere arreba Salome kenian bizi dira, eskolara joateko 15 kilometro egiten dute 2 ordutan. Horretarako, bide arriskutsu bat egiten dute, mendi oso bat pasatu behar dute eta bidean, elefanteekin topatzen dira. Egun batean, eskolara zioazela, elefanteekin topo egiten dira, orduan, korrikan hasten dira eta Salomeri ura erortzen zaio, orduan, leku seguru batean iskutatzen dira. Ondoren, elefanteak erretiratzen hasten direnean, beraien bidearekin segitzen dute.
Zahira Marokon bizi da, Atlas mendikateko herri txiki batean. 22 kilometro egin behar ditu, hau da, 4 ordu oinez. Baina bera bakarrik ez da joango, baizik bere 2 lagunekin: Nora eta Zineb. Mendi oso bat pasatu behar dute, baina batzuetan errepidera iristean kamioi batek eramaten ditu. Zahira berarekin oilo bat eramaten du, gero herrixka batera iristean, janariagatik aldatzen du. Ondoren, barnetegi batean gelditzen dira aste osoan ez egiteko 4 ordu oinez egunero.
Karlitos eta bere arreba Micaela Argentinako Pampan bizi dira. Beraien baserria eskolatik 15 kilometroa dago, hau da, ordu eta erdi egin behar dute. Beraiek zaldiz joaten dira eskolara, besteekin konparatuta zorte ona daukate zaldiz joaten direlako. Eskolara iristean zaldia jaten lagatzen dute eta beraiek ikastera joaten dira.
Samuel Indian bizi da bengala golkoan. 4 kilometro egiten ditu ordubetean bere bi anaiekin: Emmanuel eta Gabriel. Samuel gaixorik dago eta bere amak egunero masaiak ematen dizkio. Horregatik, bere anaiak gurpildun aulki batean eraman behar dute. Baina gurpildun aulkia oso zaharra da, eta bidean zehar gurpil bat puskatu egiten da eta gizon jator batek, konpondu egiten du. Eskolara iristean, Samuelen lagunak oso pozik jartzen dira.
Gazte bakoitzak amets bat dauka, Jackson, handitan pilotoa izan nahi du. Samuel bere ametsa da medikua izatea, jende dena pozik egoteko. Zahia ere medikua izan nahi du baina batiz bat pobreena. Baita ere, herri txikietara joaten da umeak eskolara joateko animatzeko ume denak eskolara joateko eskubidea dauzkatelako. Karlitosen ametsa albaitaria eta bere jaio tokian bizitzea da.
Niri asko gustatu zait pelikula hau, batiz bat ausnartzeko balio du. Adibidez, nik pentsatzen dut oso zorte ona daukagula gure eskolatik oso gertu bizi garelako.
Esta pelicula los enseña que ay niños que quieren ir ala escuela mientras nosotros tenemos facil las cosas nosotros llegamos en 20 minutos mintras las demas niños que no tienee facil ir ala escuelo los enseña que ay niños que caminan 2 horas o 3 mientras nosotros los quedamos dormidos a beses por peresa y otro porque aburre asi que ay que estudiar para ser alguien en la vida asi como todos los que los rodean tabien los enseña que ay otros que tienen que ir por lugares peligrosos como ir por africa cuando ay elefantes y jirafas tambien ay niños que tienen que subir un cuesta muy grande mientras otros van en caballo asi que ay que aseptar rsta oportunidad que los dan nuestros padres y no ser malos con ellos.
Dokumental honek erakunten digu hainbat ume oinez ibili behar dute eskolara joateko eta bide arriskutsuetatik eta bide horietak hiltzeko ere beldurra egoten da adibidez Jackson eta bere arreba Saloma elefanteetatim ihes egin beharra izaten dute…
Dokumental hau Marrokon, Argentinan, Indian eta Keniako umeen historioak kontatzen dituzte. Niri emozionala diruditu zitzaidan umeek horien ametsak kontatzen zituztenean eta Gabriel eta Emmanuelek Amerika joatea pentsatzen zutenean.. Gehien gustatu zitzaidana zen ume denak eskolara ondo iritsi zirenean.
Nik handitan doktora izan eta umeei lagundu nahiko nuke horien ametsak betetzen, gaixorik dauden umeei hobetzen laguntzen…
ESKOLAKO BIDEAN
Nik dokumentala ikusterakoan, pentsatu dut, nola dauden umeak bere bizitean ibilbide handia egin behar duten eta ez dira kejatzen, guk horrelako ibilbideak egin behar bagenituen, oso nekatutak eta keja asko egongo ziren.
Nire ustez, ume hauek oso ibilbide xelebreak dauzkate eta denbora askokoak, baina gehien arritzen dudana da berahiek posik segitzen dutela eta inolako kejarik gabe, guri bizitza hori tokatzen ba zaigun ez genuen ezta segundu bat aguantatuko eta gahinera kejatu egingo ninen eta batzuetan jolas gehiago, erropa gehiago, gauz gehiago… eskatzen ditugu eta ez gara konturatzen, beste herrialde batzukoak ez daukatela ia jateko eta ura edateko oso urrutikan joan behar dira.
Niri pelikula hontatik gehien gustatu zaidana da, Samuelen bizitza eta bere anaiak nola tratatzen duten, zeba guk eskolan edo kalean ikusten badugu pertsona bat gauz batzuek ezin dituela egin, lagundu egiten diogu baina gero joan egiten gara eta ez diogu lagatzen gehiago esaten eta Samuelen anaiak oso onak/jatorrak dira zeba Samuel ezin du oinez egin eta berahiek eskolaraino aulki batetik daude tira eta tira eskolara sartu harte, hori oso gogorra da zeba umeak oso txikiak dira.
Dokumentala hau gausak asko ematen du pentsatzeko. Nola bestek umeak egin behar du recorido haundia eta arriskutsuak eta nola guk oso zortoak gara gure eskolako bidea ez dala hain arriskutsuak.
Nere hausnarketa da nola ni eta beste asko pentzatzen gea, eskolara joaten txarra baino dokumental onekin konturatu oso prebilegiatua naiz.
Neri gustatu hintzait hasko indiako partie, gustatzen zait delako oso polita zan nola anai-arrebak ari zan laguntze behre paralitiko arreba eta erebay barregarria zan nola arreba bat hai zan korroskaihe botatzen.
Erebai gustau intzat parte hau, familia bat Argentinakuek dira zehazki patagonian eta anai eta behre anai arreba saldi bat montau egin berde bhere eskolara ahiatzeko.
documental ahu oso ona izan da mutil nesca batzuk eskolara joaten direnean gaus asko gertatzen diolako danari eta oso ondo enfrentatzen delako baina gaus oso fuerte azaltzen dira dokumentalan ume bat silla de ruedasen gero batzuk elefanteatik korrika egin bear debena eta hiru neska menditik joan berdebena baina gero zeon anai arreba bat saldis eskolara joaten diebena
neri gehien gustatu saitena da danak ondo joan diera eskolara eta oso pozik gaus danak pasatu eta gero nei asko inpaktatu sait silla de ruedasen erroera bat erten dala eta mecaniko batera joan dira erreparatzeko eta danak amatz bat seukela samuel medikoa isatea. Jackson pilotoa isan nai suen eta mundu dana egan pasatu
eta bukatzeko nere hausnarketa da oso ondo bizi gara hemen geienes 30 minutura eta beraiek gutxi gora bera 4 ordu eskolara etortzeko eta pozik es batzuk besera 15 minutura eta azerretute oso laister jaiki direlako.
Algunos sitios y pais es muy pobre. Entonces los niños y niñas tienen que ir muy lejos a la colegio. Jackson y su hermano Salome viven en Kenia tienen que hacer 2horas correr 15km al colegio. Jackson y su hermano Salome el camino tiene elefantes y tienen que ir de otro lado al colegio. Zahira vive en Marruecos con Zineb y Nora ir al colegio, tienen que caminar 22km en 4horas con una gallina para canbiar cosas. Tienen que ir al montaña de ir al colegio y un persona se a ayudo zahira se entran en el camion . Carlitos y Micaela viven en pampa, Argentina tinen que ir de colegio de 22km en una hora por caballos. Samuel vive en la India no se puede caminar hay que todos dias sentado en la silla de ruedas y su hermanos Gabriel y Emmanuel lo llevan a la escuela en silla de ruedas todos los dias hay que ir 4 km por una hora. luego hay un camion se a ronpido el ruedas y se a ayudo a los samuel y sus hermanos.
ESKORAKO BIDEAN
Filme documental hau ume batzuei buruz da, eskolara joateko oinez denbora asko igaro behar duten umeei buruz.
Pelikula honetan protagonista asko daude orain esango dizkizuet aiek guztien izenak:
Jackson eta Salome: Kenyako bi ume dira.
Zahira, Zineb eta Nora: Marokon bizi dira.
Carlitos eta Micaela: Argentinako pampan bizi dira.
Samuel, Emmanuel eta Gabriel: Indian bizi dira
Hauek dira pertsonaiak.
Zer pentsatu duzu dokumentala ikustean?
Guk zorte haundia dugula eskola gertu dugulako eta bidean ez dauzkagulako beraiek bezalako oztopurik.
Zein da zure hausnarketa?
Ume horiek dauzkaten oztopuak edukita eskolara joan nahi dute ordea guk ez daukagu oztoporik eta gutako batzuk ez dugu nahi eskolara joatea.
Zer da filme dokumental honetan gehien gustatu zaizuna?
Nahiz eta arriskuetan egon kantatzen egoten direla.
Kontatu ezazu asko gustatu zaizu pasadizo edo gertaera bat.
Micaelak zaldia eramaten uzteko eskatzen dionean Carlitosi baina Carlitosek hasieran ezetz esaten du baina gero Micaelari uzten dio zaldia gidatzen.
Orain beraien ametsak kontatuko dizkizuet.
Jacksonek pilotoa izan nahi du.
Samuelek medikua izan nahi du bera bezalako umeak zaintzeko.
Carlitosek bere herrian bizi eta beterinarioa izan.
Zahirak sendagilea.
Micaelak andereino.
Dokumentala ikustean ze suerte dugun pentsatu dut. Guk askotan ez dugu hori baloratzen baloratu behar degun bezala. Zahira 4 ordu egin behar ditu oinez, eta ni Munoandira joanda nekatu egiten naiz, Carlitos 18 kilometroko bidea egin behar du, zaldian joatea ona da baina egunero joatea? Jackson bere bidean animali arriskutsuekin topatzen da, eta gure gelan erlea sartzen bada sekulako borroka sortzen da. Gauza ez da konparatzea baizik eta konturatzea.
Hausnarketarekin hasiz esango nuke duten adinarentzat oso garatuta daudela. Azkenean horrelako bideetan ezin da bakarrik sasoian egon, mentalki oso garatuta egon behar duzu, bide ikaragarrizko luzeak dira eta, horregaitik mentalki oso fuerte egon behar duzu.
Film honetan gehien gustatu zaidana, umeen ametsak dira. Eskolara ez dira denbora pasa joaten, eta bakoitzeen ametsak mundua aldatu dezake. Jackson pilotoa izan nahi zuen, Zahirarena mediku, Carlitos albaitaria, Samuel bere bezelako umeei ibiltzeko posibilidadea eman, Mikaleak irakaslea… Denaren ametsak lurra zaintzeko da!
Pasadizo onena Samuel eskolara iritsi denean da. Jendea berarengan nola joaten den ezin da deskribatu. Horko mutil denei berdin zaie bere egoera, silla baten dagoela. Eta gaur egun leku pobreenetan balore gehiago dago leku aberatsetan baino.
Esta pelicula no enseña que ay niños de otros paises que tiene un largo caamino asia la escuela mientras nosotros los quejamos que no queremos benir ala escuela y quedarnos dormidos y ellos asen un trayecto largo como de 2 horas y mas mientras nosotros los quejamos porque es muy largo por eso los niños de demas paises no tienen tanto dinero para poder comprar mochilas y libros miebtras nosotros tenemos mochilas buenas y losotros niños no tienen ellos no comen tanto porque sus padres trabajaran y los niños en la escuela asi los enseña que nuestros padres siempre estaran anuestro lado siempre que los pasen algo asi que ay que balorar a nuestros padres ellos los quieren los aman a todos asi que no ay que qejarse porque la escuela es muy aburrida mientras ellos quieren ser alguien en la vida por eso nosotros ay que benir todos los fias ala escuela para aprender y ser alguien en nuestra vida mis padres tambien pasaron por esto que no tenian mochilas y usaban bolsas para meter todas su cosas y mi padre vendia dulces para llebarle asu madre ami papa la escuela le quedaba a 5 horas de su casa asta la escuela asi que ay que escuchar los consejos que los dan nuestros padres asi que ay que ser agradecidos de todo los que los dan ellos los enseñar que pasaron por algo dificil asi que no ay que quejarse para benir ala escuela.
Dokumentala ikusterakoan triste sentitu naiz. Oso gaixki pasatzen dute eskolara joatean. Beraien familian asko laguntzen dute; ura ematen…. Nire hausnarketa da, pertsonak oso gaizki pasatzen dutela eskolara bidean eta lagun du egin behar diegu. Gu eskolara lasai eta dibe onetik etortzen gara. Gure etxetik eskola oso minutu gutxita dago, beraiek etxetik eskola ordu askota dute.
Niri gehien gustatu zaidana izan da, Zahiara eskolara bi lagunekin joaten Zineb eta Norarekin. Norak mina zeukan ankan eta Zineb eta Zahiara laguntzen geratu dira. Oso denbora asko tardatu zuten berari mina zendatzen. Bidean aiton bat dijoan bi astorekin. Zahiarak laguntza esakatu zion, baina, eztetz esan zion.
Baita ere gehien gustatu zaidana, Samuel ezin du oso ondo ibili eta gurpil aulkian ibiltzen da. Bere anaika eskolara eramaten diote gurpil aulkian; asko pisatzen du. Bere anaiak Gabriel eta Emmanuel oso ausartak dira bere anaiari eskolara eramaten. Bidea oso harrizkutsua da; hondarrezkoa da.
Niri gutxien gustatu zaidana izan da, Salomere eta Jacksonek elefante batek ia harrpatu eginten dituztenean. Korrikan joan ziren, baino, jauzi egin behar zuten eta Salomeri ura erori zitzaion.
Denek ametsa bat dute eta horien ametsak betetzea nahi dut.
Samuel: Sendagailea izan nahi du, baina, bera bezelatoak sendatzen, hau da, hankak eta zendatzeko.
Zahira: Sendagilea izan nahi du.
Carlitos: Bera jaio zen lekuan edo bere familia zegoen lekueta nahi zuen geratu eta albaitaria izan nahi du.
Jachson: Pilotua izan nahi du.
Micaela: Irakaslea izan nahi du.
Jacksonek kenian bizi da. ide arriskutsua daukabe behar du eskolara egunero erdi oinez, erdiantxintxikia. 15 kilomentro egiten du 2 ordutan.
Zahira Marokora bizi da Atlas mendikateko herrixka baten. Zineb eta Norarekin batera mendiz joaten da eskolan barnetegi astean behin eta aste osorako. 22 kilometro egin behar ditu 4 orduz oinez
Carlitos Argentinako Pampan bizi da. 8 kilometroko bidea dago, eta ordu eta erdi behar dituzte hara egunero zaldiz iristeko.
Samuel Indian bizi da, Bengala golkoan. Gaixorik dago eta amak masaiak ematen dizkio. Gabriel eta Emmanuel anaiek eramaten dute gurpildun aulkian eskolara egunero, ordubetean lau kilometro eginez.
Jacsonek amest bat zuen eta hau da bere ametsa abioie joateko paisaje dana ikusteko.
Ba niri asko gustatu zat nola umeak importa sakoben ain beste eskola eta egoera ain zailatik pasatzen zhiara bezela 22 kilometro oinez asko da eta oso goizo esnatu behar dute eskolara joateko eta dokumentala ikusterakoan nik naiko nuke ezkolan gehiago ikastea edo zailatzea nola ekibatzen zuten 2 ume oriek elefanteak nola eskibatzen zituzten niri gehien guztatu zaidana izen da eta hiru emakume horiek beti auto baten zai zeuden dembora ozoan askarrago joateko jero 3 ume horiek bere anaia klasera eman behar dute berak ezin dudalako ibili erroberazko zilla batean
ere pasatzen dira putzu batetiken eta anka danak bustita bukatzen dute jerore
ume bat eta mutil bat oiek zailtazun gutxiago dute baino zaila dute ere bai baino ezan det zailtazun gutxiago zaldiz dijoaztelako eta ez diralako nekatzen gero bere lagunekin elkartzen da eta hiru neska oxen gatik baten nahi zuen izan medikua umeak ez dutenak dirurik zaintzeko edo laguntzeko gero Samuel nai zuen izen ere medikua ezin tzugenak ibili bara bezela laguntzeko gero Carlos nahi zuen albaitaria eta Carlitozen arreba irakaslea izan nahi zuen jakson nahi zuen abiolleko pilotua izan nahi zuen
Nik dokumental hau ikusi eta pentsatu dut kriston suertea dugula ez dugulako beraiek bezalako bidea egin behar edo horrelako orduak egin behar. Nere uztez ume horiek pasatzen hari direna oso egoera txarra da eta zeoze egin edo ahal baldima dugu zeoze egin behar dugu beraiek laguntzeko.
Niri gehien inpaktatu ditena izan da nola Zahira, Zineb eta Nora 3-4 ordu onez egin eta gero montatu behar dien ezezagun baten furgonetan bere eskola dagoen herrira eramateko eta gainera han Zahira zeukan oiloa trukatu egin behar zuten janaria lortzeko.
Baita ere gehien inpaktatu ditena Samuelen egoera, bere anaiak nola eraman behar duten eskolara eta gainera Samuelen gurpil-aulkia egoera oso txarrean dago.
Niri gehien gustatu zaidana bukaera izan da, hau da, bakoitzak esaten zituenean bere ametsak, adibidez, bat bere familia egoera onean egotea nahi zuen,… Eta baita ere zer nahi zuten izan handitan, bat sendagilea, bestea albaitaria,…
Niri dokumental hau oso pentsakorra iruditu zait. Alde batetik, ordu asko igaro behar dituztelako eskolara iritsi arte eta beste aldetik, arriskuan joan behar dutelako eskolara. Baita ere, guztiak zati batean edo bestean nola errezatzen duten.
Nire hausnarketa hau da. Nahiz eta urrun egon eskola edo beste zerbait, berdin berdin joan behar zarela, baita ere bide arriskutsuak egon arren joan egiten direla eta azkenik, janaria edo edaria ez badaukazu, ahal egina egin lortzeko.
Niri dokumental onetan gehien gustatu zaidana hau izan da. Zahira eta beste neska mutil guztiak nola joaten diren eskolara bide oso arriskutsuak zeharkatu behar dituzte eta. Baita ere, nola Gabriel eta Emmanuelek nola laguntzen dioten Samueli eskolara joaten laguntzeko.
Niri gehien gustatu zaidan pasadizo eta gertaera bat izan da, Samueli eskolara iritsitakoan neska mutil guztiakm bera besarkatzera joan direla. Ondoren, lagunek lagundu egin doite eskola barrura laguntzeko.
Bakoitzaren ametsak hauek izan dira. Zahirarena, sendagaila bat izatea da munduko pertsona guztiei sendatzen laguntzeko. Jakcsonek berriz, piloto ospetsu bat izan nahi du. Carlitosek, bere arbasoak bizi izan diren eta orain beraiek bizi diren lekuan bizi nahi du eta albaitaria ere izan nahi du. Bere arrebak, hau da Micaelak, andereñoa izan nahi du. Samuelek, sendagail bat izan nahi du bere moduko pertsonei laguntzeko, hau da, onez ibili ezin ditenei laguntzeko.
Pentsatu dut zein zorte daramat eskola on batean joateaeta bide luzea ez egiteatik. Asko saiatzen dira ikasten eta hori ikusten da. Denok bide luzea egiten dute eskolara joateko eta oso baldintza txarrean bizi dira baita ere. Gainera, Keinakoak Jackson eta Salome, elefante batzutik zeharkatu behar zuten eta natura ere ikusten da. Nere hausnarketa da asko ikastea ze batzuk ez dira eskolara joaten, eta batzuk ez dute estimatzen zorte hori. Neri gehien gustatu zaidana nola gustatzen zaien ikastea, bide arriskutsu bat eta luze bat egiten dute eskolara iristeko. Baita ere otoizak ikusten ditugu, zahirana, Karlitos eta Mikaelana…eta baita ere nola anaiak laguntzen dioten Samuelii. Denok egiten dute bide luzea. Samuelek adierazten du lagun bat zuela eta oso astuna zen eta baita aberatsa. Baino, bere gurasoak eskolatik atera zioten eta bea pobrea dela baino oindik eskolan segitzen du. Eta hori aberatsa egiten diola. Eta ez dira joaten denbora pasa amets bat egitera joaten dira. Zahira medikoa izen nahi du, Carlitos Albaitaria nahi zuen izen eta bere lurretan bizi, Mikaela andereñoa, Jacksonek pilotua nahi du izen eta Samuel medikua nahi du izen eta bere bezelakoei laguntzea. Badakigu bere amtesak beteko dituztela.
Dokumental onetan ume oso pobre ugari eteratzen dira, denek bide luzea egun bear dute eta batzuk leku oso arriskutsuetatik. Beraien elburua eskolara iristea da eta ikastea, anditan lana edukitzeko eta ondo bizi al izateko. Dokumental au ikustean pentsatu dut ume auek etxean al zirela geratu bere familiari laguntzen, baina orren ordez eskolara joatea erabaki dutela. Nire ausnarketa da guk oso erraza dugula eskolara joatea oiekin alderatuta, eta ala ere askotan ez dugu nahi izaten eskolara joatea. Dokumantaleko zatirik gogokoena da eskolara iristedirenean denak pozik iristen dira eskolara naiz eta oso goiz jaiki bear diren egunero, eta leku arriskutsuetatik pasa, beraiek pozik daude eskolara joateaz. Asko gustatu zait Jakson eta Salome eskolara iristen direnean eta bandera bat igotzen dutenean. Jaksonek pilotoa izan nai du, Zahirak medikua izan nai du eta erri txikietan lagundu, Carlitosek albaitaria izan nai du eta jaiotako leku berean bizi nai du eta bere arreba Micaelak irakaslea, Samuelek medikua izan nai du eta diskapazitatuei lagundu nai die ibiltzen.
Dokomental honetan, ume batzuk eskolara joateko egin behar duten bidea agertzen da. Hau ikustean, zortedun sentitu naiz nagoen lekuan bizitzeagatik. Mundu batean, ze bi bizitza desberdin dauden pentsatzen hasten nintzen. Harritu egiten ninduen: nola egiten zieten aurre arazoei, beraien poztasuna…
Hausnartuz, atentzio asko eman dit, gurpildun aulki batean nola joaten den eskolara, bere anaien laguntzaz. Mila traba dauzka baina ahala ere, bera irribarrez eta gogogtsu joaten da eskolara. Baita ere, elkar nola laguntzen duten gustatu zait: elenfante zein jirafa aurrean, hanketan mina sentitzen duen unean…
Pasadizoetako bat, eskolako momentua esango nuke. Guztiak heldu ziren, ez zen inor falta. Hori, pozgarria zen, bidea oso arriskutsua zelako.
Niri gehien gustatu zaidana, nahiz eta bizitza gogorra izan, ametsak betetzearen ilusioa zutela da. Zahirak, medikua izan nahi zuen laguntzeko. Carlitosek, bere lurretan bizitzen jarraitu nahi zuen eta albaitaria izan. Micaelak, zaldi gainean ibiltzea lortu zuen eta etorkizunean irakasle izan nahi zuen. Jacksonek, pilotoa izan nahi zuen, munduko toki guztietara joateko. Samuelek, medikua, berak bezelako arazoa zutenei laguntzeko.
Amaitzeko, espero dut beraien ametsak betetzea eta pozik bizitzen jarraitzea.
Neska mutil hauek oso gogorrak izan dira ADIBIDEZ: Gabriel eta Emmanuel bere anaia eramaten dute eskolara gurpildun aurkian egunero. Zineb, Zahira eta Nora oinez juten dira eskolara, zorte oso ona izan zuten, kamioi batekin joan dira eskolara.
Jackson eta bere arreba Salomerekin Kenian bizi dira. Jackson eta Salome bide arriskutsua dute, elefanteak egoten direlako eta oso adi egon behar dira.
Pelikula hau pentsatzen dudana da, bide asko egin behar dutela eta oso arriskutsua dela beraien adinetik. Batzuk 22 km 4 ordu oinez egin behar dituzte eskolara joateko, beste batzuek 15 km egiten dituzte 2 ordutan…
Nire hausnarketa izango da hau, oinez etorriko naiz eskolara egunero edo erosketak egitea… Gehien gustatu zaidana da, protagonista bakoitzek amets bat dutela, beraiek nahi dute medikua, anderenioa, pilotoa…
Ezagutzen dut pertsona batzuk 12, 13 urtekin lanean egiten zutela eta eskolara ez ziren joaten. Eta gaur egun oso ondo bizi dira.
Eskolarako bidean ikusten duguen bezala lehengo ikusten duguen bezala guk ez daukagu sailtasunarik eskoalara joateko batzuk kotxez joaten dira beste batzuk ibiltzen….baino video hontan ikusten dugu umeak nola daukaben sailtasun handi hau eskpolara joateko eta zenbat esfuertzo jartzen du joateko.
Lehengo azaldu zan ume bat bere izena jakson zela arreba bat dauka salome izenarekin eta beraiek kenian bizi ziren. Beraiek zeukan arriskutsu batzuk eskolara joateko zirenak kontus euki behar dutela elefantearekin, jirafarekin…beraiek egiten zuten 15km 2 hordutan eskolara joateko.
Gero ikusten dugu neska bat zhaira izenarekin berak marokon bizi da eta berak beste sailtasun bat dauka eskolara joateko berak eskolara joateko joaten da norarekin eta zinebekin bere lagunak direla beraiekin joaten dira eskolara eta eskolara joateko daukabe 4 hordu, bere arriskutsua da joaten direla mendi oso arriskutsuan eta batzuetan suerte daukabe eta artzebe kamioi bat beraiei laguntzeko.
hirugarren partean ikusten duguen bezala dago mutil bat carlos izenekpa eta arreba micaela Argentinako pampan bizi ziren. Beraiek eskolara joateko behar dute 18 km ordu eta erdi saldiz joateko beraiek ere joaten dira leku batera eta gero etortzen dira bere bi lagunek denok juntun joateko eskolara.
Gero ikusten dugu ume bat Samuel izenarekin berak indian bizi da (bengalan).Berak bi anai zuten, gabriel eta emanuel beraiekin joten zen eskolara beraiek eskolara joateko arrizkutsu batzuk eu zituen zirenak, rueda bat puzkatu zen klamioi bat erdian… beraiek eskolara joateko ordubete zituen eskolara joateko
horregatik esaten det daukegula suerte handi bat ez eukitzea bere bizia eskolara joateko bestela gaixki pasatuko genuen.
bere amatsak ziren…
Carlitos:Beterinario Samuel: medikoan
Zhaira: medikoa micaela: irakaslea
Jakson: avioian
Munduko toki desberdinetan eskolarako bidea ez da berdina denontzat. Batzuk besteen baino bide zailagoa dute.
Ume batzuk elefanteak topatzen dituzte bidean zehar, beste batzuk zaldiz joan behar dira bide osoa, eta, adibidez, beste batzuk oinez dijoazte baina bidean zehar kamioi bat topatzen dute eta kamioian montatzen dira, eta, oiloa ematen zuenez trukea egin zuen.
Dokumental hau ikustean, konturatu egin naiz oso sorte ona dugula eskola ez edukitzeagatik oso urruti. Dokumentala ikustean, nire hausnarketa izan zen, oso ondo bizi garela. Dokumentalean gehien gustatu zaidana da, Samuel ezin zuela oinez ibili eta bere anaiak beti zeudela berekin eta eskolako bide osoan laguntzen zuten, gainera, eskolara iristen zenean bere lagunak beti zeuden prest Samueli laguntzeko. Asko gustatu zait dokumentalen amaieran, dokumentalean agertzen diren umeei galdetzen diotela zer nahi zuten handitan izan eta umeak erantzuten zuten pilotoak nahi zutela izan, albaitaria, irakaslea, medikuak…
Badira lau lagun Zahira, Carlitos, Samuel eta Jackson. Bide luze bat egin behar zutena eskolara joateko eta ikasteagatik joaten ziren.
Zahira Marokon bizi zen eta berak bide oso luze bat egin behar zuen. Bazituen bi lagun Zineb eta Norarekin elkartzen zen, eskolara joateko gainera Norak mina zuen ankan eta gelditu egin ziren pixka bat berandu zihoazten eskolara eta suertez kotxe bat ikusi eta eman egin zioten eskolara. Zahiraren ametsa medikua izaten zen.
Carlitos Argentinako Panpan bizi da. Bera baserri batena bizi zen gainera zaldi eder bat zuen, aita eta amak esan zioten kuntuz ibiltzeko zaldiarekin gainera harrrebarekin joaten zen eskolara. Abitu baino lehen aitak esan zion zinta bat lagatzeko mariaren ondoan. Carlitos bere lagunekin elkartzen zen eskolara joateko. Carlitosen ametsa albaitaria zen eta bere harrebarena irakaslea izatea zen.
Samuel Indian bizi da. Bera gaizki jaio zen, ankak okerrak zituela eta gurpil aulkia ibiltzen da, gainera bere amak masajeak ematen dio eta bi anai ditu. Bi anaiak laguntzen diote eskolara joaten gurpil aulkiarekin. Samuelen ametsa medikua izatea nahi zuen bere bezalako umeei laguntzeko.
Jackson Kenian bizi da, bera ere baserri batean bizi da eta berak ura lortzen du lur azpitik batzuetan aitari laguntzen dio baserriko lanetan eta gainera anai-harrebak ditu eta harreba zaharrenarekin joten da eskolara. Berak oihana pasa behar du eta elefanteak egoten dira bide erdian eta batzuetan jirafak aitak esan zion nola egin bidea. Oihana justu pasa zuen bere harrebarekin eta bere harreba erori zen suertez eskolara iritsi ziren. Jacksonen ametsa hegazkineko gidaria da.
Nik dukumentala ikusi dudanean interesgarria iruditu zait, zergaitik zituazioak ikusi ditut oso larriak beraiek eskolara joateko. Orain saiatuko naiz obeto ikastenl. Niri Jacksonen eskolarako bidea gustatu zait zergaitik asko ikasi dudalako ze bideak egin behar dituen.
Dokumentua ikusi eta gero pentsatu dut ikaragarrizko sortea dauketela eskola oso gertua edukitzeagatik, beste ume batzuk ibilbide oso handia egin behar dute. Adibidez: Jackson eta Salome animaliren ondoan edo oso gerturatuta egotea, Zahira, Zenib eta Nora menditik ibili eta gero auto bat hartu, Carlitos eta Micaela zaldiz joan behar dute egunero, Emmanuel eta Gabriel egunero eman behar dute bere anaia Samuel gurpil-aulkiarekin ibilbide oso gogorretik.
Nere hausnarketa da, danok oso eskertuta egon behar dugula eskolara joaten dugulako, eta ume horiek esan nahi dutena da beraiek eskola oso urruti dutela ordu eta ordu egin behar dute baina beti pozik eta ikasteko gogoarekin joaten dira.
Neri oso gogorra iruditu zait, gazte danak ibilbide oso zaila daukebela. Jackson eta Salomeren ibilbidea, hau da, 15km egiten dute 2 ordutan erdi korrika erdi oinetan egunero animaliarekin, adibidez: elefanteak, lehoiak…. Emmanuel, Gabriel eta Samuelena ere oso gogorra iruditu zait, Samuel gaxoirik dago eta bere bi anai txikiak Gabriel eta Emmanuel egunero ematen dute leku askotatik sartuta, ordubetea egiten dute 4km.
Dokumentu hontan gehiena gustatu dietena izan da, gazte danak bere ametsarekin joaten direla eskolara, arren, ibilbide gogorrarengatik.
Bakoitzak amets bat zuten betetzeko: Jackson pilotoa izan nahi zuen, Zahira medikua, Carlitos albantaria, Micaela haur-hezkuntzako irakaslea, Samuel medikua.
Neri asko gustatu zaidan gertaera bat izan, Samuel eskolara joaten duenean bere lagunak korrika joaten direla berarengana hartzen, laguntzen eta animatzen egiten zuten.
Dokumental hau ikusi ondoren, oso sorte ona daukagula eskolara joateagatik baita ere bideengatik pentsatzen dut, adibidez, eztauzkagulako elefanteak, tigreak… Salome eta Jackson bezala, ezta ere bide arriskutsuak Zahira, Zineb eta Nora bezala, adibide bat, arrizko bideak, ez dugu joan behar zaldian Carlitos eta Micaela bezala eta bukatzeko ez dugu pasatu behar lokatz putzuetatik gurpil-aulkiarekin Samuel, Gabriel eta Emanuel bezala.
Nere hausnarketa dokumental hau ikusi eta gero eskerrak ematea da, lehen esan deten bezala oso sorte ona daukagu eskolara joateagatik baita ere bideengatik, eta ume hoiengandik asko ikasi dut ze dena daukagunok ez dugu ezer baloratzen adibidez eskola, beti gaude “ez dut nahi joan…” baina ez dutenak ezer asko baloratzen dute dena adibidez, eskola, beraiek argi dute eskolara ez direla joaten jolastera beraiek amets bat lortzeko joaten direla da. Jackson: pilotoa nahi zuen izan, Carlitos: albantaria, Micaela: anderenoa eta Samuel: medikoa.
Neri dokumental honetan gehien gustatu zaidana haur guztiek eskolarako bidea nola aurre egiten zioten ikustea izan da eta ikustea nola esaten duten hain konbentzituta zer nahi duten izan.
Nik dokumentala ikustean, pentsatu dut ez dela justua pertsona batzuk dirutza handia izatea. etxe bat baino gehiago izateko aukera izatea… Eta beste batzuk berriz, ez izatea etxe bat osatua izateko aukera, ez izatea bazkaltzeko janaria ordaintzeko diru nahikoa.
Niri atentzio gehiena eman didan eszena; Salomen eta Jacksonen familiak janaria gordinik jan behar izatea. Gordinik jaten zituzten janarietako bat haragia zen, bertan zeunden animaliak hil eta hori jan beharra izaten niretzat oso gogorra izango zen.
Niri film dokumental honetan gustatu zaidan gehiena, Samueli nola laguntzen zioten ikustea izan da. Samuel ume desgaituta dagoen pertsona bat da, eta bi anai ditu; Gabriel eta Emmanuel. 3 anaiak, Indian bizi dira amarekin. Samuelek bere bizian pertsonen laguntza behar zuen, momentuan ezin zuelako oinez ibili.
Egun batean, eskolara zihoazela anai indiarrak, bidean oztopo batzuk izan zituzten baina ondo iritsi ziren eskolara. Eskolara bidean, kamioi bat zegoen bide erdian, kamioiko nagusiak oso jatorrak zirenez indiarrei lagundu egin zien eta indiarrak oso eskertuta zeunden. Eskolara iritsi zirenean, Samuelen gelakideak korrika joan ziren eta denen artean lagundu zien eta Samuel oso pozik zegoen.
Ume bakoitzak, amets bat zuen eta horregatik gustatzen zioten eskolara joatea. Jacksonek zuen ametsa, pilotoa izatea zen. Pilotoa izatea nahi zuen bere herrialdetik beste herrialde batera joateko. Carlistosek zuen ametsa, bere gurasoen lurretan bizitzea eta albaitaria izatea zen. Micaelari irakaslea izatea gustuko zitzaion. Samuelek, sendagaila izatea nahi zuen bera bezalako pertsonei laguntzeko eta oinez ibiltzen laguntzeko. Azkenik, Zahirak esan zuen berak ere sendagaila izan nahi zuela.
Nire ustez, guk dugun bizia eta hoietako bakoitzak duen bizia oso desberdina da. Nik dokumentala ikusi nuenean harrituta geratu nintzen beraiek zeukaten bizi gogorragatik. Nik egoera hoiek ikusi nituenean boluntario bezala joateko gogoa eman zidan.
Dokumentala ikusi nuenean pentsatu nuen guk batzutan ez degu nahi eskolara joatea zeba ez zaigu gustatzen eta joaten garenean oso bide motza eta arriskurik gabe daukagu eta ori ez dugu apreziatzen eta beste kontinente batzutan egiten dute bide oso luzea eta arriskutxua ikasteko.
-Nire reflexioa da oraindik aurrera daukaten gauz denak baloratzen haziko naizela
-gehiena gustatu zaidana da afrikako umeak jackson eta salome egiten duten bide luzea eta arriskutxua baina ala era oso pozik bizi dira.
-gertaera gustatu zaidana da samuel eta bera anaiak bidetiz zijoazten baina kamioi bat zegoen bidea tapatzen zegoen eta bertakun sumuelei eta bere anaiai lagundu zitzaioben gurpil-aulkiakin
-Jacksonene ametsa piloto izatera da
-carlitos albaitaria izatea nahi du eta jaio den lurraldetan bizi nahi du
-carlitosen harreba irakaslea izan nhi du
-Samuel medikoa bere bezelako pertsonei lagundo nahi du
-zaihira medikoa izan nahi du
Dokumentala ikustean konturatu naiz batzutan kexaka ibiltzen garela 15 minututan ailatzen garelako, oinez goazelako, euria egiten duelako…
Nere hausnarketa ezin deula kexaka ibili ze beste ume asko bide arriskutsuak egiten dituzte eskolara joateko.
Gehien gustatu zaidana umeen eskolara joateko interesa, futuroa edukitzeko, lana edukitzeko…
Nola laguntzen duten bere familia sillan ematen, zaitzen…
Pelikula onek hume askoen sailtazunak erakusten ditu. Nola joaten diren humeak, batzuek saldiz, besteak mendiak searkatuz. Beste batzuek oinez, kilometro asko zeharkatuz . Geroxeago sailtazun gehiagorekin, gurpil-aulkiarekin.
Eskolan gure aurkibideak betetzen ditugu, gure etorkizuneraren aurkibideak betetzeko. Etxe epel bat eta guk nahi duguna betetzeko, handik dator berahiene gaitzuna ia-ia beti egunero joateko.
LEHENENGO GALDERA: Zer pentsatu duzu dokumentala ikustean?
Eskubideak betetzen dituztela eskolara joatean, baino ala ere sailtazun askorekin igarotzen dute. Aimali basatiak zeharkatuz eta elefanteak ez arrapa dadilan, meta asko daudela eta nahiago dituztela bete, berahien ametsak betetzeko eta batzuetan egunero egin behar dituztela bide arriskutsu horiek. Inspirazio asko behar da gauz horiek gainditzeko.
BIGARREN GALDERA: Zein da zure hausnarketa?
Benetan nahi dutela berahien ametsak betetzeko. Fedea, enpatia, norberaren borondatea, adimena, gaitasuna eta abar daukatela.
Jackon : Kenian bizi da, Bere arrebarekin, Salome. Bide oso arriskutsua egiten dituzte. Elefanteak seharkatuz, ihes eginez, pelikulan eskolara joaten ari diren bitartez elefanteak atzetik joaten dira, korrika asten dira elefanteak ez arrapatu dadilan eta gutxiago zapaldu. Korrika egiten ari diren bitartean ahietako bat erori egiten da, lagundu eta berriz korrikan asten dira. Ixkutatu egiten dira.
Zahira, Zineb eta Nora
Hirurak morokon bizi dira. Atlas mendiko herri txikietan. Hirurak batera joaten dira eskolara. Egun berdinean mendiak zeharkatuz. 4 hordu eta 22 Kilometro. Batzuetan sortea edukitzen dute eta ibilgailu batean joaten dira.
Carlitos eta bere arreba, Micaela. Saldiz joaten dira. Pampan bizi dira. Baserritik eskolara 18 kilometro. Ordu erdi saldiz joaten direlako. Carlitos-ek, haundia izaterakoan bere jaiotzaren herrian nahiago zuen joan bizitzera, bere familiarekin.
Samuel eta bere anaiak. Indian bizi dira, Gabriel eta Emanuel. Bengala golkoan. Hirurok eta baita ere batera joaten dira eskolara. Samuelek gurpil – aulkian dijoa. Ibaiak zeharkatu egin behar dituzte, kontu handiakin ibili ez erortzeko. Hirurok sailtazun askorekin joaten dira. Anaiak indar askorekin bultza egiten diote gurpil – aulkian eta Samuel beti bildur askorekin joatea. Ibaian atazkatuz egotea, animali basati bat etortzea edo eragozten duen zeoze dagoela. Oraingoan pneumatikoek huts egin zuten eta metala ja da oxidoz beteta zegoen.
HIRUGARREN GALDERA: Zer da filme dokumental honetan gehien gustatu zaizuna?
Gogor egiten dute lan bere helburuak lortzeko. Orduak eta orduak pasatzen dituztela oinez, ainbeste kilometro eta kilometro… Benetan daukatela gogoak, ikasketak, borondatea eta fedea. Ez dela edozer gauza. Beti batera egoten direla, ez direla bakarrik usten. Ez da egoten bat bestearen atzean edo bestea askoz aurrean. Batek mina artzen badu, batera aurre egiten dituztela. Adibidez: Samuel, gaixorik dago eta ezin da bere kabuz ibili. Ori ari nintzen ikusten bitartean, Samuelek esan zuen “A la gente cómo yo no los mandan a la escuela”
Baino berak benetan eduki du aurkibide ori bere ametsa betetzeko. Erlijiotasuna ere erakusten du.
LAUGARREN GALDERA: Kontatu ezazu asko gustatu zaizu pasadizo edo gertaera bat.
Zahira, esaterako, etxeetara joaten da herriko gurasoak eskolara joateko konbentzitzen eta berak daukan eskubide berdina edukitzeko
Peikula hau hasten da Afrikan hasten da Jackson eta Salomerekin, bere gurasoek eskolako bidean kontuz ibiltzea esaten eta elefanteera ez urbiltzea. Gero Zahira agertzen da Marokon dua bat kontatzen bere amonarekin, ondoren eskolara joateko Nora eta Zineberekin elkartzen da. Bidean Nora nekatu egiten da eta Zahirak esaten dio denak nekatuta daudela eta jarraitzeko, denbora asko ondoren karreterara iristen dira eta suerte askorekin furgoneta bat gelditzen da, bidean bi gizon erresatzeko gelditzen dira, eta bukaeran eskolara iristen dira. Gero Argentinara joaten gara eta an ezagutzen ditugu Carlitos eta Micaela haiek zaldian joaten dira eta denbora asko ondoren bi lagunekin elkartzen dira eta eskolara iristen dira. Gero Jackson eta Salomerekin boltatzen gara bidean urrutitik elefanteak ikusten dituzte orduan beste bide batetik joatea erabakitzen dute baina bere sorpresagatik elefanteak agertzen dira eta korrikan hasten dira eta amaieran eskolara iristen dira. Eta bukatzeko Indiara joaten gara hor Emanuel agertzen da hondartza ikusten gero masaje bat egiten dio bere amak, gero bere anaiekin gauza arrigarriak pentsatzen hasten dira ondoren eskolara joaten dira bidean llanta bat puskatzen dio ume batek eta tailer batera joaten dira konpontzera gero anai handiak beste bide batetik joatea erabakitzen du baina ura zegoen eta zaila zen pasatzea eta ala ere lortu egin zuten orduan eskolara ahiatu ziren. Pelikula amaieran protagonista bakoitzari galdetzen diote zer izan nahi duten handiak izaten direnean, Emanuelek medikoa izan nahi zuen, Jacksonek pilotoa, Zahirak Mediko eta Carlitosek albaitaria.
Jacksonen ametsa da pilotoa izatea eta avioi batean herrialde dana ikusi.Zahirarena da medukia izatea eta gonbidatu gurasoei bere umeak eramateko eskolara.Carlitosena da veterinarioa izatea eta bere lurretan segi bizitzen.Micaelana da andereñoa izatea eta eskolara joaten dan bitartean bakarrik joan.Samuelen ametsa medikua izatea bera bezalako umeei laguntzeko.Gehien gustatu zaidana da nola erakusten duen ume hauen egoerak.
Dokumentala hasten da ume batekin jackson daukana izena eta kenyan bizi dala eta etxean lana egin eta jan eta gero bere arrebarekin Salome daukana izena joaten hasten dira eskolara eta 2h behar dituzte eskolara joateko.Gero,ikusten degu neska bat zahira daukana izena eta marokon bizi da eta errezatzen hasi da korana.Jan eta gero bere lagunarekin Zineb eta Norarekin joaten hasten dira barnetegira eta 4 ordutan joaten dira.Gero Carlitos ikusten degu Argentinakoa eta Micaelarekin,bere arreba,joaten dana eskolara zaldiz ordu 1ean.Gero Samuel ikusten degu indian gurpildun aulki batean eta bere amak masailak ematen zaizkio.Bere aniarekin Gabriel eta Emmanuelekin joaten dira eskolara ordu 1ean.Jackson eta Salomerekin bueltatzen gara eta erdi bidean elefantearekin topatzen dira eta zorte onez,salbatzen dira eta eskolan errezatzen dute eta bandera bat igotzen dute.Zahira eta bere lagunak kamioi batek eramaten dute barnetegira eta oilo bat saltzen du janariatik.Carlitosek paradak egiten ditu eta parada batean lagatzen dio micaelari zaldia montatzea eta eskolan zaldia lagatzen du eta argentinako bandera igotzen dute.Samuel,Gabriel eta Emmanuelek autobus batekin topatzen dira eta autobus hori geldituta dago eta zorte onez laguntzen diote eskolara joaten,baina bidean uretatik pasatzen dute eta gurpila soltatzen da eta gizon bati laguntza eskatzen dute,gurpila erreparatzen dio eta eskolara iristen da.